Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Τα κοκόρια είναι θαρραλέα πουλιά. Ο βασιλιάς του κοτετσιού είναι γεννημένος μαχητής. Eχετε δει ποτέ βίντεο με αληθινή κοκορομαχία; Πολεμούν μέχρι θανάτου. Διότι δεν είναι… κότες. Η νονά μου, η κυρα-Δέσποινα, στον Κορυδαλλό είχε έναν θηριώδη, μαυροκόκκινο κόκορα με τεράστιο λειρί και λοφίο.
Η Αμοργού και η Πλαταιών ήταν τότε δύσβατοι χωματόδρομοι και οι κότες έβοσκαν ελεύθερα υπό το άγρυπνο βλέμμα τού περιπολούντος αρσενικού αφέντη τους, ο οποίος δεν δίσταζε να ορμάει και σε σκυλιά και ρήμαζε στις τσιμπιές τα πόδια ανδρών, παιδιών και γυναικών, που τολμούσαν να παραβιάζουν την περιοχή ευθύνης του. Εχω κάνει κατοστάρι με τον πολεμοχαρή πετεινό στο κατόπι μου.
Ανδρείος και μέγας εραστής, πολεμούσε τους παρείσακτους και βάτευε τις κότες του πολλάκις ημερησίως. Ενας συνδυασμός πολεμιστή και εραστή, Τζον Γουέιν και Πορφίριο Ρουμπιρόζα, αλλά με φτερά και πούπουλα. Κι αυτός, βέβαια, κατέληξε στην κατσαρόλα, κοκκινιστός με χοντρά μακαρόνια, όπως είναι η μοίρα κάθε κόκορα, όταν επέλθει η ώρα.
Πάντως, σε όλο τον ένδοξο βίο του υπερασπίστηκε το κοτέτσι του και τα πέριξ, τον ζωτικό χώρο του κοπαδιού του, τις κότες του και τα κλωσόπουλά τους, φυλάσσοντας άγρυπνα από κάθε επιβουλή και μη διστάζοντας να τα βάλει και με πολύ ισχυρότερους αντιπάλους, όπως μαντρόσκυλα ή κοτζάμ άνδρες, που προσπαθούσαν να τον κλοτσήσουν στη θυελλώδη έφοδό του εναντίον τους.
Υπάρχουν και τα καπόνια, τουτέστιν μουνουχισμένα κοκόρια, που τα παχαίνουν για την κατσαρόλα ή τον φούρνο. Πριν καταλήξουν με κρεμμύδια, δάφνη και φρέσκια ντομάτα, ζουν μια καστράτη, ήσυχη ζωή στο κοτέτσι και στην αυλή του. Καμιά φορά, έχοντας μια μακρινή ανάμνηση των αρσενικών αδένων τους, υψώνουν τη φωνή τους με κικιρίκου, αλλά κάθε τόσο ο αληθινός κόκορας του κοπαδιού τα κατραπακιάζει και τα καβαλάει για να μην ξεχνούν τη θέση τους, και το βουλώνουν ντροπιασμένα.
Η πολιτική ζωή είναι γεμάτη ευνουχισμένα καπόνια, που παριστάνουν τους κοκόρους, σαν το νέο φιντάνι που μάζεψε ο Κυριάκος. Παράξενα καπόνια, που δικαιολογούν τις αλεπούδες και τα τσακάλια και εξηγούν στις κότες, που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν παρά τα κικιρίκου, πως το σφάξιμο είναι καλό πράγμα και ότι και τα αρπακτικά έχουν δικαίωμα στην αρπαγή και στο κατασπάραγμα. Ενίοτε φυλάνε και τσίλιες στις αλεπούδες.
Η φύση είναι σοφή και τα δύστυχα καπόνια, που έχουν απολέσει την αρσενική φύση τους, τα βάζει στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας του κοτετσιού. Ούτε μια κότα ή κοτόπουλο από το κοπάδι δεν διανοείται να αναγνωρίσει για αρχηγό έναν άμαχο ευνούχο. Οι κότες είναι πιο σοφές από μας στο θέμα, τουλάχιστον, της επιλογής ηγεσίας. Τα καπόνια ζουν στην άκρη, μέχρι να συναντήσουν το μαχαίρι κι αυτά, αποφεύγοντας πάντα τον αληθινό φύσει αρχηγό και τα πετεινάρια που μεγαλώνουν, και μια ημέρα κάποιο από αυτά θα αμφισβητήσει την αρχηγία του, διεκδικώντας την σε έναν αγώνα μέχρι θανάτου, στον οποίο ουδέποτε συμμετείχε καπόνι από καταβολής της Ιστορίας της Κότας.
Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά εκτός από το ότι είναι ψευτοκοκόρια, σε αντίθεση με τα αληθινά νοστιμότατα καπόνια, αυτοί οι τύποι, αλεπουδοφιλικοί και ρουφιάνοι αλλά χωρίς πούπουλα, δεν τρώγονται με τίποτα…
