Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
O καινούργιος χρόνος μπήκε φέρνοντας μαζί του κινδύνους αλλά και προκλήσεις για το Εθνος. Η Ιστορία και η γεωγραφία δυστυχώς δεν έστειλαν δίπλα μας για γείτονες τους πονηρούς Λουξεμβούργιους τραπεζίτες, τους βαρύθυμους αγρότες της Φλάνδρας, δαιμόνιους εμπόρους χρυσού από τη χώρα-λακκούβα, την Ολλανδία, φωνακλάδες Ιταλούς με χυμώδεις μελαχρινές ραγκάτσες ή κάνα πριγκιπάτο καζινόβιων, όπως το Μονακό. Εστειλε δίπλα μας τους επιγόνους του ληστή Ερτογρούλ, που ήρθαν μαλακώνοντας το κλεμμένο κρέας κάτω από τη σέλα, καθώς τριβόταν στο σώμα του αλόγου και «αλατιζόταν» από τον ιδρώτα του.
Ο ληστρικός τρόπος ζωής του, όταν μπολιάστηκε με το Ισλάμ, ένα πρωτόγονο ολοκληρωτικό σύστημα πολιτικής και θρησκευτικής οργάνωσης, ενέδυσε το πλιάτσικο με τον μανδύα του Ιερού Πολέμου, το έκανε επιθετική ιδεολογία. Όταν είδαν πρώτη φορά θάλασσα, πέσαν στα γόνατα να την πιούνε. Νόμισαν πως ήταν λίμνη. Οταν τους έπνιξε στον λαιμό το αλάτι, που εμάς έχει γίνει ένα με το πετσί μας, οι «κυνοκέφαλοι», όπως τους έλεγαν μερικοί χρονογράφοι, στραβοκάνηδες και δεινοί καβαλάρηδες κατάλαβαν πως είναι κάτι άλλο.
Σήμερα, που τα στραβά καμία τους ίσιωσαν από τον εξισλαμισμό πλήθους Ελλήνων, Αρμενίων, Αλβανών και Σλάβων, τολμούν και μιλούν για «Γαλάζια Πατρίδα». Δεν έχουν δικό τους σχεδόν τίποτα, μόνο αυτή την άσχημη τραχιά γλώσσα, που ακόμη όμως και σε αυτή για όλους τους σύγχρονους οικονομικούς, τεχνικούς, επιστημονικούς, πολιτικούς όρους χρησιμοποιούν λατινογενείς και ελληνικούς όρους. Όλα δάνεια.
Πόσες λέξεις να έχει μια κεντροασιατική γλώσσα με επίκεντρο το πλιάτσικο, την κτηνοτροφία; Ακόμη κι η κουζίνα τους είναι αντιγραφή της περσικής, αραβικής και ελληνικής κουζίνας. Εκτός από το γάλα, το γιαούρτι, το κρέας, τα περισσότερα άλλα υλικά μιας στοιχειωδώς σύνθετης κουζίνας τούς ήταν άγνωστα για αιώνες. Τα ανακάλυψαν ένα ένα στις πόλεις και στα χωριά που έπαιρναν με το σπαθί και τον δαυλό στο χέρι. Το μεγαλύτερό τους καύχημα στην αρχιτεκτονική, το Μπλε Τζαμί, είναι δημιούργημα του Δίναν, Έλληνα που εξισλαμίστηκε στα 18 του και μελέτησε φυσικά τη μόνη αρχιτεκτονική που υπήρχε: των Ελλήνων. Γι’ αυτό το κορυφαίο δημιούργημά του μοιάζει τόσο στην Αγια- Σοφιά. Μα τι τουρκικό να μελετούσε ο άνθρωπος; Καμιά γιούρτα, σκηνή, στη στέπα; Τότε τα έργα του το πολύ να έμοιαζαν με πέτρινο τσίρκο. Αυτός ο γείτονας όμως δεν είναι παρά ο κακός μας εαυτός, αφού το ανύπαρκτο Έθνος των Τούρκων αποτελείται συντριπτικά από εξισλαμισμένους Ελληνες και άλλους λαούς που έγιναν στόχος της ληστρικής επέκτασης των απογόνων του Ερτογρούλ.
Έπειτα από μια μακρά διαδικασία οικονομικής, στρατιωτικής και κοινωνικής παρακμής, ξαναλέω, διαβάστε Σπύρο Βρυώνη, ο ένας πυλώνας του ελληνικού κόσμου, η μία όχθη της ελληνικής λίμνης, η Μικρά Ασία, έπεσε. Μετά ακολούθησε και η υπόλοιπη Ελλάδα, η άλλη όχθη. Ο προπάτορας του φασισμού, ο τουρκισμός, εξισλάμισε εκατομμύρια. Αλλους με τη βία και άλλους επειδή οι ελίτ προδίδοντας τον βασιλέα και το Εθνος τούρκεψαν, για να διατηρήσουν τις γαιοκτησίες και τα προνόμιά τους, παρασύροντας μαζί τους και τους εξαρτημένους από αυτούς κολλήγους και μπιστικούς τους. Αυτό έγινε κι αργότερα σε διάφορα στάδια, όπως στην Ποτάμια του Πόντου, όταν προσκύνησε κι έκανε σουνέτι, -περιτομή-, πριν από το 1835, ο Μέμης Πατάκογλου. Σήμερα ένας απόγονος αυτού του εξωμότη είναι ο μεγάλος εχθρός της ειρήνης στη Μεσόγειο και στον κόσμο, βαμμένος ήδη με το αίμα πλήθους αθώων, ο Ερντογάν.
Ο πρώτος μας λοιπόν στόχος για το 2020 πρέπει να είναι η αφύπνιση και η εγρήγορση. Και όπως καθαρίζουμε το σπίτι μας και πετάμε πράγματα άχρηστα, πρέπει να πετάξουμε και τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις, που έχουν συσσωρεύσει ο αντεθνικός πασιφισμός της Αριστεράς κι ο ραγιαδισμός ενός κομματιού της λεγόμενης αστικής πολιτικής. Απέναντί μας έχουμε ένα καθεστώς με μεθοδολογία πιο πρωτόγονη από της ναζιστικής Γερμανίας. Οι Γερμανοί στο Αουσβιτς εξόντωναν οργανωμένα, μεθοδικά, με λογιστική και γραφειοκρατική οργάνωση και καταγραφή κάθε λεπτομέρειας. Οι Τούρκοι έκαναν πορείες θανάτου των θυμάτων τους. Πορείες χωρίς τελικό προορισμό. Οι χριστιανοί απλά περπατούσαν για να πεθάνουν. Οι Τούρκοι τους έσφαζαν στο γόνατο, σε δημοσιές, χωράφια και γκρεμούς. Με παλλαϊκή συμμετοχή. Οι Τούρκοι δεν είχαν SS. Η πλειοψηφία των Τούρκων ήταν οι ίδιοι τα SS των Νεοτούρκων, μετά του Κεμάλ, συμμετείχαν μαζικά στη λεηλασία, στη σφαγή, στους βιασμούς και στον εξανδραποδισμό. Αυτοί είναι οι γείτονές μας.
Είτε φορούν φέσι είτε στολή ή κουστούμι, κεμαλικοί ή Νεοοθωμανοί αναθεωρητές, είναι οι κληρονόμοι του Ερτογρούλ, φορείς της ίδιας ληστρικής επιθετικότητας. Λένε κάποιοι, οι απλοί Τούρκοι είναι καλοί άνθρωποι. Κι οι απλοί Γερμανοί και ιδίως οι μορφωμένοι το 1940 ήταν φιλέλληνες, λένε. Στο κάτω κάτω είναι οι δημιουργοί του νεοκλασικισμού. Πόση σημασία είχε αυτό το 1941 με 1944; Καμιά. Την πολιτική την κάνουν οι κυβερνήσεις. Η ευκολία όμως και η μαζικότητα με την οποία συγκεκριμένοι λαοί παίρνουν το μαχαίρι ή το ρίχνουν στο πλιάτσικο εκτελώντας με ζήλο τις γενοκτονικές εντολές έχουν την ιστορική και την κοινωνική εξήγησή τους. Υπάρχουν λαοί με πολιτισμό δημιουργών και λαοί με υποκουλτούρα κακοποιών, όπου το έγκλημα, ο φόνος, η κλοπή θεωρούνται «δικαίωμα». «Αν θες να χτίσεις, μπέη μου, θα βάλεις Ρωμιούς. Αν θέλεις να γκρεμίσεις, θα βάλεις Τουρκομάνους», όπως είπε ο περιηγητής στον Μπέη του Ικονίου βλέποντας τους Τουρκομάνους ματαίως να προσπαθούν να φτιάξουν έναν τοίχο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η «νομιμοποίηση» του εγκλήματος είναι η χριστιανική πίστη των θυμάτων. Στόχος μας λοιπόν οι πράξεις που επιβάλλει η επίγνωση της φύσης του εχθρού, ο οποίος είναι επικίνδυνος και ανελέητος. Οφείλουμε να τον κάνουμε να νιώσει πως θα είμαστε ακόμη πιο ανελέητοι. Και το ξέρουν πως μπορούμε να γίνουμε. Οφείλουμε να ενωθούμε, να χτυπήσουμε την εσωτερική ανομία, να συσσωρεύουμε ισχύ, να αυξήσουμε τη θητεία, να αγοράσουμε και να κατασκευάσουμε σύγχρονα όπλα, να συνάψουμε δεσμευτικές στρατιωτικές συμμαχίες άμεσης αμοιβαίας συνδρομής. Χωρίς τέτοιες συμμαχίες είναι άχρηστες οι ενεργειακές συνεργασίες. Εχουν κι αυτοί, οι προς το παρόν ατιμώρητοι γενοκτόνοι, ιστορική μνήμη και γνωρίζουν τι πάθανε πολλές φορές από μας. Τότε όμως, οι δωρητές της ελευθερίας μας στην Εθνεγερσία, όπως και οι επίγονοί τους, που πήγαν τις σημαίες μας ως το Καλέ Γκρότο, δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τη φύση του εχθρού. Μετά απλά ήρθε η Αριστερά. Ας ξεφορτωθούμε όσα μας φόρτωσε.
