Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Η κυβέρνηση, η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία σε διάφορους τόνους μάς λένε αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι.
Πως, δηλαδή, αν δεν επίκειται σύρραξη με την Τουρκία, είναι πολύ πιθανή. Όταν ακόμη και τα παλιά παπαγαλάκια υπέρ του Σχεδίου Ανάν γράφουν λες και έχουν ήδη φορέσει τα φυσεκλίκια και θα εξορμήσουν με το Μάνλιχερ και την ξιφολόγχη να πάρουν το Κάλε Γκρότο, να προελάσουν στο οροπέδιο της Ανατολίας και να περικυκλώσουν την Αγκυρα, σημαίνει πως τα πράγματα είναι σοβαρά.
Ακόμη και η ψευτοελίτ βλέπει πως τα αγαπουλίνια και οι ακκισμοί με τον Μουσταφά τον Εκδοροσφαγέα δεν έχουν αποτέλεσμα και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να του τη φυτέψουμε στο δόξα πατρί, διότι τα μεμέτια, αδέρφια, όπως απέδειξαν και στην Κύπρο, δεν κάνουν διακρίσεις. Σφάζουν και βιάζουν ομαδικά τους πάντες, ακόμη κι αυτούς που λιγώνονται στην ιδέα των ανοιχτών συνόρων και που για την «παγκόσμια αδερφοσύνη» είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν ακόμη και τη γυναίκα τους με τους γειτόνους.
Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί η κυβέρνηση δεν έχει ήδη προχωρήσει σε αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Δεν καταλαβαίνω γιατί η ΟΝΝΕΔ και η ΔΑΠ δεν είναι πρωτοπόρες στην αύξηση της στρατιωτικής θητείας, η οποία δεν είναι τιμωρία αλλά καθήκον και πρωτίστως τιμή. Και, ξαναλέω, δεν με λένε Φρούλη και δεν υπηρέτησα Χειριστής Κρουασάν Βουτύρου στην Γκομενοφυλακή 23 μήνες. Δεν σας ζητάω κάτι που δεν έκανα στον ύψιστο βαθμό.
Υπάρχουν πολλά που δεν πρέπει να λέγονται και εύχομαι να γίνονται, όπως προμήθειες ανταλλακτικών, πυρομαχικών, οτιδήποτε θα οδηγήσει τις διαθεσιμότητες οπλικών συστημάτων στο ταβάνι. Υπάρχουν όμως αυτά που πρέπει και να γίνουν και να ειπωθούν. Ο πρωθυπουργός ήρεμα και απλά να απευθυνθεί στον λαό, να εξηγήσει την απειλή, να ανακοινώσει την αύξηση της θητείας, να καλέσει τους πουρκουάδες, που προσφέρουν επιχειρήματα στον εχθρό, να το ράψουν και να θέσει τους πάντες προ των ευθυνών τους, καλώντας σε παλλαϊκή και υπερκομματική συστράτευση. Αυτό θα βοηθήσει στην αποτροπή, στο να μειωθούν οι πιθανότητες εμπλοκής, διότι οι Τούρκοι, όσο πιο σίγουροι είναι για τη δυναμική μας αντίδραση τόσο απρόθυμοι θα γίνονται να το ρισκάρουν.
Και να πούμε και μερικές ωμές αλήθειες, γιατί γκώσαμε με την επαιτεία και την κλαψομουνίαση. Κανείς δεν θα πολεμήσει για εμάς. Εταίροι και σύμμαχοι, σχεδόν όλοι, έχουν νιτερέσα με τα Μεμέτια. Τα κονομάνε. Η Γαλλία και το Ισραήλ ίσως, αλλά να το δουλέψουμε καλά και να έχουμε πισινή. Άρα, λοιπόν, σκοτώστε τις ψευδαισθήσεις. Μόνοι μας. Μπορούμε. Ένα είναι το ρεαλιστικό σχέδιο: κάν’ το όπως το Ισραήλ. Αύξηση θητείας χθες! Όπλα, άμεσα, τώρα. Νέες αγορές, εγχώρια κατασκευή, εκσυγχρονισμός, να γίνουμε αυτό που ήμασταν χιλιάδες χρόνια, ακρίτες. Να φτιάξουμε παλούκια για τον κ@λο των ισλαμοναζί και του γιαλαντζί Αδόλφου, να απομονώσουμε και να τσακίσουμε την Πέμπτη Φάλαγγα των πουρκουάδων και των εθνομηδενιστών, να μην τους μείνει κόκαλο.
Ένοπλο Έθνος. Όλα τα άλλα είναι τρίχες. Να ξέρουν πως θα τους ξεσκίσουμε, πως θα γεμίσουν το Αιγαίο και ο Εβρος από τα κουφάρια τους και πως θα περάσουμε μετά απέναντι και το Μηχανικό μας θα τακτοποιήσει τους τέσσερις μιναρέδες που βρομίζουν τα μάτια μας. Φτάνει με την κλαψομουνίαση και τη ζητιανιά.
Ένοπλο Έθνος. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στην απειλή. Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: Να διεκδικήσουμε! Τι πάει να πει «δεν διεκδικούμε τίποτα»; Αυτοί σε λίγο θα διεκδικήσουν και την Παλαιομάνινα Αιτωλοακαρνανίας.
Αν με τα όπλα θέλουν να καταγγείλουν τη Συνθήκη της Λωζάννης, τότε κι εμείς σε αυτήν την περίπτωση θα διεκδικήσουμε το status quo ante από τη Λωζάννη: τη Συνθήκη των Σεβρών. Τότε κι εμείς τα θέλουμε όλα. Και οι Κούρδοι ανεξαρτησία και η Αρμενία το Αραράτ και το Βαν.
Τέτοιες μέρες τον Ιούλιο του 1922 θα ξεκίναγε η μεγάλη εξόρμηση από τον Εβρο του ανασυγκροτημένου Στρατού μας, το μεγαλύτερο λάθος μας που μασήσαμε στις απειλές «συμμάχων» και δεν ανατρέψαμε μεγάλο μέρος των συνεπειών της ήττας. Αν σπάσει η δική τους γραμμή στον Εβρο, τα άρματά μας τραβούν χειρόφρενο στον Βόσπορο. Μετά ας διαπραγματευτούμε. Ρεβάνς αυτοί; Ρεβάνς κι εμείς!
Φτάνει πια με την ηττοπάθεια, με τη μίρλα, όλο μνημόσυνα και κόλλυβα. Να ατσαλωθούμε, να οπλιστούμε και να τους γ@μήσουμε. Και σε αυτόν τον στόχο να προσαρμόσουμε την κοινωνία, την Παιδεία, τον δημόσιο λόγο, τη στρατιωτική θητεία, την οικονομία. Αλλιώς θα «γιορτάσουμε» τα 200 χρόνια της Επανάστασης με κατάλυση των αποτελεσμάτων της. Δεν γίνεται. Να τους κάνουμε αυτούς να χορτάσουν μνημόσυνα και κλάμα. Δύσκολο καθήκον αλλά σπουδαίο, αντάξιο ελευθέρων και γενναίων ανθρώπων.
Το ξαναλέω. Διχασμένοι, σφαζόμασταν μεταξύ μας, και φτάσαμε νικητές μιας μέρας πορεία από την Αγκυρα. Ενωμένοι και πάνοπλοι, τι μπορούμε να κάνουμε;
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
