Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Η πρόσφατη υπόθεση αυτού του μεγαλοσαράφη, αργυραμοιβού στα ορθά ελληνικά, προφανώς έχει σοβαρή νομική διάσταση. Ομως δεν θα επιμείνω σε αυτή, διότι ξαναλέω ότι πάντα θα απορώ με συναδέλφους που σχολιάζουν εμβριθώς υποθέσεις των οποίων δεν είναι παράγοντες και δεν έχουν διαβάσει ούτε το εξώφυλλο της δικογραφίας. Αξιοι υπηρεσιακής καρατόμησης όσοι δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες «κάθαρσης», προφανώς τροφοδοτώντας και τον πρωθυπουργό, που δεν είναι νομικός, με ανάλογες πέτσινες βεβαιότητες.
Υπάρχει όμως το μέγα ζήτημα, που δεν είναι απλά νομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό και ηθικό. Ο Ναός της Πατρίδας, η Ελλάδα, κατά την εποχή των Μνημονίων και του ξεβρακώματος της Μεταπολίτευσης, που απέτυχε παταγωδώς, έχει γεμίσει από αργυραμοιβούς, από μαγαζιά «ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ», ενεχυροδανειστήρια, ενίοτε και φωλιές τοκογλύφων, που αγοράζουν κοψοχρονιά βέρες, βαφτιστικούς σταυρούς, κοσμήματα, οικογενειακά κειμήλια, τεκμήρια στοργής και αγάπης γονέων προς τα παιδιά τους, παππούδων προς τα εγγόνια τους και αγαπημένων συντρόφων στη ζωή.
Αλλα ξεπουλιούνται και άλλα δίνονται ενέχυρο για δανεισμό με τόκο με τον μήνα, που συχνότατα δεν εξοφλούνται, διότι η κρίση έχει κάθε φορά ακόμη πιο κάτω τον πάτο και οι άνθρωποι χάνουν τα ενεχυριασθέντα.
Οταν σε μια κοινωνία αυξάνονται οι πόρνες, ο τζόγος, οι σαράφηδες και οι τοκογλύφοι, αυτά είναι σημάδια έσχατης παρακμής. Εμείς, δόξα τω Γιαραμπή, είμαστε φουλ από όλα.
Αξιοκατάκριτη η επιπόλαια δικαστική και πολιτική διαχείριση της προφυλάκισης ενός κοινωνικού αρπακτικού, που όμως έχει ίσα δικαιώματα με όλους, όμως εξίσου ύποπτος είναι και ο νταλκάς της αντιπολίτευσης για τη μεταχείριση και τύχη του λεγάμενου.
Και μην ξεχνάτε ότι τα κανάλια που επιχαίρουν υπέρ ή κατά είναι τα ίδια που παίρνανε τα λεφτά του για να προμοτάρουν τις δυσώνυμες δραστηριότητές του. Αν του δώσεις κατιτίς, ο κύριος διευθυντής της ενημέρωσης μπορεί να βγάλει και χρυσά δόντια με τανάλια, προσφορά στον διαφημιζόμενο, και να φορέσει και πιο άσχημες παντόφλες.
Πιθανώς να είναι νόμιμο και σίγουρα είναι προσοδοφόρο να εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη του άνεργου πατέρα που πουλάει τη βέρα του, της μάνας που πουλάει τον σταυρό της και αυτούς των παιδιών της, γιατί δεν έχουν μαντίλι να κλάψουν.
Πιθανώς να είναι νόμιμη και άνευ δασμών η εξαγωγή στα Μεμέτια αυτού του χρυσού, που ξεπουλιέται από ανθρώπους γεμάτους απόγνωση, ντροπή και πίκρα. Ηθικό όμως δεν είναι.
Νόμιμο είναι και να πας να αγοράσεις κοψοχρονιά σε πλειστηριασμό το σπίτι μιας οικογένειας που την τσάκισαν η κρίση, η ανέχεια, η αρρώστια. Δεν θα πήγαινα ποτέ, κι ας ήταν η τιμή εκκίνησης ένα (1) ευρώ. Είναι αμαρτία, λέει η μάνα μου, να κερδίζεις από τον πόνο του άλλου. Κι έχει δίκιο.
Δεν θα μπορούσα μετά να κάθομαι άνετος στο σαλόνι τους ή να κοιμάμαι ήσυχος στην κρεβατοκάμαρά τους, χαρούμενος για την προσοδοφόρα επιλογή μου να τα κονομήσω από τη συμφορά τους. Δεν είμαστε κτήνη και δεν πρέπει να γίνουμε. Είναι χαίνουσες πληγές στο σώμα της Πατρίδας οι λαμπερές ταμπέλες των αργυραμοιβών και των τοκογλύφων, ακόμη κι αν όλα είναι νόμιμα.
Διότι τοκογλύφοι είναι κι οι τράπεζες, που παίρνουν τα χρήματά μας με μηδενικό επιτόκιο και μας τα δανείζουν με 18%. Σε τι διαφέρουν οι πρόεδροι και οι διευθύνοντες σύμβουλοι των ευαγών τραπεζικών ιδρυμάτων μας από τους αργυραμοιβούς; Επειδή δεν μας παίρνουν δαχτυλίδια, βέρες και χρυσά δόντια; Παίρνουν περιουσίες ολόκληρες, σπίτια, μαγαζιά, χωράφια, ζωές ανθρώπων που φούνταραν με το ειδοποιητήριο στο χέρι.
Δεκαετίες τα υπερκέρδη δικά τους και τώρα οι ζημίες, μόνο δικές μας. Ανακεφαλαιοποιήθηκαν με το αίμα μας. Ποιες έστω μικρές ή μεσαίες επενδύσεις χρηματοδότησαν μετά;
Ολος ο λαός γονάτισε για να «σώσουμε» τις δικές μας και τις ξένες τράπεζες και τώρα ο λαός ψυχορραγεί και τα μαγαζιά των αργυραμοιβών – ενεχυροδανειστών πληθαίνουν σαν κατσαρίδες στους υπονόμους αυτής της Ευρώπης, που σίγουρα δεν την ονειρευτήκαμε.
Και θυμηθείτε, ο Χριστός αυτούς έδιωξε από τον ναό με τον βούρδουλα…
