Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ο πατριωτικός χώρος είναι μια πονεμένη ιστορία. Δεν ανήκα ποτέ στα νανοσωματίδια των μικροοργανώσεων που πάλευαν μεταξύ φιλοδικτατορισμού και εχθρικών ολοκληρωτισμών, για τις οποίες αρμόδιος είναι μάλλον ο επιταχυντής του CERN παρά η Πολιτική Επιστήμη. Η οικογενειακή μου παράδοση έχει πίσω της Πλαστήρα και λαϊκή Δεξιά της Ιστορίας και όχι πουρκουάδες τυφεκιοφόρους του εχθρού. Παιδιόθεν σκληρός πατριώτης, παρακολουθούσα τι συμβαίνει στη μεγάλη μάζα των καλών ανθρώπων και στους γκουρμέδες βαρεμένους. Οι τελευταίοι είναι συνήθως φεϊσμπουκικοί δειλοί επίδοξοι χρυσαυγίτες. Θα θέλανε να είναι, αλλά δεν τους αφήνουν η μαμά τους, η γυναίκα τους, κι έτσι χώνονται σε πιο mainstream σχήματα. Επειδή όμως δεν κρατιούνται, στη ζούλα ακούνε τον Χορστ Βέσελ στο YouTube ή «τη λένε» στον Αντετοκούνμπο, ανησυχώντας για την επιμειξία στα γονίδιά τους, κι ας μοιάζουν με γριά που ξέχασε να φορέσει τη μασέλα της ή φωτογραφίζονται ιδιωτικώς με το χέρι τεντωμένο πριν απλώσουν τα ρούχα και κατεβάσουν τα σκουπίδια. Ξεφορτώθηκα τέτοιους κι από τη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, γιατί είμαστε λαϊκό πατριωτικό κόμμα κι όχι πλυντήριο ηλιθίων. Απολογούμαι, αδέλφια, αλλά πρώτη φορά έφτιαξα κόμμα, δεν είμαι ψυχίατρος να τους γραδάρω όλους από την αρχή. Μόλις παίρνω είδηση, ρίχνω φλιτ και με το φαράσι στον κάλαθο. Ο αληθινός πατριωτικός χώρος των καλών ανθρώπων είναι γενναίος, έχει χιούμορ, είναι εργατικός και δεν μοιράζεται τη σκατοψυχιά με τους μισέλληνες της Αριστεράς. Ξεκινάει από ψηφοφόρους της Χ.Α., περνά μέσα από τη Ν.Δ. και φτάνει ως κομμάτια της Αριστεράς, όπου σε κάποιους ανθρώπους, λόγω καταγωγής κάποιου γονιού, παππού, δασκάλου και παιδιόθεν συμβόλων, επιβιώνει ένα ρίγος για τη Σημαία.
Αυτοί που καταμετρώνται στην κοινωνία και σε δημοσκοπήσεις είμαστε εμείς, ο Καρατζαφέρης κι ο Βελόπουλος. Υπάρχουν και μικρότερες κινήσεις, άλλες καλών προθέσεων κι άλλες απλώς ταμπέλες, που θέλουν να διαπραγματευθούν μερίδιο της επιχορήγησης από τυχόν επιτυχόντα εκλογικό συνασπισμό. Το πρόβλημα, βέβαια, γνωστό: 4 εθνικιστές, 4 αρχηγοί, 5 γνώμες. Εκανα αυτά τα δυόμισι χρόνια γύρους επί γύρων συνομιλιών, από σοβαρούς ως βόλτα στη «φωλιά του Κούκου». Ατελέσφορα όλα, κυρίως διότι ακόμα κι ο πλέον άγνωστος των αγνώστων δεν θα αναγνώριζε ως αρχηγό του ούτε τον Μέγα Αλέξανδρο εάν το διμελές κόμμα του, αυτός και η ήδη διαφωνούσα μάνα του, έκανε εκλογικό συνασπισμό με τη Μακεδονική Φάλαγγα.
Ολοι όμως στον δρόμο, στα κοινωνικά δίκτυα, μου λέτε «ενωθείτε». Κι ακούω. Οταν, λοιπόν, ο Κυριάκος Βελόπουλος μου πρότεινε να συνεργαστούμε με την Ελληνική Λύση, με το επιχείρημα «μόνος μου 80% μπαίνω, μαζί μπαίνουμε 140%», κάθισα στο τραπέζι, παρά τις επιφυλάξεις και την άποψή μου για το πρόσωπο, το ύφος, το παρελθόν και το παρόν του σε πολλά ζητήματα. Κι επειδή το πρόβλημα ήταν πάντα το αρχηγιλίκι, έκανα ένα βήμα πίσω, αποδεχόμενος να είναι εκείνος επικεφαλής κι εγώ επικεφαλής στο Επικρατείας και στις ευρωεκλογές υποψήφιος, φυσικά με συμμετοχή και άλλων μελών μας στα ψηφοδέλτια. Αυτό πάντα μέσα από γραπτή συμφωνία συνασπισμού αυτοτελών κομμάτων, όπως τον προβλέπει ο εκλογικός νόμος. Δέχτηκα, μετά την επιτυχία, κατανομή της επιχορήγησης 80% στην Ελληνική Λύση και 20% στη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, διότι αυτό το ποσοστό είναι υπεραρκετό για την αξιοπρεπή λειτουργία ενός νοικοκυρεμένου κόμματος και, το κυριότερο, ζήτησα: Διοίκηση του κόμματος από Συμβούλιο των δύο Προέδρων και δύο συνεργατών που θα όριζαν, με δικαίωμα βέτο κάθε Προέδρου για α) ζητήματα νέων συνεργασιών με άλλα κόμματα και προσχωρήσεων και β) την ενδεχόμενη συμμετοχή σε κυβέρνηση ή την παροχή κοινοβουλευτικής στήριξης σε αυτήν. Το βέτο αυτό το ζήτησα διότι μου διαβιβάζονταν πληροφορίες πως ο Βελόπουλος έχει ήδη κάνει κρυφή συμφωνία με Μητσοτάκη κι είναι «λαγός». Ομως για τη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ είναι αδιανόητη οποιαδήποτε συνεργασία με οποιονδήποτε χωρίς μίνιμουμ γραπτή συμφωνία για λαθρομεταναστευτικό και μαζικές απελάσεις, επανελλήνιση της Παιδείας, σκληρή εθνική στάση σε όλα τα μέτωπα, μηδενική ανοχή στη δημόσια τάξη, επίθεση στο διεφθαρμένο διευθυντήριο των Βρυξελλών και ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Εγιναν πέντε συναντήσεις, η τελευταία στις 21.00 την προηγούμενη Παρασκευή σε γνωστό εστιατόριο του Παλαιού Φαλήρου, παρουσία τριών από κάθε πλευρά, όπου ο Βελόπουλος μου έδωσε το τελικό κείμενο, με δεκτά όλα τα παραπάνω και άλλες λεπτομέρειες. Σε αυτό υπάρχει ένας δωδεκάλογος εθνικών και κοινωνικών θέσεων που έγραψα, ως σκοπός της συμφωνίας, τον οποίο δεν συζήτησαν σε καμία συνάντηση. Μόνο με τα φράγκα, την επιχορήγηση, ασχολήθηκαν. Την Παρασκευή δώσαμε οριστικά τα χέρια. Μέσα στην εβδομάδα αυτή θα υπογράφαμε. Αντ’ αυτού, ο Βελόπουλος προχθές υπαναχώρησε, ζήτησε διάλυση και ένταξη. Ητοι να ξεπουλήσω την προσπάθειά μας, τους συναγωνιστές μου και να μπούμε απλώς υποψήφιοί του, χωρίς καμία γραπτή δέσμευσή του, χωρίς βέτο κ.λπ. Φυσικά, του είπα να κόψει ρόδα μυρωμένα. Δεν ξέρω εάν την υπαναχώρηση την υπαγόρευσαν οι χρηματοδότες του ή κάποιος με τον οποίο έχει υπόγειες συμφωνίες. Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, πάντως, δεν θα γίνει «χρήσιμος ηλίθιος» κανενός, ημεδαπού ή αλλοδαπού, σκοτεινού συμφέροντος.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, αυτόνομα και δυνατά, με συναγωνιστές μας τους ηγέτες του κινήματος της Ευρώπης των Εθνών και της Ελευθερίας, στο οποίο ανήκουμε, μαζί με τον Σαλβίνι, τη Λεπέν, τον Στράχε και τους άλλους πατριώτες.
Εσείς, οι πολίτες, ξέρετε πώς λέγεται αυτός που δίνει τον λόγο του και σε τρεις μέρες τον πατάει και τον ξεφτιλίζει. Φανταστείτε τι θα κάνει την ψήφο σας και πόσο θα κρατήσουν οι πέτσινες υποσχέσεις του. Εμείς, με τη συνείδησή μας ήσυχη, σας περιμένουμε να πυκνώσετε τις γραμμές μας. Δεν πουλάμε τίποτα. Διεκδικούμε όμως τα πάντα για την Πίστη μας και την Πατρίδα μας
