Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Έβλεπες την εικόνα, και το μυαλό δυσκολευόταν να φρενάρει μπροστά στον πειρασμό. Υπάρχει και αυτή η Κεντροδεξιά. Που δεν ανέχεται τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Που δεν επιτρέπει ζωτικό χώρο σε υστερικές ψυχώσεις, και βάζει το συμφέρον του τόπου πάνω από το προσωπικό και το κομματικό.
Που καταλαβαίνει ότι, σε μια χώρα με αυθόρμητη τάση προς τη διχόνοια και τον διχασμό, όποιος λειτουργεί ως ανατροφοδότης αυτών των άγριων ενστίκτων της κοινωνίας, κουβαλάει ιστορική και μη αναστρέψιμη εθνική ενοχή.
Τα άκρα και οι ακρότητες… Ο Κώστας Καραμανλής λειτούργησε πάντοτε ως το πολιτικό εμπόδιο για τα σχέδιά τους. Ως η τελευταία γραμμή άμυνας, προτού καταλάβουν τον δημόσιο βίο, και χρυσοπληρώνοντας χυδαίους χειροκροτητές στα social media, μετατοπίσουν την πολιτική ζωή του τόπου σε τόσο άκραιο σημείο, μετά το οποίο υπάρχει… τοίχος. Και γκρεμός.
Στην εκδήλωση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας Καραμανλής θύμισε ότι… μια φορά και έναν καιρό, η Κεντροδεξιά βρέθηκε αδιαπραγμάτευτα και συνειδησιακά απέναντι στον εθνικό διχασμό. Γι΄ αυτό και έφερε στην κάλπη, στις εκλογές του 2000, του 2004 και του 2007 περισσότερους από 3 εκατομμύρια Έλληνες, και στις χαμένες εκλογές του 2009, σχεδόν 2,5 εκατομμύρια.
Μετά…
