Γράφει ο Τάσος Παππάς
Είσαι υπουργός. Βρίσκεσαι στην αρχή της σταδιοδρομίας σου, είσαι νέα, φιλόδοξη, δεν προέρχεσαι από πολιτική δυναστεία, άρα δεν κουβαλάς ούτε τα θετικά ούτε τις δουλείες ούτε τις αμαρτίες συγγενών σου πρώτου και δεύτερου βαθμού που ήταν στο παρελθόν σε καίριες κυβερνητικές ή κρατικές θέσεις, ο πρωθυπουργός σού εμπιστεύτηκε ένα κρίσιμο υπουργείο (της Παιδείας), εσύ έχεις βεβαίως μια προτίμηση στο δεύτερο πεδίο των αρμοδιοτήτων σου (των Θρησκευμάτων), αλλά αυτό δεν χαλάει την παράταξή σου που έχει για βασικό σύνθημά της από τότε που εμφανίστηκε στη δημόσια ζωή το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, θέλεις όπως και σχεδόν όλοι οι προκάτοχοί σου να συνδέσεις το όνομά σου με μεγάλες τομές στον χώρο της Παιδείας και να περάσεις στην ιστορία ως μεταρρυθμίστρια που άφησε ευδιάκριτο ίχνος (το σύνδρομο Παπανούτσου ταλαιπωρεί και σένα), απολαμβάνεις την υποστήριξη που προσφέρουν στην κυβέρνηση και σε σένα προσωπικά τα μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα εκ των οποίων εξωραΐζουν τις επιλογές σου και αποσιωπούν τις αστοχίες σου, βγαίνεις συχνά στα τηλεοπτικά δίκτυα για να υπερασπιστείς τις αποφάσεις σου χωρίς αντίλογο, κατακεραυνώνεις τους πολιτικούς αντιπάλους σου χρεώνοντάς τους λαϊκισμό και παρωχημένες απόψεις που δεν μπορούν να αντέξουν στη σύγχρονη εποχή, δεν διστάζεις να συγκρουστείς για το καλό της εκπαίδευσης, όπως λες, με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους, επιτίθεσαι με σφοδρότητα στους μαθητές που διαμαρτύρονται με πορείες και καταλήψεις για τις συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, στηρίζεις χωρίς ενδοιασμούς τη σκληρή στάση της αστυνομίας απέναντι σε εφήβους, απειλείς τους απείθαρχους μαθητές, δασκάλους και καθηγητές με εξοστρακισμό από την εκπαιδευτική διαδικασία αν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις σου.
Στον πρώτο ανασχηματισμό που κάνει ο προϊστάμενός σου, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, κρατάς τη θέση σου. Συμπεραίνεις λοιπόν ότι ο άνθρωπος που αποφασίζει για την τύχη σου, αφού ούτε σε μετακινεί ούτε σε απομακρύνει, δεν έδωσε σημασία στα λάθη σου, αναγνωρίζει τη δουλειά σου, εγκρίνει τις πρακτικές σου και σου δίνει το πράσινο φως να συνεχίσεις στον δρόμο που πορεύεσαι, χωρίς εκπτώσεις και με την ίδια αποφασιστικότητα. Νιώθεις δηλαδή άτρωτη. Προχωράς ακάθεκτη. Και φτάνει, με την πανδημία σε έξαρση, η Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020. Εχεις βάλει ένα μεγάλο στοίχημα. Θέλεις να κερδίσεις και στη μάχη των εντυπώσεων και στη μάχη της ουσίας. Να κατατροπώσεις τους αντιρρησίες.
Επιμένεις, αν και πολλοί σε συμβουλεύουν να αναδιπλωθείς, ότι πρέπει να γίνουν πάση θυσία οι εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων των δασκάλων και των καθηγητών στα υπηρεσιακά συμβούλια. Οι συνδικαλιστές όλων των παρατάξεων διαφωνούν, ακόμη και αυτοί που ανήκουν στο κόμμα σου και δεν έχουν την πρόθεση να το βλάψουν. Σ’ το λένε με κάθε τρόπο κάθε μέρα. Εσύ όμως ανένδοτη. Δεν χαμπαριάζεις. Αλλωστε δεν εκτιμάς τους συνδικαλιστές. Τους θεωρείς αναγκαίο κακό και τους συναντάς στη χάση και τη φέξη από υποχρέωση.
Και έρχεται το αποτέλεσμα. Από τους 170.000 ψήφισαν μόλις οι 13.168. Πανωλεθρία. Πιο πανωλεθρία δεν γίνεται. Προβληματίζεσαι. Πριν συνέλθεις από το σοκ του διασυρμού έρχεται νέα κατραπακιά. Την επόμενη μέρα, Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020, πέφτει το σύστημα της τηλεκπαίδευσης, δηλαδή καταρρέει η διαδικασία που τόσο πολύ έχεις διαφημίσει. Τι κάνεις; Πολύ βολικά, ρίχνεις την ευθύνη στην εταιρεία που είχε αναλάβει τη δουλειά. Η μπάλα στην εξέδρα. Φιάσκο. Δύο στα δύο, σε δύο μέρες. Στα πόσα καίγεσαι; Ποιος ξέρει…
Ανάγωγα
Το άρθρο του Κώστα Σημίτη στα «Νέα», υποστηρικτικό για την κυβέρνηση, δεν ενόχλησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιμένουν στην Κουμουνδούρου κάτι διαφορετικό από τον πρώην πρωθυπουργό. Δεν ξεχνούν άλλωστε ότι είναι αυτός που είχε αποκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ προσωρινό ενοικιαστή της εξουσίας. Στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. όμως είναι προβληματισμένοι. Φοβούνται ότι σύντομα θα δουν κι άλλα στελέχη του κόμματος με αναφορά στο εκσυγχρονιστικό ρεύμα να πέφτουν στην αγκαλιά της Δεξιάς.
