Γράφει ο Τάσος Παππάς
Αύριο στην τηλεδιάσκεψη των υπουργών Οικονομικών θα αποφασιστεί η τύχη του ευρωομολόγου. Τι έχουμε μέχρι τώρα: Εννιά ηγέτες χωρών-μελών της ευρωζώνης κατέθεσαν πρόταση για την έκδοση ευρωομολόγου. Ανάμεσά τους και ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν.
Η Γερμανία, η Ολλανδία και η Αυστρία την απέρριψαν μετά βδελυγμίας. Στο ίδιο μήκος κύματος, με πιο διπλωματική γλώσσα λόγω θέσης, κινήθηκαν οι επικεφαλής των θεσμών που ελέγχονται από το Βερολίνο. Ο Ρέγκλινγκ δήλωσε ότι θα απαιτηθούν δύο με τρία χρόνια για την έκδοση ευρωομολόγου και εισηγήθηκε δανεισμό με χαλαρά μνημόνια (το αποδίδω σε ελεύθερη απόδοση).
Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μίλησε, όπως αναμενόταν, με τη φωνή της αφεντικίνας της, Αν. Μέρκελ. Της χρωστάει και δεν θα μπορούσε να την κακοκαρδίσει. Αλλωστε, δεν υπάρχουν παραδείγματα διορισμένων Γερμανών πολιτικών που αυτονομήθηκαν απ’ αυτούς που τους ευεργέτησαν.
Ηταν στα κάτω της στην πολιτική ζωή της χώρας της, περικυκλωμένη από υποψίες για προβληματική διαχείριση δημόσιου χρήματος και η Γερμανίδα καγκελάριος την τοποθέτησε στην κορυφαία θέση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Σαν συνδικαλιστές που βρίσκονται σε άμυνα και αναζητούν συμβιβαστικές λύσεις για να μην εκτεθούν αντέδρασαν πρωτοκλασάτοι αξιωματούχοι της Ε.Ε.
Ο πρόεδρος του Eurogroup, Σεντένο, σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica είπε πως «οι υπουργοί Οικονομικών δεν πρέπει να καταδικάζουν εκ των προτέρων την έκδοση ενός κοινού ευρωπαϊκού ομολόγου, χωρίς δηλαδή να προηγηθεί επαρκής συζήτηση». Να συζητήσουμε, βρε αδερφέ, πριν απορρίψουμε την ιδέα. Ο επίτροπος Oικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Πάολο Τζεντιλόνι, επιχείρησε να καθησυχάσει τους ηγέτες των «ενάρετων χωρών» του Βορρά.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Welt ανέφερε ότι «το μήνυμα προς τη βόρεια Ευρώπη είναι: Δεν μιλάμε για κοινοτικοποίηση-αμοιβαιοποίηση του χρέους. Θα πρόκειται για κοινά χρέη στον αγώνα κατά του κορονοϊού και των συνεπειών του, όχι για τα χρέη των τελευταίων 30 ετών». Εντύπωση είχε προκαλέσει η μέχρι τώρα αλαλία επί του θέματος του Β. Σόιμπλε.
Κάποιοι πίστεψαν ότι ο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ισχυρός άνδρας της ευρωζώνης μπορεί να έχει μετακινηθεί από την αδιάλλακτη θέση του και δεν εκδηλώνεται δημοσίως για να μην πληγεί η εικόνα της χώρας του. Τζίφος. Ο σημερινός πρόεδρος του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου έσπασε τη σιωπή του και συντάχθηκε πλήρως με τη γραμμή της γερμανικής κυβέρνησης.
Εξέφρασε την αντίθεσή του στα ομόλογα κορονοϊού και μάλωσε με το γνωστό… γλυκό και πατερναλιστικό ύφος του όσους έχουν διαφορετική γνώμη. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Zeit σημειώνει πως «ο περιορισμός της αναγκαίας συζήτησης σε ένα εργαλείο δεν οδηγεί στην επίτευξη του στόχου, ιδίως όταν αναζωπυρώνεται μόνο από ισχυρογνωμοσύνη μία παλιά διαμάχη (…). Τα ομόλογα κορονοϊού δεν θα καθιστούσαν την Ευρώπη ισχυρότερη αλλά πιο αδύναμη».
Παλιά διαμάχη λοιπόν και ισχυρογνώμονες εκείνοι που την επαναφέρουν. Η ισχυρογνωμοσύνη των άλλων είναι αντιπαραγωγική, ενώ η ισχυρογνωμοσύνη της Γερμανίας είναι δημιουργική. Μάλιστα. Οσοι ήλπιζαν ότι θα έλεγε κάτι διαφορετικό προσγειώθηκαν ανωμάλως. Ο άνθρωπος, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε, είναι συνεπής. Θέλει να φασκιώσει με μνημόνια τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Ακόμη και τη Γαλλία την οποία επιδίωξε, αλλά δεν τα κατάφερε, να βάλει σε σφιχτό πρόγραμμα λιτότητας την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η τότε γαλλική κυβέρνηση αντέδρασε, ωστόσο δεν τράβηξε το πράγμα στα άκρα. Γλίτωσε το μνημόνιο και έδωσε για αντάλλαγμα τη συγκατάθεσή της για τα μνημόνια των άλλων. Και τώρα φαίνεται πως επιλέγει ξανά τη γραμμή του ηττοπαθούς συμβιβασμού.
Αν όμως η Γαλλία υπαναχωρήσει, όπως όλα δείχνουν, το ερώτημα είναι τι θα πράξουν οι ηγέτες των άλλων χωρών που ζήτησαν ευρωομόλογο. Τι θα κάνει η Ελλάδα; Σύμφωνα με πληροφορίες από υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές, «θα επιμείνουμε στην έκδοση ευρωομολόγου, αλλά δίχως τους Γάλλους δεν θα έχει τύχη». Η πρόβλεψή τους; «Θα καταλήξουν πάλι σε κάτι μεσοβέζικο και όχι πολύ δυνατό». Αδάμαστος κυνισμός.
Ανάγωγα
Συνεχίζουν ακάθεκτοι οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς και των Πρασίνων να στέλνουν επιστολές στους προέδρους του Eurogroup, της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και να ζητούν πότε το ένα και πότε το άλλο. Καταλαβαίνω ότι θέλουν να είναι θεσμικοί, αλλά απευθύνονται σε υπαλλήλους. Το Βερολίνο κάνει κουμάντο κι αυτό δεν χαμπαριάζει. Αν όμως βρισκόταν απέναντι σε μια συμπαγή συμμαχία κρατών που θα ανακοίνωνε μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα, τότε θα βλέπαμε…
