Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Σας ενοχλεί το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκατομμύρια ευρώ που μοίρασε η κυβέρνηση με αδιαφανή κριτήρια;». Ιδού το ερώτημα που δεσπόζει αυτές τις μέρες στη δημόσια συζήτηση, στην οποία παίρνουν μέρος οι πάντες.
Κι αυτοί που δικαιούνται να είναι ενοχλημένοι κι αυτοί που το παίζουν τιμητές, ενώ κανονικά, λόγω προτέρου προβληματικού βίου, θα έπρεπε να σιωπούν:
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς που άσκησαν κριτική έμειναν στην επιφάνεια και αρνήθηκαν πεισματικά να μπουν στην ουσία της καταγγελίας. Αποδοκίμασαν τη γενίκευση, αλλά άφησαν ασχολίαστο το περιεχόμενο.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου αντέδρασε ακαριαίως στην προκειμένη περίπτωση, αλλά καθυστέρησε επιδεικτικά να ασχοληθεί με το σκάνδαλο των 20 εκατ. ευρώ. Είναι δημόσιο χρήμα, για να μην ξεχνιόμαστε.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι οι πολίτες σε μεγάλο ποσοστό, αν κρίνω από τα γκάλοπ και τα σχόλια στο Διαδίκτυο, συμφωνούν με το σποτ, που σημαίνει ότι το απογοητευτικό για το επάγγελμα σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» δεν εκφωνείται μόνον από τους συνήθεις… υπόπτους -τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές- αλλά και από μεγάλες μερίδες του πληθυσμού.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι όποτε αποκαλύπτεται κύκλωμα διαφθοράς με πολιτικές προεκτάσεις ή σκάνδαλο μεγάλου οικονομικού βάθους, βρίσκεται εμπλεκόμενος και κάποιος που είναι, ή δηλώνει πως είναι, δημοσιογράφος.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης και στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο ανήκουν σε πολύ πλούσιους ανθρώπους, που τα χρησιμοποιούν είτε για να απειλήσουν είτε για να χαϊδέψουν κυβερνήσεις προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους στις άλλες δουλειές που έχουν. Και σε αρκετές περιπτώσεις αναλαμβάνουν δημοσιογράφοι να κάνουν για λογαριασμό των αφεντικών τους τη βρόμικη δουλειά. Είναι οι λεγόμενοι «μεσολαβητές».
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι πολλοί δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση το εξοντωτικό εκβιαστικό δίλημμα: απληρωσιά ή ανεργία; Κάθε μορφή αμυντικής αντίδρασης χαρακτηρίζεται αριστερισμός, λαϊκισμός, συντεχνιασμός και μπροστάρηδες σ’ αυτήν την εκστρατεία δυσφήμησης είναι στελέχη των ομίλων που έχουν στενή σχέση με τους ιδιοκτήτες: οι κατά κανόνα καλοπληρωμένοι και… επώνυμοι που καταψηφίζουν συστηματικά τις προτάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις και συμβουλεύουν τους υπόλοιπους να μην υποκύπτουν στον πειρασμό της διαμαρτυρίας γιατί «θα μείνουμε όλοι χωρίς δουλειά».
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι το συνδικάτο των δημοσιογράφων με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του σε θέματα ηθικής τάξεως και εργασιακής ασφάλειας επιτρέπει να δημιουργείται η εντύπωση ότι τα μεγάλα «μαγαζιά» είναι στο απυρόβλητο.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι δημοσιογράφοι κατεβαίνουν στην πολιτική, θέτοντας εκ των πραγμάτων σε αμφιβολία τη διαδρομή τους στο επάγγελμα.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι που φεύγουν από την πολιτική, επιστρέφουν στο επάγγελμα και από κρινόμενοι γίνονται κριτές. Αλλάζοντας πουκάμισο νομίζουν ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο.
– Με ενοχλεί το γεγονός ότι δημοσιογράφοι με καίριες θέσεις στα μέσα που εργάζονται δεν κρύβουν την προτίμησή τους στο ένα ή στο άλλο κόμμα, κάνουν χοντρή προπαγάνδα και με απύθμενο θράσος κλίνουν τη λέξη «αντικειμενικότητα» σε όλες τις πτώσεις. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν παραβιάσει τη βασική αρχή «το γεγονός είναι αντικειμενικό, το σχόλιο υποκειμενικό», κρύβοντας ή διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα για να υπηρετήσουν την ιδεολογία και τις πολιτικές προτιμήσεις τους.
Ανάγωγα
«Δεν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο», μας καθησυχάζουν κυβερνητικοί παράγοντες απαντώντας στην κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μα, αν θυμάμαι καλά (που θυμάμαι), τον Αύγουστο του 2018, όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας έλεγε ότι «βγήκαμε από τα μνημόνια», ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αποκαλούσε ψεύτη και υποστήριζε ότι η χώρα έχει υπογράψει «τέταρτο μνημόνιο». Μπερδευτήκατε; Λογικό. Η επιτελική κυβέρνηση των αρίστων έχει μπερδέψει τις… φτέρνες της.
