Γράφει ο Τάσος Παππάς
Με αφορμή την πανδημία ανοίγουν στόματα για πράξεις και παραλείψεις των πολιτικών και οικονομικών ελίτ την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Με καθυστέρηση βεβαίως, αλλά ανοίγουν.
Η αυτοκριτική (ή μήπως η αναδρομική διαύγεια;) είναι καλοδεχούμενη, ωστόσο αν δεν συνοδεύεται από μέτρα που θα θεραπεύουν τις βλάβες, είναι ευάλωτη στην υποψία ότι πρόκειται για υποκρισία μεγατόνων. Υπέρ αυτής της εκδοχής συνηγορεί και το γεγονός ότι στην παρούσα φάση προωθούνται πολιτικές που ελάχιστα διαφέρουν από κείνες που εφαρμόστηκαν την εποχή των μνημονίων.
Οπότε λογικά μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως έχουμε να κάνουμε με προσχηματική τακτική από την πλευρά των δυνατών, που έχει στόχο να καθησυχάσει όσους ανησυχούν για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά επί της ουσίας δεν πρόκειται για καμιά αλλαγή στον πυρήνα της δεσπόζουσας στρατηγικής.
Τούτη τη φορά η «ομολογία» ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα εις βάρος των λαών ήρθε από τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας, ο οποίος δήλωσε κυνικά πως σήμερα «χρειαζόμαστε ταχεία βοήθεια χωρίς “εργαλεία βασανισμού”, όπως η τρόικα ή τα σκληρά μέτρα λιτότητας». Ωστε η τρόικα δεν ήταν επιτροπή σωτηρίας, όπως μας είχαν φάει τα αυτιά οι δανειστές και οι ντόπιοι βαστάζοι τους, αλλά «εργαλείο βασανισμού».
Διατάχθηκε έρευνα; Αστεία λέμε τώρα; «Συνελήφθη» κάποιος; Ουδείς. Εγινε καμιά συζήτηση σε βάθος στα όργανα της ευρωζώνης; Ούτε για τα μάτια του κόσμου. Και οι φυσικοί αυτουργοί (οι τεχνοκράτες-εκτελεστές) και οι ηθικοί αυτουργοί (οι ηγέτες των «ενάρετων» χωρών) είναι στο απυρόβλητο.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας δεν είναι ο πρώτος υψηλόβαθμος αξιωματούχος που παραδέχεται ότι υπήρξε ωμός εκβιασμός. Προηγήθηκε ο πρώην επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος μας είχε πληροφορήσει (το ξέραμε, μερικοί το φώναζαν αλλά εισέπρατταν κατηγορίες για ευρωσκεπτικισμό) ότι το πρώτο μέλημα των εταίρων (δηλαδή του Βερολίνου) το 2010 δεν ήταν η διάσωση της Ελλάδας, αλλά η προστασία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους ομόλογα-σκουπίδια του ελληνικού κράτος.
Ακολούθησε ο πρώην επικεφαλής της Κομισιόν, Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε ότι τσαλακώσαμε την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα μετά το 2015. Κάποια στιγμή «χτύπησε» και ο πρώην αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σοσιαλδημοκράτης Γκάμπριελ, ο οποίος παραδέχτηκε ότι η χώρα του βγήκε οικονομικά ενισχυμένη από την κρίση του ευρώ.
Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, είναι ο πολιτικός που το 2015 είχε πει ότι «δεν θα αφήσουμε τους Γερμανούς εργάτες να πληρώσουν για τις υπερβολικές υποσχέσεις μιας εν μέρει κομμουνιστικής κυβέρνησης». Για την ελληνική κυβέρνηση μιλούσε. Το κόμμα του τότε είχε ευλογήσει το πραξικόπημα Σόιμπλε κατά των απείθαρχων Ελλήνων. Το δυστύχημα είναι ότι και σήμερα η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία κινείται στην ίδια λογική. Με την καθοδήγηση της Γερμανίας. Υπόσχεται δάνεια με όρους. Δηλαδή μνημόνια.
Πολλοί πάντως αναθάρρησαν βλέποντας τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν να τίθεται επικεφαλής της ομάδας των ηγετών εννιά κρατών που κατέθεσαν πρόταση για έκδοση ευρωομολόγου. Πίστεψαν ότι επιτέλους η Γαλλία θα αναλάβει να παίξει τον ρόλο του συνοδηγού στην ευρωπαϊκή αμαξοστοιχία και δεν θα διστάσει να συγκρουστεί με τη Γερμανία. Η χαρά τους κράτησε μερικές ώρες.
Η ηχηρή διαφωνία της Γερμανίας και η πεισματική άρνηση της -μικρής στο μέγεθος αλλά με αλαζονεία μεγάλης χώρας- Ολλανδίας (ο κακός μπάτσος της ανάκρισης) υποχρέωσαν τον Μακρόν να συμβιβαστεί. Καμία έκπληξη. Ο Μακρόν έκανε ό,τι και οι προκάτοχοί του (Σαρκοζί, Ολάντ) σε παρόμοιες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Ο καθηγητής Γ. Κριμπάς στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (9/4/2020) περιγράφοντας τη λογική των γαλλικών κυβερνήσεων κάνει λόγο (εύστοχα νομίζω) για την «εντυπωσιακά συνεπή και παραδόξως επιθετική ηττοπάθεια της Γαλλίας». Οι αιθεροβάμονες προσγειώθηκαν ανωμάλως. Για άλλη μια φορά.
Ανάγωγα
Τώρα που το χρέος της Ελλάδας θα εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, ξεκίνησε, δειλά είναι η αλήθεια, μια συζήτηση για την ανάγκη μιας νέας αναδιάρθρωσής του -προσοχή, αποφεύγουμε τη λέξη κούρεμα γιατί βγάζουν σπυράκια Γερμανοί, Ολλανδοί και άλλοι… ενάρετοι του Βορρά. Κυβέρνηση και κόμματα μπορούν να συνεννοηθούν, αφού σε γενικές γραμμές συμφωνούν, ώστε να δοθεί η μάχη με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Για να δούμε…
