Γράφει ο Τάσος Παππάς
Βασανιστικά αργά προσπαθούν στον ΣΥΡΙΖΑ να καταλήξουν σε ορισμένες εκτιμήσεις για τον απολογισμό της περιόδου 2015 – 2019, τις αιτίες που έφεραν τις εκλογικές ήττες, τη διαδικασία για τη διεύρυνση του κόμματος, τους κινδύνους που καραδοκούν αν υιοθετηθεί η μία ή άλλη γραμμή για τις πολιτικές συμμαχίες.
Η καθυστέρηση έχει προκαλέσει, όπως ήταν αναμενόμενο, εσωστρέφεια. Μαθημένη είναι η Αριστερά να ζει σε τέτοιες συνθήκες, δηλαδή σε περιβάλλον ήττας, σύνηθες είναι, όπως προκύπτει από την πολυτάραχη ιστορία της, να κατασκευάζει αποδιοπομπαίους τράγους ακόμη και εσωτερικούς εχθρούς, ωστόσο σήμερα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά συγκριτικά με το παρελθόν: ο ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την εκλογική επιρροή του, είναι το κόμμα – κορμός της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, που στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι είναι κόμμα εξουσίας. Είναι κυβέρνηση σε αναμονή, όπως είναι όλες οι κανονικές αξιωματικές αντιπολιτεύσεις.
Γι’ αυτό τον λόγο, αλλά και επειδή η σημερινή κυβέρνηση σε μικρότερο διάστημα απ’ ό,τι υπολόγιζαν οι οπαδοί της και οι συμπαραστάτες της από άλλες ιδεολογικές περιοχές, δείχνει την ανεπάρκειά της, η εμμονή στην ομφαλοσκόπηση τον εμποδίζει να παίξει τον ρόλο που του ανέθεσαν οι ψηφοφόροι και εξ αντικειμένου δίνει πόντους στη Δεξιά και στο παρασιτικό σύστημα που την πλαισιώνει και τη χειραγωγεί. Η μακροημέρευσή τους στην εξουσία θα δημιουργήσει καταστάσεις που θα είναι δύσκολο να τις ανατρέψει μια κυβέρνηση με ριζοσπαστικές προθέσεις.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να έχει την παρηγορητική αυταπάτη ότι θα επικρατήσει στο εσωτερικό ενός κόμματος, το οποίο έχει βγει από τρεις ήττες, κλίμα αδελφοσύνης και αλληλεγγύης. Το «όλοι σύντροφοι είμαστε», το «ένας είναι ο εχθρός, η Δεξιά» και οι ομόφωνες αποφάσεις των καθοδηγητικών οργάνων (τις οποίες όμως ο καθένας εφαρμόζει όπως νομίζει), ακούγονται ωραία, αλλά σκοντάφτουν στην πραγματικότητα.
Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε αρκετά πεδία. Μερικές είναι ανταγωνιστικές. Δεν λείπουν οι ζαβλακωμένες μεγαλοστομίες, οι κρίσεις αυτολύπησης, οι εξάρσεις λιπαρού ναρκισσισμού, οι προσωπικές στρατηγικές, οι εκ των υστέρων χρεώσεις για τα λάθη που έγιναν τα χρόνια της διακυβέρνησης, οι γλυκερές εξιδανικεύσεις επιλογών που αποδείχθηκαν βοερά αρνητικές (π.χ. τα περισσότερα πρόσωπα που διεκδίκησαν τις περιφέρειες και τους δήμους).
Δεν υπάρχει συμφωνία για το κομματικό μοντέλο που έχει ανάγκη σήμερα η Αριστερά. Ο φόβος μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε ΠΑΣΟΚ είναι διάχυτος. Κάποιοι θέλουν ένα κόμμα ανοικτό, χαλαρό στην οργανωτική δομή του, με χαρακτηριστικά μαζικού χώρου και με αναφορές στη σοσιαλδημοκρατία πριν από τον ιδεολογικό και πολιτικό εκφυλισμό της.
Για άλλους, αυτή η στρατηγική θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πλήρη ενσωμάτωσή του και φλερτάρουν με την επιστροφή σ’ ένα κόμμα – φρούριο, το οποίο μπορεί να μην είναι απλωμένο στην κοινωνία, να μην έχει τις προσβάσεις που αναλογούν στο εκλογικό μέγεθός του, αλλά θα είναι ιδεολογικά συμπαγές και ικανό να αποκρούσει τους πειρασμούς που το περικυκλώνουν και επιδιώκουν να υπονομεύσουν την αριστερή ταυτότητά του.
Υπάρχουν και τάσεις -για την ώρα δεν έχουν μετατραπεί σε φράξιες, όπως συνέβαινε μέχρι τη διάσπαση του Ιουλίου του 2015-, αλλά δεν πρέπει να αποκλειστεί αυτή η εξέλιξη, αν δεν πρυτανεύσει η λογική. Γίνονται και δίκες προθέσεων. Ενοχοποιούνται στελέχη για ό,τι αρνητικό κυκλοφορεί για άλλα στελέχη στα μέσα ενημέρωσης. Αναπτύσσονται λυκοφιλίες, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο υπέρτερος εσωκομματικός αντίπαλος.
Εκτοξεύονται κατηγορίες για μεροληπτική πρακτική των οργάνων σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση στελεχών. Κατατίθενται για ζύμωση στο κόμμα και στον κύκλο των επιρροών του μακροσκελή κείμενα (η ακατάσχετη φλυαρία είναι ένα από τα ελαττώματα της Αριστεράς), από τα οποία απουσιάζει κάθε αναφορά στον πρόεδρο του κόμματος -λες και η συμβολή του σε ό,τι έχει πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμελητέα.
Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τους πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως εκείνους που στήνουν χαρακώματα, εκείνους που δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, εκείνους που χρησιμοποιούν ανάρμοστη ρητορική εναντίον συντρόφων τους, αλλά και τον πρόεδρο του κόμματος ο οποίος για την ώρα προσπαθεί να λειτουργήσει κατευναστικά, είναι πώς εισπράττει το εκλογικό ακροατήριο (για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για το 32%) αυτήν την ατμόσφαιρα.
Καλό γι’ αυτούς είναι να τη χαρακτηρίσουν οι ψηφοφόροι του τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ και να μη δώσουν σημασία. Διαφορετικά, την επόμενη φορά που θα ρωτήσει ο Αλέξης Τσίπρας τους συγκεντρωμένους «ποιοι από σας ήρθατε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιουλίου;», ελάχιστα χέρια θα σηκωθούν.
Ανάγωγα
Το κατεστημένο των Δημοκρατικών δεν γουστάρει τον Μπέρνι Σάντερς. Δεν το κρύβουν άλλωστε οι εκπρόσωποί του. Ο Γιώργος Μητραλιάς (contra-xreos.gr) λέει για το μπάχαλο που έγινε στην Αϊόβα: «Το ότι η εταιρεία Shadow, που ευθύνεται για το σκάνδαλο, εργάστηκε για λογαριασμό της Χίλαρι Κλίντον το 2016 και ότι προσφέρει τώρα τις υπηρεσίες της και πληρώνεται από τις προεκλογικές εκστρατείες του Μπάιντεν και του Μπούτιτζιτζ είναι φυσικά απλή σύμπτωση…». Συμπτωσάρα.
