Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Οι πεποιθήσεις δεν βγαίνουν πάντα από τα χρηματοκιβώτια» λέει ο Γάλλος συγγραφέας Μορίς Αγκιλόν. Η θέση του, που εν μέρει «αθωώνει» τους αριστερούς με μεγάλο οικονομικό εκτόπισμα, θα μπορούσε να είναι μια εύκολη απάντηση στην κριτική που δέχεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης λόγω της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του.
Η υπόθεση προκάλεσε πολλές συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης, ένταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τη δυσφορία του Αλέξη Τσίπρα και έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση και στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. να ασκήσουν κριτική για υποκρισία στον «δράστη» και στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την κατάφωρα μεροληπτική στάση πολλών μέσων ενημέρωσης (ανέδειξαν το θέμα Παπαδημούλη, αλλά αδιαφόρησαν για τα δανεικά και αγύριστα υπουργών και βουλευτών της συμπολίτευσης). Ας αφήσουμε κατά μέρος, επίσης, τις επιθέσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (δεν προβλέπεται, με τον ρυθμό που αποπληρώνουν τα χρέη τους στις τράπεζες, να καθαρίσουν τα επόμενα 100 χρόνια, ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη τους έχουν καταδικαστεί για παράνομο χρηματισμό).
Ας αναμετρηθούμε με το ερώτημα: «Ενας αριστερός μπορεί να είναι πλούσιος;» Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου του καθηγητή Κοινωνικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Paris I Ακιλινό Μορέλ στη «Λιμπερασιόν» που αναδημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στη στήλη του Θανάση Γιαλκέτση «Ιδέες παλιές και νέες» (28-29.12.2013).
Κατά τον συγγραφέα, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να δοθεί σε τρία επίπεδα:
■ Το πολιτικό επίπεδο: Ενας πολιτικός της Αριστεράς είναι ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει δεσμεύσεις της Αριστεράς και που δρα στους κόλπους της Αριστεράς. […] Η ειλικρίνεια μιας στράτευσης ή η δύναμη μιας πεποίθησης δεν μπορούν να μετριούνται μόνο με το ποσό ενός τραπεζικού λογαριασμού. Κατανοούμε βεβαίως ότι ο πλούτος είναι ύποπτος σε κείνους που υπερασπίζονται τους φτωχούς και τους αδύναμους. Αλλά θα ήταν αντίθετο προς τα ιδεώδη της Αριστεράς να καταδικάζουμε από την αρχή έναν άνθρωπο εξαιτίας της κοινωνικής του θέσης. […] Πρέπει να επαγρυπνούμε παρακολουθώντας τις πολιτικές τοποθετήσεις, τις αναλύσεις, τις προτάσεις του καθένα και να ασκούμε κριτική ή να τις καταπολεμούμε όταν είναι αναγκαίο. […] Αυτό που μετράει είναι η επαγρύπνηση και ο σεβασμός των κανόνων ηθικής συμπεριφοράς.
■ Το ηθικό επίπεδο: Το ερώτημα για τις σχέσεις της Αριστεράς με το χρήμα παραπέμπει εδώ στο ζήτημα της απόστασης. Στην προκειμένη περίπτωση παραπέμπει στην απόσταση που πρέπει να γνωρίζουμε να κρατάμε, όταν είμαστε πολιτικά στελέχη της Αριστεράς, ανάμεσα στους εαυτούς μας και το χρήμα ή εκείνους που το κατέχουν. […] Στην αναπόφευκτη σχέση που διατηρούμε όλοι μας με το χρήμα, πρέπει να ξέρουμε να διατηρούμε μια απόσταση, την απόσταση που μας επιτρέπει να παραμένουμε ελεύθεροι.
■ Το προσωπικό επίπεδο: Ενα στέλεχος της Αριστεράς οφείλει ανυπερθέτως να φροντίζει να διατηρεί την επαφή του με τις λαϊκές τάξεις… Ο λαός είναι έξυπνος. Γνωρίζει καλά ότι εκείνοι που τον κυβερνούν ή θέλουν να τον κυβερνήσουν δεν ζουν –εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις– όπως ζει αυτός… Δεν περιμένει απ’ αυτούς να ψεύδονται, να κρύβουν τον τρόπο ζωής ή, ακόμα χειρότερα, να μιμούνται τον δικό του τρόπο ζωής.
Επιγραμματικά: Αντιστρέφοντας το ερώτημα: «Μπορεί ένας πλούσιος να γίνει αριστερός;» Πλήθος τα παραδείγματα από την Ιστορία. Υπάρχουν πολλοί που αποστάτησαν από την τάξη τους και στρατεύθηκαν στην Αριστερά. Αποστάτες είναι και οι φτωχοί που νομίζουν ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν ψηφίζοντας κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ.
Η κατακραυγή της κοινωνίας επικεντρώνεται στους αριστερούς που μπήκαν στην πολιτική πένητες και απέκτησαν θηριώδεις περιουσίες. Η κατακραυγή της κοινωνίας αφορά και κείνους που υποδύονται ρόλους. Για παράδειγμα: είναι αηδιαστικό να βλέπεις αριστερό με βαρύ τραπεζικό λογαριασμό και πολλά ακίνητα στην κατοχή του να χορεύει εκστασιασμένος σε λαϊκή ταβέρνα το «Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή»!
Ανάγωγα
Η Ευρωπαϊκή Ενωση επιμένει στο καθεστώς κυρώσεων κατά της Ρωσίας λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας. Να δούμε πώς θα αντιδράσει η Ευρωπαϊκή Ενωση στην περίπτωση που το Ισραήλ κάνει πράξη την απειλή του και προσαρτήσει παλαιστινιακά εδάφη. Τότε θα διαπιστώσουμε πόσο δημοκρατικές και πόσο ευαίσθητες είναι οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης.
