Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020
Το… ημερολόγιο καταστρώματος της κυβέρνησης Μητσοτάκη μετράει ήδη 7 μήνες στο πηδάλιο του τόπου, και ο Πρωθυπουργός έχει ήδη βγάλει τα συμπεράσματά του, για την αποτελεσματικότητα των πρωτοβουλιών που έχουν δρομολογηθεί, αλλά και για τις καινούριες προτεραιότητες που ανακυκλώνει η συγκυρία.
Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τους πολίτες, οι οποίοι έχουν ακόμη… δρόμο μέχρι να αναιρέσουν ή να ξανασκεφτούν την ψήφο εμπιστοσύνης που έδωσαν στον σημερινό ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου, προκειμένου να διαχειριστεί τα πρώτα βήματα της χώρας πέρα και μακριά από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, και τη σοκαριστική κοινωνική φτωχοποίηση της προηγούμενης δεκαετίας.
Αν κάνει κάποιος μισό βήμα πίσω, για να δει περισσότερο ψύχραιμα και νηφάλια τη «μεγάλη εικόνα», θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη καλείται ουσιαστικά να διαχειριστεί δυο μεγάλα και διαρκή… αγκάθια.
Το ένα αφορά στο μεταναστευτικό. Δεν είναι στατικό ή συγκυριακό. Δεν είναι αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος. Μας υπερβαίνει ως έθνος αλλά και ως πολιτικό σύστημα, επομένως η διαχείρισή του είναι περισσότερο σύνθετη, περίπλοκη και ατελής ως προς τις αντοχές της αποτελεσματικότητάς της στη φθορά του χρόνου και τη διαφοροποίηση της συγκυρίας.
Το άλλο έχει να κάνει με την εγκληματικότητα. Που παραμένει ζωντανή και… ζωηρή, τη βιώνουν στην καθημερινότητά τους πολίτες σχεδόν στο σύνολο της χώρας, και παρά την αλλαγή νοοτροπίας και στοχοπροσήλωσης από τη πλευρά της Πολιτείας, είναι προφανές ότι δεν πρέπει να περιμένουμε θεαματική βελτίωση, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον.
Δυο, αλλά μεγάλα αγκάθια. Όχι κι άσχημα. Όχι εύκολο. Οι προκλήσεις είναι μπροστά…
