Του Μάνου Οικονομίδη
Είναι τόσο περίεργη και πολύπλοκη η ζωή. Και συνάμα συναρπαστική. Με τις ατέλειες και τις αδικίες της. Με τις αδιέξοδες σκέψεις και τις συννεφιασμένες καρδιές. Με την αδυναμία να βάλεις σε σειρά τις κατάλληλες λέξεις, την κατάλληλη στιγμή, για να ξαναβρείς τη διάθεση να συνεχίσεις. Να πας παρακάτω. Λίγο πιο μακριά. Λίγο ψηλότερα.
Δεν έχει ειπωθεί τυχαία ότι το στοιχείο ταυτότητας που ενώνει τις ζωές μας, είναι οι ιστορίες. Η αφήγηση ιστοριών με τις οποίες μπορεί κάποιος να συνδέσει τη δική του ζωή. Να συνδυάσει δικά του παραδείγματα. Να ταυτιστεί.
Το τραγικό και πρόωρο τέλος της ζωής του Κόμπι Μπράιαντ και της Τζίτζι, έχει τα στοιχεία μιας αφόρητης συναισθηματικά ιστορίας. Με κομμάτια της οποίας μπορούν όλοι να ταυτιστούν. Και να δακρύζουν.
Στην τελετή στο Staples Center, περισσότερο και από τα συγκλονιστικά λόγια της μητέρας που έμεινε πίσω, χωρίς να μπορεί να αγκαλιάσει ξανά την κόρη της (Βανέσα Μπράιαντ) η εικόνα που κανείς δεν θα ξεχάσει είναι αυτή του δακρυσμένου Μάικλ Τζόρνταν.
Του μεγαλύτερου όλων των εποχών. Που άφησε τον εαυτό του ελεύθερο να τσαλακωθεί, να συγκινηθεί, να κλάψει. Ασταμάτητα. Επειδή αυτό του ψιθύριζε η καρδιά του.
Για την καρδιά και τους ατίθασους κώδικές της, η ανθρώπινη σκέψη παλεύει εδώ και αιώνες να βρει την περισσότερο βιωματική συνταγή. Με τα μάτια, τα πράγματα είναι περισσότερο ξεκάθαρα.
Γι’ αυτό, να κοιτάζετε πάντα τα μάτια. Λένε πάντα την αλήθεια. Και πενθούν, πίσω από το φως με το οποίο προσπαθούν να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδιές που τα συντροφεύουν.
