Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
…και κανένα θάνατο.
Πάει πολύς καιρός τώρα που οι ανακοινώσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης για την πορεία της CoVid-19 κλείνουν, στην πρώτη πρότασή τους, με την ίδια (θετική) κατάληξη. Προσωπικά ενημερώνομαι μέσω Viber και τον επίσημο λογαριασμό της κυβέρνησης.
Οταν έρχεται το μήνυμα, το ανοίγω και πάω κατευθείαν στο τέλος της πρώτης πρότασης. Γνωρίζω ήδη τι θα δω, αλλά θέλω να το δω. Μετά, το μάτι μου «ανεβαίνει» λίγο, για να δει τον αριθμό των νέων κρουσμάτων. Είναι είδηση ο «κανένας θάνατος»; Είναι νέο, «νέα», κάτι που αποτελεί πλέον ρουτίνα; Και αφού είναι «μηδέν», «κανένας», μήπως είναι πλεονασμός να το αναφέρουμε; Μήπως να μέναμε μόνο στα κρούσματα όταν και για όσο δεν έχουμε το μοιραίο και το «κανένας θάνατος»να υπονοείται; Μήπως το να το λέμε και να το ξαναλέμε κρύβει και μια κάποια ξιπασιά;
Δείτε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στις άλλες χώρες, μικρές και μεγάλες, κοντά και μακριά μας. Όταν ακόμη καταρρίπτονται αρνητικά «ρεκόρ» κρουσμάτων και θανάτων, το να λέμε και να ξαναλέμε «κανένας θάνατος», δεν κουβαλάει τίποτα μα τίποτα αρνητικό ή περιττό. Έχουμε, όμως, και μια υποχρέωση. Ένα χρέος, που πρέπει κάθε μέρα να ξεπληρώνουμε: προς τους γιατρούς και το προσωπικό των νοσοκομείων, που είναι ακόμη εκεί… προς τους ασθενείς που έδωσαν, δίνουν μάχες και τις κερδίζουν. προς την κυβέρνηση, τις αρχές, το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου, που κράτησε και κρατάει στάση υπεύθυνη, χωρίς (ιδιαίτερα) φάλτσα και, κυρίως, χωρίς να υποκύπτει στον λαϊκισμό και τις συνομοσιολογικές μπούρδες. προς τους πολίτες εκείνους που άντεξαν, υπέμειναν, στήριξαν, με κόστος μεγάλο, που ακόμη δεν ξέρουμε πόσο μεγάλο… προς όσες και όσους έχουν δώσει σεμινάριο ατομικής ευθύνης, χωρίς να διεκδικούν τίποτα, καμία αναγνώριση, κανένα “βραβείο”, πέρα από εκείνο της καλής υγείας, των ίδιων και των γύρω τους. προς τους επαγγελματίες που (μας) προσέχουν κατά τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους, μικρών και μεγάλων.
Πάνω απ’ όλα και όλους, το οφείλουμε στη μνήμη των ανθρώπων που, δυστυχώς, πέθαναν. Προς τους 193 που χάθηκαν στην Ελλάδα και τα χιλιάδες θύματα που χάνονται καθημερινά στον πλανήτη. …και κανένα θάνατο. Ναι, είναι είδηση. Είναι σπουδαία νέα και καλά θα κάνουμε ως τέτοια να τα αντιμετωπίζουμε. Ως ένα καθημερινό επίτευγμα.
Να μην το θεωρούμε δεδομένο επειδή έγινε ρουτίνα. Να μη το λησμονούμε, επειδή θέλουμε και πρέπει, φυσιολογικά, να χαλαρώσουμε… Να σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο και με τι κόστος το πετύχαμε. Για να συνεχίσουμε να το διαβάζουμε – και, οσονούπω, δια στόματος Χαρδαλιά να το ξανακούμε…
