Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Θέτω το ερώτημα αμέσως και ευθέως αναμένοντας μια απάντηση από την κυβέρνηση και την αρμόδια υπουργό Νίκη Κεραμέως. Οπως αναμένουν εκατομμύρια οικογένειες, γονείς και παιδιά, οι οποίοι περίπου τρεις εβδομάδες πριν από την 7η Σεπτεμβρίου, και με δεδομένη την έξαρση της πανδημίας, πηγαίνουν στα «τυφλά». Δεν ξέρουν δηλαδή, αν τα σχολεία θα ανοίξουν όπως και όταν έχει ανακοινωθεί και, κυρίως, πώς θα ανοίξουν. Όπως έκλεισαν;
Το είχαμε καταλάβει από τους «πανηγυρισμούς» της υπουργού Παιδείας την περασμένη Ανοιξη ότι είτε δεν γνωρίζει τι πραγματικά έχει συμβεί στην εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αλλά και αμέσως μετά, είτε εσκεμμένως παραποιεί την εικόνα.
Η οποία εικόνα δεν είναι άλλη από εκείνη μιας προβληματικής κατάστασης, όπου τίποτα σχεδόν δεν λειτούργησε σωστά, παρά τις προσπάθειες εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών. «Βόμβα»: Εισηγήσεις να μην ανοίξουν τα σχολεία στις 7 Σεπτεμβρίου.
Ας δεχθούμε ότι αυτό δεν ήταν μόνο ευθύνη του υπουργείου Παιδείας. Ας «παρηγορηθούμε» ότι προβλήματα παρουσιάστηκαν ακόμη και σε χώρες της προηγμένης Δύσης. Ας πούμε πως ό,τι έγινε, (δεν) έγινε. Τώρα όμως, τι; Εχουν περάσει 50 ημέρες από τη λήξη της σχολικής χρονιάς, πέντε μήνες από το πρώτο κλείσιμο των σχολείων, απομένουν 23 ημέρες έως το «κουδούνι».
Υπάρχει κάποιο σχέδιο από το υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση για την επανέναρξη; Και αν ναι, ποιο; Και γιατί δεν μας το λένε; Και πότε περιμένουν να το πουν; Ακόμη και αν το σχέδιο αυτό πρέπει διαρκώς να επανεξετάζεται, δεδομένης της εξέλιξης της πανδημίας, η διάχυσή του στο κοινό είναι υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας και, εδώ που τα λένε, μόνο θετικές συνέπειες θα είχε. Ποιο σχέδιο όμως;
Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο είναι το υπ’ αριθμόν ένα θέμα δημόσιας συζήτησης η ανησυχία ότι μια ολόκληρη γενιά μαθητών και σπουδαστών «μένει πίσω» εξαιτίας των προβλημάτων που προκαλεί στην εκπαιδευτική διαδικασία η πανδημία από τον κορονοϊό —και ότι οι κοινωνίες θα πληρώνουν για δεκαετίες και με μεγάλο τίμημα τις συνέπειες αυτής της υστέρησης.
Σε όλο τον κόσμο το debate αν τα σχολεία θα λειτουργήσουν και πώς αυτό θα συμβεί είναι διαρκές και ανοιχτό, και οι κρατικές αρχές συμμετέχουν με τις θέσεις και τις αποφάσεις τους – όποιες και αν είναι αυτές. Εδώ πέρασε ένα καλοκαίρι, τα σχολεία έκλεισαν όπως έκλεισαν και ετοιμάζονται (;) να ξανανοίξουν, αλλά το υπουργείο κρύβεται και μοιάζει να κάνει «διακοπές». Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι αυτό ισχύει, όμως αυτή την εικόνα δίνει. Καμία ενημέρωση, καμία εμφάνιση, κανένα σχέδιο, ΤΙΠΟΤΑ!
Πότε θα επιστρέψουν οι μαθητές; Με ποιον τρόπο; Πόσες μέρες την εβδομάδα θα πηγαίνουν σχολείο; Πόσοι μαθητές ανά τμήμα; Θα φοράνε μάσκα — και γιατί; Τι θα γίνει με την παρωδία της τηλε-εκπαίδευσης; Εγιναν σεμινάρια στους δασκάλους και τους καθηγητές; Θα γίνουν; Πώς και πότε θα καλυφθούν οι ελλείψεις και ανάγκες σε υλικοτεχνική υποδομή, τόσο στα σχολεία όσο και σε πολλά από τα σπίτια μαθητών και δασκάλων;
Τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι γονείς αν τα παιδιά τους δεν πάνε σχολείο; Πώς θα λειτουργήσουν η παραγωγή και οι υπηρεσίες, πώς θα σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί από την εργασία και την οικονομία, με μπλοκαρισμένους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους;
Ξαναρωτάω λοιπόν: Τι θα γίνει με τα σχολεία; Θα μας πει κανείς; Ποιος; Και πότε;
