Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η… κλινική ψυχολογία έχει επιλύσει προ πολλού τέτοια ζητήματα, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι, οι κοινωνίες και όσοι επιδιώκουν να τις χειραγωγήσουν, κινούνται σε μια ευθεία γραμμή, χωρίς… λοξοδρομήσεις.
Η ελπίδα αποτελεί συναίσθημα ισχυρότερο του φόβου. Και στο τέλος, επικρατεί.
Μέχρι να φτάσουμε… στο τέλος ωστόσο, η διαδρομή είναι γεμάτη κινδύνους.
Και ενδεχόμενες ενδιάμεσες “νίκες” του φόβου, αλλοιώνουν ορισμένες φορές το επιλογικό κάδρο της ελπίδας.
Στην πολιτική, το παραπάνω αξίωμα το βιώνουμε πολύ έντονα, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία της ανασφάλειας για τη ζωή και το μέλλον μας.
Εκεί ακριβώς επενδύει ο Ντόναλντ Τραμπ, “φουσκώντας” τη ρητορική του κατά των μεταναστών, μερικές μόλις μέρες πριν τις Ενδιάμεσες Εκλογές της Τρίτης.
Ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου εκτιμά ότι, έχει “διαβάσει” επαρκώς την αμερικανική κοινωνία. Και ποντάρει σε οριακά κέρδη, στην τελική ευθεία για τις κάλπες, ώστε να διασώσει τουλάχιστον την πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία, ακόμη κι αν… δεν προλαβαίνει να σώσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Οι απειλές για το… καραβάνι από το Μεξικό, η μεταφορά στρατευμάτων στα σύνορα, η όξυνση της ρητορικής μέσω Twitter, εξελίχτηκαν σε διακριτά στοιχεία ταυτότητας για την πολιτική επιχειρηματολογία του Ντόναλντ Τραμπ τις τελευταίες μέρες.
Και, μετά βεβαιότητας, θα συνεχιστούν σε κάθε επόμενη προεκλογική εμφάνισή του, όπως το βράδυ της Πέμπτης στο Μιζούρι.
