Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Υποτίμησε το ρίσκο της κόπωσης ενός ολόκληρου λαού από την πολυετή ρητορική του τρόμου, την οποία ο ίδιος είχε επιβάλλει; Δεν… διάβασε σωστά ότι ο Μπένι Γκαντζ θυμίζει σήμερα… τον ίδιο πριν από δέκα χρόνια, και επομένως διεκδικεί άνευ αντιπάλου να εδραιωθεί ως αντίπαλός του; Υποτίμησε την τοξική ταύτιση με τον Ντόναλντ Τραμπ;
Όλα αυτά μαζί, και πολλά περισσότερα. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει ήδη καταγραφεί από την Ιστορία ως “Βασιλιάς Μπίμπι”, ξεπερνώντας ακόμη και τον “πατέρα” του ισραηλινού έθνους Μπεν Γκουριόν σε… αντοχές παραμονής στην εξουσία, και η πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να αλλάξει.
Κάπου εδώ ωστόσο, η διαδρομή φαίνεται να τελειώνει, καθώς μετά και το αποτέλεσμα της κάλπης της 17ης Σεπτεμβρίου, είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο για το απόλυτο “γεράκι” της Μέσης Ανατολής να διατηρήσει την πρωθυπουργία σε μια κυβέρνηση συνεργασίας πολλών κομμάτων.
Με τον “Μπίμπι” βέβαια, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Απέδειξε πρωτοφανείς αντοχές και εντυπωσιακό πολιτικό ταλέντο. Όπως συμβαίνει ωστόσο τις περισσότερες φορές, στο τέλος χάνεις από τον μεγαλύτερο και αθόρυβο εχθρό σου. Τον … εαυτό σου.
Ο ισραηλινός λαός επιβεβαίωσε με την ψήφο του σε αυτές τις εκλογές, το διπλό τέλος του φόβου. Από τη μια, του φόβου για τους εχθρούς του Ισραήλ, και από την άλλη του φόβου της… επιβίωσης χωρίς τον Νετανιάχου.
