Γράφει ο Μανώλης Καψής
Τα τελευταία κρούσματα αγγίζουν τα όρια του κωμικού. Πρώτα ήταν η ΔΕΗ. Την πήραν με κέρδη, την άφησαν με χρέος 900 εκατομμύρια, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με τον ορκωτό λογιστή να κάνει ευθέως λόγο για πρόβλημα βιωσιμότητας, και τελικά φταίει ο Χατζηδάκης. Όχι ο Σκουρλέτης, όχι ο Σταθάκης, όχι ο ανεκδιήγητος Παναγιωτάκης, αλλα ο Χατζηδάκης. Τρέχει να διασώσει την επιχείρηση, που μπορεί- αν καταρρεύσει- να παρασύρει την Ελλάδα σε νέα χρεοκοπία, και τον κατηγορουν ότι απαξιώνει την επιχείρηση, φυσικά για να την πουλήσει. Παντα η ΝΔ έχει ένα σκοτεινό σχέδιο να ξεπουλήσει τα “φιλέτα” του δημοσίου.
Ήρθε το τέλος των capital controls; Σιγά τα αυγά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα καταργούσε αλλα δεν πρόλαβε. Φταίνε οι εκλογές που δημιουργούσαν ανασφάλεια στις Τράπεζες. Δεν φταίει η απλή αναλογική που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας, που προκαλούσε τρόμο στις αγορές, αλλά φταίει ο Στουρνάρας. Που περίμενε να φύγει ο Τσακαλώτος από το υπουργείο, για να εισηγηθεί την άρση των capital controls και να πάρει όλη τη δόξα ο Μητσοτάκης.
Άλλωστε αν πιστέψουμε τον Βαρουφάκη, ο Στουρνάρας φταίει και για την επιβολή τους. Δεν φταίει ότι το πρώτο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ and friends έφυγαν από τις Τράπεζες 45 δισ., δεν φταίει ότι μέσα σε 24 ώρες από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα από τον Αλέξη Τσίπρα, έφυγαν από τις Τράπεζες 2,5 δισ., φταίει ο Στουρνάρας. Που έδινε μάχη για να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και να προλάβει τα χειρότερα.
Το τέλος είναι για γέλια στην κυριολεξία. Αφού η Έφη Αχτσιόγλου μας ενημέρωσε ότι για την αύξηση των ανέργων τον μήνα Ιούλιο, φταίει ο Βρούτσης, αφού έπεσαν κάτι μπαλωθιές για τον νέο επικεφαλής του ΟΑΕΔ, ότι δεν διαθέτει πτυχίο, κι ας έχει διδακτορικό και 2-3 μεταπτυχιακά, ήρθε η Μυρσίνη Ζορμπά να μας ενημερώσει για τη μεγάλη “γκάφα Μητσοτάκη”, να ζητήσει να μας δανείσουν τα γλυπτά του Παρθενώνα. Γεγονός που για την “δι’ ολίγον” πρώην υπουργό Πολιτισμού, συνιστά αποδοχή της κυριότητας των μαρμάρων από το Βρετανικό Μουσείο. Δεν είχε μπει καν στον κόπο η “δι’ ολίγον” υπουργός, να διαβάσει τη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Observer, που κάνει σαφές ότι η αποδοχή του αιτήματος, θα είναι μια αναγνώριση και απο το Μουσείο, της ανάγκης τα Μάρμαρα, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Και το κλου ήρθε με τον Μπουρνούς. Ποιος είναι πάλι αυτός θα μου πείτε. Νέος βουλευτής Λέσβου, του ΣΥΡΙΖΑ, μας ενημέρωσε προχθές ότι “η Μόρια είναι η ντροπή του Μητσοτάκη”. Δεν φταίει η πρωτοφανής ανικανότητα της απελθούσας κυβέρνησης για το αίσχος της Μόριας, δεν φταίει ότι 4 χρόνια δεν κατάφεραν ή δεν θέλησαν να επιστρέψουν στην Τουρκία, ούτε έναν μετανάστη -παρά τις προβλέψεις της Συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας- φταίει λέει ο Μητσοτάκης που δεν ανανέωσε την θητεία δυο διερμηνέων…
Η υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν δεν έδινε μια σαφή εικόνα της αντιπολίτευσης “για τα κλάματα”, που ασκεί και θα ασκήσει προσεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ -αν δεν προκύψει ένα θαύμα αυτογνωσίας- ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Δεν είναι να απορεί κανείς. Το κόμμα της ριζοσπαστικής “αριστεράς”, πορεύτηκε όλα τα χρόνια της κρίσης, με τον καταγγελτικό αντιμνημονιακό λόγο, που του επέτρεψε να κερδίσει και τις εκλογές. Σαν αντιπολίτευση τότε, αρνούνταν ακόμα και αυτήν την πραγματικότητα της κρίσης. Για τον Αλέξη Τσίπρα, η κρίση ήταν μια επινόηση των δελτίων των 8.
Σαν κυβέρνηση, ουδέποτε προχώρησε σε έναν επαναστοχασμό της προγραμματικής του πρότασης, ουδέποτε προβληματίστηκε για την προφανή σύγκρουση των όσων πρέσβευε, με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Και απλά περίμενε τη λήξη του μνημονίου Τσίπρα, ώστε να επιστρέψει στις κορώνες του παρελθόντος.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μοναδικό προγραμματικό κείμενο που έχει παράξει, είναι το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Ναι το ίδιο αυτο κείμενο, που ο κ. Τσίπρας μαζί με τον κ. Παππά, έλεγαν κυνικά στον Γ. Βαρουφάκη, ότι δεν έχει καμία σημασία, γιατί είναι μόνο για προεκλογικούς λόγους…Για τους ιθαγενείς.
Το ανέλπιστο 31% των εκλογών, του έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, αναβάλλοντας κάθε είδους ανάλυση, προβληματισμό, αυτοκριτική, για τα αίτια της ήττας. Η επιμονή στην “παλαιά σκέψη” όμως, εγκυμονεί κινδύνους. Μπορεί να αποτελεί το τέλειο άλλοθι για τους “απαρατσικ” του κόμματος, να συνεχίσουν απτόητοι, στο μοναδικό μοτίβο που γνωρίζουν, εγκλωβίζει όμως τον ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Σε μια Ελλάδα που αλλάζει, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει όλο και περισσότερο με προϊόν της κρίσης. Με αυτό που η πλειοψηφία των Ελλήνων, θέλει να αφήσει πίσω της.
