Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Εχουμε εκλογές; Ρωτάω, γιατί δύο εβδομάδες πριν στηθούν οι κάλπες τίποτα δεν θυμίζει προεκλογικό σκηνικό του παρελθόντος. Και εννοώ σε επίπεδο κοινωνίας και πραγματικής ζωής. Διότι η πολιτική αντιπαράθεση υπάρχει όντως, και είναι σκληρή, αλλά δεν αποτυπώνεται στην πραγματική ζωή, εκεί όπου κρίνονται τα κόμματα και τα ποσοστά τους!
Πού είναι οι ζυμώσεις του παρελθόντος, οι συγκεντρώσεις, ακόμα και οι ενοχλητικές αφίσες; Μη νομίζετε ότι απέκτησαν οικολογική ευαισθησία τα κόμματα και σταμάτησαν να ρυπαίνουν τους δρόμους. Απλώς κατάλαβαν ότι λίγοι ασχολούνται και αποφάσισαν να ρίξουν τα λεφτά τους σε άλλη μορφή διαφήμισης. Η κοινωνία απέχει! Είτε επειδή έγινε περισσότερο απολιτίκ στα χρόνια της λαίλαπας των Μνημονίων είτε επειδή παρασύρθηκε από τη σκόπιμη παραπληροφόρηση ή επειδή είναι απλά απογοητευμένη και δεν ξέρει τι να ψηφίσει, γιατί κανένας δεν την εκφράζει.
Οι κοκορομαχίες Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή μοιάζουν με εικονική πραγματικότητα, αν τις συγκρίνουμε με όσα ισχύουν στην κοινωνία. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν οξύθυμοι και παθιασμένοι με τα κόμματά τους. Είναι, όμως, λίγοι και σίγουρα πολύ λιγότεροι σε σχέση με το παρελθόν. Παλιά, τέτοιες ημέρες τα κομματικά και βουλευτικά γραφεία έσφυζαν από ζωή. Σήμερα ψάχνουν με το τουφέκι κανέναν εθελοντή να βοηθήσει.
Οι περισσότεροι παρακολουθούν σχεδόν στωικά τους πολιτικούς αρχηγούς να σφάζονται, να πέφτουν όλο και πιο χαμηλά, βγάζοντας τα άπλυτά τους στη φόρα. Το νοσηρό κλίμα της Βουλής, όπως κατεγράφη τις δύο τελευταίες ημέρες, απομακρύνει και τους τελευταίους νοσταλγούς της αληθινής πολιτικής των αξιών, που έλπιζαν στο υπάρχον στελεχιακό δυναμικό.
Η ρητορική χαμαιτυπείου ενθουσιάζει μόνο τα κομματόσκυλα! Αυτά, όμως, τα είχαν δεδομένα οι δύο αρχηγοί. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν μπορούν να πείσουν όλους τους άλλους, τους μετριοπαθείς αλλά και τους αδιάφορους. Τσίπρας και Μητσοτάκης βγάζουν τα μάτια τους και, αν συνεχίσουν έτσι, τα αποτελέσματα της κάλπης θα μας εκπλήξουν. Οσο αποξενώνονται από τους ψηφοφόρους τόσο θα αυξάνουν τα ποσοστά τους τα μικρά κόμματα και θα γιγαντώνεται η διάθεση για λευκό ή άκυρο. Ετοιμαστείτε για νέα ρεκόρ αποδοκιμασίας, λόγω και της χαλαρότητας που έχει η ψήφος των ευρωεκλογών. Πέρασαν οι εποχές που το σκληρό ροκ προκαλούσε συσπείρωση. Τώρα, στη μεταμνημονιακή περίοδο, με τους Ελληνες ακόμα ζαλισμένους και κουρασμένους (όπως ο Τσίπρας πριν από το κότερο), τέτοιες πρακτικές φέρνουν τάσεις φυγής. Γκρεμίστηκαν, άλλωστε, τα ιδεολογικά στεγανά του παρελθόντος. Ούτε ο Τσίπρας είναι αριστερός, αλλά ούτε και ο Μητσοτάκης δεξιός, έχοντας μαζέψει Ψαριανούς, Τατσόπουλους και σία. Αρα, τι θα συγκρατήσει τις παλιές δεξαμενές των ψηφοφόρων;
Οι επόμενες δύο εβδομάδες μπορεί να αλλάξουν πολλά. Είναι, όμως, αδύνατο να αποτρέψουν τη συνολική αποδοκιμασία. Αυτός, όμως, είναι και ο μεγάλος κίνδυνος. Μια κοινωνία μεταλλαγμένη σκοπίμως, με αυξημένη την αδιαφορία, εθισμένη στο διαδίκτυο, στο κινητό και το κουτσομπολιό τύπου «Power of love», βομβαρδισμένη από τόνους ανοησίας στην τηλεόραση, πού θα οδηγηθεί αν πιστέψει πως δεν υπάρχουν κόμμα και αρχηγός για να εμπιστευτεί;
Προφανώς, στους καιροσκόπους, τους λαοπλάνους και διάφορους τυχάρπαστους, που θα εμφανιστούν ξαφνικά, αλλά τελικά θα τη βουλιάξουν πιο βαθιά από εκεί όπου βρισκόταν. Γι’ αυτό, Τσίπρας – Μητσοτάκης, ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ., εγκληματούν!
Από την άλλη, αν δεν είναι ικανοί και δεν μπορούν να εμπνεύσουν ή να δώσουν λύσεις, καλώς να αποδοκιμαστούν μπας και πάρουν το μήνυμα. Αν στη συνέχεια επιμείνουν να κάνουν τα ίδια, καλύτερα να πάνε στο σπίτι τους μια ώρα αρχύτερα. Το γνωστό κλισέ λέει, εξάλλου, ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι προκύψει η πολιτική δύναμη ή ο αρχηγός που θα εμπνεύσει. Γιατί σήμερα μάλλον δεν υπάρχει.
