Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Δεν ξέρω τι πραγματικά προσδοκά η ελληνική πλευρά από τους ισχυρούς συμμάχους της στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει ότι πυξίδα όλων των μεγάλων δυνάμεων ήταν η προάσπιση των δικών τους (και μόνο) συμφερόντων.
Οι διεθνείς σχέσεις δεν στηρίζονται στο δίκαιο, όσο κι αν το επικαλούνται οι ισχυροί. Είναι καθαρές μπίζνες. Οποιος δίνει παίρνει, έστω και ψίχουλα. Η Κύπρος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της διεθνούς υποκρισίας. Παρότι βάσει Διεθνούς Δικαίου και αποφάσεων του ΟΗΕ είναι το θύμα της εισβολής των Τούρκων, ουδείς σήμερα της αναγνωρίζει αυτόν τον ρόλο. Ολοι αναφέρονται στο Κυπριακό σαν να μην έχουν προηγηθεί η παράνομη κατάληψη εδαφών και οι δολοφονίες πολιτών.
Επομένως ας μην περιμένουμε πολλά και κυρίως ας μην παραμυθιαζόμαστε ότι το δίκαιο είναι με το μέρος μας. Τόσο για το Κυπριακό όσο και για τα ελληνοτουρκικά. Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εμφανίζουν Αμερικανούς και Γάλλους να στηρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο λόγος ασφαλώς είναι ότι εταιρίες-κολοσσοί αυτών των χωρών κάνουν μπίζνες με τους Κυπρίους, άρα προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα. Δεν τους έπιασε ο πόνος για το Κυπριακό.
Η Ελλάδα πάει να παίξει το ίδιο παιχνίδι. Χθες υπεγράφη η σύμβαση για τα κοιτάσματα της Κρήτης πάλι με Αμερικανούς και Γάλλους. Η τακτική είναι σωστή, αλλά τα αποτελέσματά της είναι αμφίβολο πόση διάρκεια μπορεί να έχουν. Οι Αμερικανοί αυτή τη στιγμή είναι σε μεγάλη κόντρα με τον Ερντογάν για μια σειρά από θέματα, που έχουν πολύ «ψωμί». Συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων. Στο παρασκήνιο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγάλο παζάρι κυρίως για τους ρωσικούς πυραύλους S-400 και τα πολεμικά αεροσκάφη F-35. Αυτό καίει τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να κόψουν τις δουλειές των Ρώσων και να μοσχοπουλήσουν τα δικά τους όπλα, και να εξασφαλίσουν ότι αυτοί έχουν το πάνω χέρι στην περιοχή.
Επειδή, όμως, Θεός όλων των μεγάλων δυνάμεων είναι οι μπίζνες (ειδικά στις ΗΠΑ του Τραμπ), αν αύριο μεθαύριο ο πονηρός Τούρκος πρόεδρος παραχωρήσει γην και ύδωρ σε Αμερικανούς, Γάλλους κ.λπ. για τις εξορύξεις που θέλει να κάνει, ποια στάση λέτε να κρατήσουν; Θα συνεχίσουν να μας υποστηρίζουν ή θα αρχίσουν να μας λένε ότι το Αιγαίο ανήκει εξίσου και στις δύο χώρες;
Οταν θα πέσει το χρήμα στο τραπέζι και θα βγουν τα μεγάλα μαχαίρια, λέτε οι Αμερικανοί να σκεφθούν το Διεθνές Δίκαιο; Ο Ερντογάν τα γνωρίζει όλα αυτά (είναι παλιά… αλεπού, άλλωστε) και παίζει πολύ έξυπνα το παιχνίδι του, παζαρεύοντας μέχρι αηδίας για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί. Ειδικά στα Κατεχόμενα, οι μπίζνες που μπορούν να προκύψουν είναι τεράστιες και όχι κατ’ ανάγκη «καθαρές». Ηδη οι Τούρκοι αναφέρουν ότι σκέφτονται να μετατρέψουν την περιοχή σε νέο Μονακό, προσκαλώντας ξένες εταιρίες να επενδύσουν. Ηδη αναζητούν τη διεθνή αναγνώριση για κάτι τέτοιο. Εκεί μπορεί να στηθεί ένα τεράστιο πάρτι ξεπλύματος χρημάτων που θα βολεύει τους πάντες, εκτός από εμάς…
Ας μην ελπίζουμε λοιπόν πολλά από τους άλλους. «Φίλες» χώρες δεν υπάρχουν. Τον σύγχρονο κόσμο κυβερνά το χρήμα. Ας μην έχουμε αυταπάτες και ας είμαστε προετοιμασμένοι για τη στιγμή που οι σημερινοί «σύμμαχοί» μας θα γίνουν σύμμαχοι του εχθρού.
Τα παθήματα του παρελθόντος θα πρέπει να είναι ο οδηγός του μέλλοντος. Πόσες φορές οι μεγάλες δυνάμεις δεν μας τράβηξαν το χαλί πάνω που νομίζαμε ότι είχαμε το πάνω χέρι; Μήπως ξεχάσαμε πώς φτάσαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή;
