Του Νίκου Φυλάγγελου
Τη Νέα Δημοκρατία και τον συντηρητικό χώρο του πολιτικού φάσματος, μπορεί να τους καταλάβει κανείς.
Και να κατανοήσει τη “διόρθωση” στη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά τα περσινά συλλαλητήρια για το Σκοπιανό, προκειμένου να μην έχει τις απώλειες που προσδοκούσε ο… Αλέξης Τσίπρας προς τα δεξιά του.
Με ένα καινούριο, δεξιό και “πατριωτικό” κόμμα, υπό τον Φραγκούλη Φράγκο, ή οποιονδήποτε άλλο.
Με τον χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ ωστόσο, υπάρχει ένα εμφανές πρόβλημα κατανόησης της στάσης του Κινήματος Αλλαγής.
Που γίνεται περισσότερο έντονο, μετά τη δημόσια τοποθέτηση του Γιώργου Παπανδρέου υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ίσως και να… χειροτερεύει από τη σιωπή του Κώστα Σημίτη, του άλλου πρώην πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ, που επίσης επί ημερών του είχε στραφεί προς τον “μεγάλο συμβιβασμό” με το κρατίδιο των Σκοπίων.
Είναι μια από εκείνες τις λιγοστές στιγμές κατά τις οποίες, ο Γιώργος Παπανδρέου, με την… γνωστή απόσταση από τα τεκταινόμενα στη χώρα, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας για το πρώην ΠΑΣΟΚ.
Εκεί όπου δεν βρίσκονται κυρίως εκείνοι οι οποίοι είχαν ρόλους και αξιώματα στη συγκυβέρνηση της περιόδου 2012-2015, που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική καταστροφή και την εκλογική συρρίκνωση, με το ποσοστό-ντροπή του 4%.
Πολιτικοί που προχωρούν χωρίς την κοινωνία την οποία παραδοσιακά εξέφραζαν, είναι καταδικασμένοι να μείνουν… στο ράφι.
Στο… χρονοντούλαπο της Ιστορίας, που θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
