Γράφει ο Αντώνης Δελλατόλας
Εδώ και πολλά χρόνια αποφεύγω να ασχοληθώ με τα ενδότερα του ΣΥΡΙΖΑ (παλαιότερα του Συνασπισμού) λόγω των στενών σχέσεων με πρόσωπα που είχαν πρώτο ρόλο.
● Στα χρόνια του Συνασπισμού στενή φιλία με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
● Μετέπειτα αγάπη για τον Αλέκο Αλαβάνο λόγω εντοπιότητας και φιλικών σχέσεων με την οικογένεια των Αλαβαναίων.
● Έζησα από κοντά τους στενούς συνεργάτες του Κωνσταντόπουλου, οι οποίοι είχαν την ανοχή και την εύνοιά του, αργότερα έγιναν βουλευτές, υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τον λοιδορούν με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς –στο παρασκήνιο φυσικά.
● Παρακολούθησα από κοντά την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα από τις πρώτες μέρες στον Συνασπισμό μέχρι σήμερα που (ξανά) είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Από κοντά» τρόπος του λέγειν, διότι στα τέσσερα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ουδέποτε ζήτησα να τον συναντήσω, δεν πήγα ούτε μια φορά στο γραφείο του, ουδέποτε του ζήτησα οτιδήποτε.
Στο πρώτο εξάμηνο του 2015, την περίοδο που έπιαναν τα πόστα στελέχη, δημοσιογράφοι και διάφοροι Συντάκτες ζητούσαν επιτακτικά να συγκρουστεί μέχρι τέλους να γίνει η ανατροπή στην Ευρώπη (μετά το δημοψήφισμα στήριξαν τη στροφή του Τσίπρα στον ρεαλισμό με τον ίδιο φανατισμό που τώρα του ζητούν να μην κάνει άνοιγμα και να μην αφήσει πίσω τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς), εγώ δεν «αγόρασα» τις υπερβολές Βαρουφάκη, τα κολλήματα του Λαφαζάνη (παρά την αναγνωρισμένη εντιμότητά του) και τα εξτρίμ ξεσπάσματα της Ζωής.
Πως μου ήρθε και τα γράφω αυτά;
Μα, βλέπω κάποιους που ήταν δίπλα στον Τσίπρα, αναδείχτηκαν από αυτόν, έγιναν νοματαίοι και τώρα κάνουν δηλώσεις σαν να είναι σχολιαστές, σαν να μην έχουν ευθύνη για λάθη, για… «αλάθητα», για πρωτοβουλίες που κόστισαν, για πολέμους χωρίς σχεδιασμό, άμυνες και συμμαχίες.
Προφανώς και έχει την πρώτη ευθύνη ο Τσίπρας. Εξάλλου το έχει πει δημόσια και μου δόθηκε η ευκαιρία να το ακούσω και από τον ίδιο – σε μια πρόσφατη συνάντηση μαζί του – για μια σειρά θέματα. Και είναι σημαντικό ο ηγέτης να παίρνει την ευθύνη και να μην τα φορτώνει στους δίπλα με τη λογική «δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ήξερα».
Αυτό είναι βασικό συστατικό για να κάνει τα… μισά λάθη την επόμενη φορά.
Τώρα λοιπόν που ο Τσίπρας επιχειρεί ένα άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ για μια μεγάλη προοδευτική παράταξη, με νέα πρόσωπα, με σύγχρονο τρόπο οργάνωσης, με καινοτόμες ιδέες για τη λειτουργία του κράτους, την κοινωνική πολιτική, την επιχειρηματικότητα, το περιβάλλον, τους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται στην Ευρώπη, τις εξελίξεις στα ΜΜΕ, είναι καιρός να αφήσει πίσω του (ή παραδίπλα) όποιους των «ταλαιπώρησαν» και όσα διαπιστωμένα του κόστισαν.
Μόνο ο ίδιος μπορεί να το κάνει. Ούτε οι «53» ούτε οι εκατόν τρεις ούτε οι χίλιοι δεκατρείς.
Πρώτα ο ίδιος να το πιστέψει, να το αποφασίσει, να πείσει και να το υλοποιήσει με όλους μαζί.
Να επιχειρήσω μια σύντομη καταγραφή αρνητικών φαινομένων της περιόδου διακυβέρνησης με μια «φωτογραφική» προσέγγιση για κάποιους, που σήμερα δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα.
1. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» να είσαι υπουργός και «αντ’ αυτού», δεν είναι δυνατόν να μην λες ποτέ όχι, να χειρίζεσαι τα θέματα με επιπολαιότητα, να συναλλάσσεσαι με επιχειρηματίες πέραν από την «κόκκινη γραμμή», ένα φεγγάρι κολλητοί, το άλλο εχθροί. Να έχεις σχέδιο για μια κανονικότητα στον χώρο των ΜΜΕ και στο τέλος να μην έχει μείνει τίποτε που να μπορείς να υπερασπιστείς.
2. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» ύστερα από μια μακρά περίοδο θητείας δίπλα στους ισχυρούς βαρόνους των ΜΜΕ, δεν μπορεί να συνομιλείς και να σχεδιάζεις είτε με αυτούς που κρατούσαν τα Μέσα τους πουλώντας «αέρα κοπανιστό» είτε με όσους από την πιάτσα είχαν (και έχουν) «σφυρίξει» κανονικά και όλοι οι άλλοι να είναι οχτροί! Έτσι, χωρίς σχέδιο, συμμαχίες, σεβασμό στη διαφορετική άποψη, με τη λογική «όποιον δεν συμφωνεί μαζί μου τον βάζω στους απέναντι»! Άντε τώρα να τους βρεις αυτούς που συμφωνούσαν μαζί σου! Και υποτίθεται ότι στα γεράματα γίνεσαι σοφότερος!
3. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» να ανέβεις γρήγορα τα κομματικά σκαλιά, δίπλα στον πρόεδρο, είσαι έντιμος, διαβασμένος, ικανός, μην παίρνεις παραπάνω φόρα. Μη τρέχεις χωρίς λόγο στον Άρειο Πάγο, μην δημιουργείς συνθήκες πόλωσης με τα ΜΜΕ, με τα οποία πρέπει να έχεις σχέσεις ισοτιμίας στην ενημέρωση και όχι τακτικές τύπου Τραμπ. Και κυρίως δεν χρειάζεται φανατισμός έναντι (σχεδόν) όλων, λες και βρισκόμαστε λίγα χρόνια μετά τον εμφύλιο…
4. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» από καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο με λαμπρές σπουδές (όπως πολλοί άλλοι) να ηγηθείς του υπουργείου Οικονομικών σε μια σημαντική περίοδο μετά τις αυταπάτες, δεν μπορεί να μην το εκτιμάς. Έχεις μπει στα σαλόνια των Βρυξελλών, στα γραφεία των μεγάλων τραπεζών, στα άδυτα της ΕΚΤ, δεν μπορείς να μιλάς και να εξηγείς την πολιτική σου μόνο στα ξένα ΜΜΕ και να απαξιοίς να ενημερώσεις τον κόσμο από τα ελληνικά μίντια (στο κάτω – κάτω ήσουν πολύ τακτικά καλεσμένος στα ενημερωτικά πρωινάδικα). Τι τους έχεις τους εδώ συναδέλφους, να καταγράφουν τις ατάκες από τα κρύα αγγλοσαξονικά ρητά;
Να είσαι βολικός απέναντι στους θεσμούς και ούλτρα αριστερός στις Κεντρικές Επιτροπές. Δεν λέω, πάντα μέσα σε πλαίσιο πολιτικού πολιτισμού και με στυλ.
5. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» να είσαι υπουργός σε ένα πολύπαθο υπουργείο που έχει πόνο και βάσανα στην καθημερινότητα του πολίτη, αντί να προωθείς το σχέδιό σου για να βελτιώσεις τα πράγματα, λύνεις κάθε τρεις και λίγο το ζωνάρι έτοιμος για καυγά με οποιονδήποτε μιλάει ελληνικά και μάλιστα μέσα από το fb μεταμεσονύχτιες ώρες. Με αμανέδες, στιχάκια και με απαράδεκτες συμπεριφορές, που τις περισσότερες φορές εξαφανίζουν το δίκιο σου.
6. Όταν σου λαχαίνει ο «κλήρος» να ηγηθείς στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως «μικρός πρωθυπουργός» με καλή προετοιμασία –είναι αλήθεια– και με στήριξη πολλών δυνάμεων στην κάλπη, αντί να δουλέψεις πάνω σε αυτό, αρχίζεις τα τσιτάτα, τα ποιήματα και διάφορες μπουρδολογίες σπαταλώντας τη δυναμική σου… Μετά, όταν σου κάτσει η στραβή στη βάρδια, φταίνε φυσικά όλοι οι άλλοι και όχι εσύ, που είδες όραμα ότι θα… διαδεχθείς τον Τσίπρα.
Τους έλαχε λοιπόν ο κλήρος.
Ελπίζω να μην τους τύχει και στον επόμενο γύρο.
Πώς το λέγανε κάτι τύποι στα πέριξ της Ομόνοιας; «Μια φορά κληρώνει»…
ΥΓ.: Έχουν εμφανιστεί τελευταία κάποιοι που αρθρογραφούν για τον ΣΥΡΙΖΑ νομίζοντας ότι είναι κάτι σαν το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Τα μπερδεύουν. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να απέκτησε Μίμη, αλλά δεν έχει… Μιμή.
