Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Οι ενδιαφέροντες καιροί στους οποίους όλοι… εύχονται να ζουν, έχουν και κάποια όρια. Κανόνες, πλαίσια, ξεκάθαρο και ρεαλιστικό κάδρο ανάλυσης και πρόβλεψης όσων θα ακολουθήσουν.
Η αμερικανική Δημοκρατία λειτούργησε διαχρονικά ως σταθερό φρένο στη διολίσθηση στο απρόβλεπτο, το ασυνήθιστο, το περίεργο, ίσως το ανήσυχο για το μέλλον. Όχι πια. Η ήττα του Ντόναλντ Τραμπ, η άρνησή του να αναγνωρίσει την επικράτηση του Τζο Μπάιντεν, το… εμμονικό κυνηγητό του Μπαράκ Ομπάμα στον διάδοχό του στο Οβάλ Γραφείο και η δημόσια αλληλοενοχοποίηση για τις συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού, συνιστούν φυσικά πρωτοφανείς παραμέτρους για την Ουάσινγκτον.
Περισσότερο και πάνω από όλα ωστόσο, αυτό που ξενίζει είναι ότι, για πρώτη φορά ένας Εκλεγμένος Πρόεδρος, έτοιμος να αναλάβει τα κλειδιά του Οβάλ Γραφείου, δείχνει να έχει τόσους… κηδεμόνες, και περιορισμένη αυτονομία επιλογών σε πρόσωπα και πολιτικές στρατηγικές και στοχεύσεις.
Ο Τζο Μπάιντεν βέβαια προέκυψε ως προϊόν συνθηκολόγησης των “γενεών” στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, με αυταπόδεικτη την προσωρινότητά του. Τη χρησιμότητά του ως μεταβατικός, Πρόεδρος μιας θητείας, ώστε το 2024 η σκυτάλη να έχει περάσει σε άλλα χέρια.
Ακόμη κι έτσι όμως, είναι τόσο προφανές. Η Κάμαλα Χάρις, ο Μπαράκ Ομπάμα και η Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτέζ ως… ιέρεια της “αριστερής πτέρυγας” των Δημοκρατικών, ανοιχτά και δημόσια παρεμβαίνουν σε επιλογές πολιτικών και τοποθετήσεις προσώπων στη διακυβέρνηση Μπάιντεν.
Και ακόμη… δεν έχει ορκιστεί.
