Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Προφανώς και η εισαγωγική διαπίστωση του τίτλου διεκδικεί την ανοχή στην υπερβολή. Προσφέρει ωστόσο και το ερέθισμα… να το σκεφτούμε λιγάκι.
Η ανάμνηση της Απόβασης στη Νορμανδία. Πριν από 79 χρόνια.
Μια συγκλονιστική θυσία ηρώων, που δεν λογάριασαν τη ζωή τους, μπροστά στο υπέρτατο αγαθό: Να αποτρέψουν την υποδούλωση του πλανήτη στον φασιστικό τρόμο του ναζισμού.
Το μεγάλο ερώτημα είναι, τι έκανε η ανθρωπότητα με την ελευθερία που εκείνοι οι πεσόντες μας χάρισαν. Πόσο προοδεύσαμε, πόσο καλύτεροι γίναμε, πόσο αποφύγαμε τον πειρασμό της παρακμής. Την πτώση.
Προφανώς και η ανθρωπότητα προόδευσε. Όχι όμως απαραιτήτως και σε επίπεδο ηγεσίας. Οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των λαών τους, προφανώς και δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια την Ιστορία.
Πόσο άδικο για εκείνους που θυσιάστηκαν.
