Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Το 2007 το παγκόσμιο χρέος ήταν 142 τρις δολάρια και 2,5 φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Το 2020 το παγκόσμιο χρεος κινείται στα 257 τρις δολάρια και είναι 3,2 φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Μεγαλύτερο δηλαδή απ’ όταν ξέσπασε η προ δεκαετίας κρίση.
Το 2008 υπολογιζόταν ότι η «φούσκα» των λεγόμενων «παραγώγων» ξεπερνούσε έως και 10 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Σήμερα, επισήμως (γιατί οι τράπεζες μαγειρεύουν τα στοιχεία) η «φούσκα» των παραγώγων ανέρχεται στα 640 τρις (δηλαδή 800% πάνω από το παγκόσμιο ΑΕΠ). Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, και χωρίς να προσμετράμε τα συμβόλαια προεξόφλησης μελλοντικής απόδοσης, τον χρηματιστηριακό τζόγο κτλ, ο πλανήτης θα πρέπει τα επόμενα 8-10 χρόνια ό,τι παράγει να το διαθέτει αποκλειστικά στην αποπληρωμή της “φούσκας” των παραγώγων του σήμερα.
Τα παραπάνω, πολύ απλά, σημαίνουν ότι το σύστημα «μπούκωσε» για μια ακόμα φορά. Και μάλιστα «μπούκωσε» πριν ανακάμψει από την δίνη της κρίσης που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία και πλέον. Ηδη, δε, από τα μέσα Γενάρη (και πριν από την πανδημία) το ΔΝΤ προέβλεπε νέα κρίση και τεράστια οικονομική καταστροφή μεγαλύτερη της Μεγάλης Υφεσης.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι η πανδημία (που η φρίκη της απαντάει από μόνη της σε όλα αυτά τα ανάξια περί «ψέματος», «συνωμοσίας» κτλ) θα προσδώσει στην νέα κρίση, που επέρχετο με μαθηματική ακρίβεια, μεγαλύτερη ένταση και βάθος.
Αλλά αμφιβάλλει και κανείς ότι ακριβώς αυτή η φρίκη θα αξιοποιηθεί κιόλας από τα βαμπιρ που διατείνονται ότι «οι κρίσεις είναι ευκαιρία» σαν μια εξαιρετική «δικαιολογία», σαν πρόσχημα και σαν «άλλοθι» για να εξαπολύσουν μια γιγάντια εκστρατεία επιβολής μέτρων, όπου τα νέα δήθεν «δίκαια βάρη» που θα διευρύνουν τις ανισότητες και τον εργασιακό μεσαίωνα θα βαφτίζονται σαν «αναπόφευκτα», «αναγκαστικά» και «μοιραία»;
