Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Το «αύριο», μετά τον κορωνοϊό, έχει σημάνει συναγερμό από σήμερα. Το «αύριο», επιβαρυμένο πλέον με τα τρομακτικά και τρομοκρατικά μέτρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας, θα κουβαλάει τα ίδια βαρίδια με το χτες:
- Την θεωρία «ο καθένας για την πάρτη του» με ιεροκήρυκες εκείνους που θυμούνται το «όλοι μαζί» είτε σαν μετάθεση – εξορκισμό των ευθυνών τους, είτε σαν γλοιώδη επίδειξη της «φιλανθρωπίας» τους.
- Την πολιτική της ιδιωτικοποίησης – εμπορευματοποίησης – εκποίησης των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών.
- Την σκατοψυχιά απέναντι στον αδύναμο, στον ευάλωτο, στον ανήμπορο ντόπιο και στον ικέτη πρόσφυγα.
- Τον «κοινωνικό αυτοματισμό» απέναντι στον «βολεμένο» δημόσιο υπάλληλο, στον «τεμπελχανά» απεργό, στον «ενοχλητικό» διαδηλωτή, στον «εισβολέα» ξένο, στον μη άνωθεν εγκεκριμένο «διαφορετικό».
- Το «διαίρει και βασίλευε» μιας εξουσίας που σπεύδει να «κοινωνικοποιεί» τις κρίσεις για να μεταφέρει τα βάρη στις πλάτες των πολλών και να επιβάλλει το καθεστώς του «εγκλεισμού» στην κοινωνία όταν πρόκειται για τον ατομικό υπέρ ολιγαρχών σφετερισμό των κερδών.
- Την λογική της ελιτίστικης «αριστείας» των «ικανών» του «survivor» κόντρα στην παροχή όλων των δυνατοτήτων για ατομική ανύψωση μέσω της συνολικής και συλλογικής κοινωνικής ευημερίας.
- Την επάνοδο της χυδαίας προπαγάνδας μιας πολιτικής που ελεεινολόγησε και διέλυσε το δημόσιο και το κοινωνικό, αλλά σήμερα το «χειροκροτά» στις 9μμ.
- Τον βούρδουλα μιας δήθεν «ελεύθερης οικονομίας» που έχει απ’ όλα, αλλά μόνο για τους λίγους.
- Την πολιτική της «δημιουργικής καταστροφής» που θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει την καραντίνα της πανδημίας για να καταργήσει τη λέξη «μισθό» με τη λέξη «επίδομα» και δίπλα στην έννοια «εργασιακό δικαίωμα» και «ελευθερίες» να επιβάλλει την ένδειξη «αναστολή».
- Την χυδαία πλύση εγκεφάλου ότι δήθεν «δεν υπάρχει εναλλακτική» απέναντι σε ένα σύστημα που δεν έχει για ΜΕΘ αλλά έχει για F-16 και για ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών.
- Την επίθεση εναντίον όσων μιλούν για το λαό, τις ανάγκες και τα δίκαιά του, με την κατηγορία του «λαϊκισμού».
- Τον εξοβελισμό της έννοιας «αλληλεγγύη» από τους υπέρμαχους της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας του «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα».
- Την μετατροπή του «μένουμε σπίτι» και της απαγόρευσης κυκλοφορίας σε προσομοίωση της δυστοπίας του «αλτ τις ει;» σε κανόνα «κοινωνικής συμβίωσης».
- Την καταγγελία σαν «αναχρονισμό» του αιτήματος για κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, με πρόγραμμα, με ιεραρχήσεις, με κοινωνικές προτεραιότητες και με σκοπό το κοινό όφελος κόντρα στον άναρχο καπιταλιστικό ανταγωνισμό στο Κολοσσαίο «ο θάνατός σου, το παντεσπάνι μου», κόντρα στον φιλοτομαρισμό του κεφαλαιοκράτη με σκοπό το κέρδος, κόντρα στη σπατάλη πόρων στο όνομα του εμπορίου της φιλαυτίας και της ανοησίας.
Το «αύριο» ξεκίνησε. Και η «ατομική ευθύνη» καθενός για το χτίσιμό του είναι συνώνυμη του «κοινωνικού χρέους» του.
Το «αύριο» ξεκίνησε. Και ή θα είναι χτισμένο πάνω σε αρχές και σε δικαιώματα με πρόσημο τον Ανθρωπο ή θα είναι μια πρωτοφανής βαρβαρότητα με όρους περιφρόνησης και πειθαναγκασμού της «αγέλης».
