Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Μπορεί κάποιοι να βιάστηκαν να γράψουν το τέλος της Ιστορίας, αλλά η Ιστορία είναι εδώ και εκδικείται όσους θεωρούν ότι μπορούν να την καταργήσουν. Αναφέρομαι στο νέο κίνημα των Καρμπονάρων, της Ιταλίας, που ήδη ξεσηκώθηκε και απειλεί τη νέα «ιερά συμμαχία της Ευρώπης», που με όπλο την άγρια λιτότητα και τον τιμωρητικό προτεσταντισμό προσπαθεί να γονατίσει τους λαούς. Τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας Ιταλία, την οποία έχουν βάλει στο μάτι οι διεθνείς κερδοσκόποι και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, αποτελούν ένα αισιόδοξο μήνυμα αντίστασης σε πολιτικές που φέρνουν όλο πιο κοντά την Ευρώπη στο τέλος.
Οπως και τότε έτσι και σήμερα οι λαοί (κυρίως του Νότου της Ευρώπης) διψούν για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα αποτινάξει τον ζυγό μιας σύγχρονης δεσποτικής εξουσίας, η οποία αδιαφορεί για τις κοινωνίες και με αντιδραστικό τρόπο προσπαθεί είτε να επιβάλλει κυβερνήσεις είτε να ανατρέψει όσες δεν είναι αρεστές στο κονκλάβιο της νέας φεουδαρχίας που προσπαθεί να επιβάλλει το Βερολίνο.
Δεν ξέρουμε εάν της βγει της ιταλικής κυβέρνησης ή θα τη στραγγαλίσουν οι αγορές ανατρέποντάς την. Για εκείνο που είμαστε βέβαιοι, όμως, είναι ότι αυτή η Ευρώπη, όπως διαμορφώνεται, δεν έχει τύχη ούτε προοπτική. Η σπίθα έχει ανάψει και είναι θέμα χρόνου να ανατραπούν πολιτικές που υποβαθμίζουν τις ζωές των πολλών και φτωχοποιούν κοινωνίες ολόκληρες. Η παρακυβέρνηση που έχει στηθεί στις Βρυξέλλες και αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να έχει καμία θεσμική και δημοκρατική νομιμοποίηση, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να πυροβολεί τα πόδια της. Σίγουρα η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, ούτε με βάση τα μεγέθη της ούτε με βάση τις υποχρεώσεις της. Αν καταρρεύσει θα πάρει πολλούς στον λαιμό της, τόσο εντός Ευρώπης όσο και στο παγκόσμιο σκηνικό.
Οι Ιταλοί κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έβαζε τη χώρα στο Μνημόνιο. Τότε που με την υπογραφή του έσωζε τις ξένες τράπεζες και τους δανειστές, ενώ την ίδια ώρα έβαζε τη θηλιά στους Ελληνες. Η περίεργη αυτή σύμπραξη στην Ιταλία (που σε πολλά δεν μας βρίσκει σύμφωνους) έδειξε ότι μπορεί να βάζει την Ιταλία και τον λαό της μπροστά από αριθμούς και νούμερα. Εδειξε ότι όταν υπάρχει εθνική αξιοπρέπεια, μπορεί να ελπίζουν οι λαοί σε ένα καλύτερο αύριο. Η Ευρώπη οφείλει, πριν να είναι αργά, να ξαναβρεί την ταυτότητά της. Να συνειδητοποιήσει ότι όπου επικρατούν άκρατα οι αγορές, ποτέ το τέλος δεν είναι καλό για τους πολίτες, αλλά και για την ίδια την Ενωση. Εκτός αν κάποιοι πριμοδοτούν τη διάλυσή της, μια και ότι ήταν να πάρουν το έχουν ήδη λάβει.
Οσο κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να ανατρέπουν νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις διαβρώνοντας την αντιπροσωπευτική δημοκρατία λόγω της επικυριαρχίας του «οικονομικού» επί του «θεσμικού» (όπως σωστά έχει επισημάνει πάμπολλες φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος) τόσο περισσότερο θα απειλείται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα εξαπλώνεται στις χώρες του Νότου το κίνημα των Καρμπονάρων.
Οι νέοι Καρμπονάροι της Ιταλίας μπορεί να έχουν διαφορετική «πολιτική ατζέντα» σήμερα, αλλά το διακύβευμα παραμένει ίδιο. Περισσότερη δημοκρατία και λιγότερη «φεουδαρχία». Η Ιστορία έχει αποδείξει ποιος κερδίζει σε αυτές τις συγκρούσεις. Ας το έχουν υπόψη τους στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Ας ξεφυλλίσουν και κανένα ιστορικό βιβλίο, που έχουν πέσει με τα μούτρα στα «ευαγγέλια» της Σχολής του Σικάγου.
