Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Όταν ξέσπασε στην Κίνα η επιδημία του κορονοϊού, κανείς δεν πίστευε ότι θα ζούσαμε όσα βιώνουμε εδώ και δύο εβδομάδες. Όλοι σφυρίζαμε αδιάφορα, γιατί το κακό αισθανόμασταν ότι ήταν μακριά και δεν θα μας άγγιζε.
Έλα όμως που σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο τίποτε τελικά δεν είναι μακριά. Είναι πιο κοντά από ό,τι πιστεύει ο καθένας μας. Ο κορονοϊός ήρθε και θα μείνει για
καιρό, με ό,τι αυτό σημαίνει για όλους μας. Και μπορεί τώρα και ορθά να έχουμε πέσει όλοι πάνω ώστε να μην έχουμε ανθρώπινες απώλειες ή, για να είμαστε πιο ειλικρινείς, να περιορίσουμε τις ανθρώπινες απώλειες, αλλά τα προβλήματα και οι επιπτώσεις στις ζωές μας και στην οικονομία θα είναι μεγάλες.
Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφέρω ότι όλοι αυτοί που μήνες και χρόνια μάς έλεγαν ότι λεφτά δεν υπήρχαν για να μη ματώσει ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια, τώρα και λεφτά βρήκαν και
έτοιμοι είναι να τα ρίξουν στην αγορά.
Κάτι είναι και αυτό.
Η αλήθεια είναι εδώ που έχουμε φτάσει αυτό που ζητείται είναι ελπίς, για μια σειρά πράγματα.
Ζητείται ελπίς ώστε οι επιστήμονες το συντομότερο να βρουν το εμβόλιο προστασίας των ανθρώπων από τον κορονοϊό. Αντί να ξοδεύουν οι υπερδυνάμεις χρήματα σε εξοπλισμούς και σε πολέμους, να τα δώσουν στους επιστήμονες.
Ζητείται ελπίς, για τους ανθρώπους, ώστε να βγούμε ζωντανοί από
αυτήν την περιπέτεια.
Ζητείται ελπίς, για τους ανθρώπους της υγείας, ώστε να αντέξουν
και να αντέξει το σύστημα.
Ζητείται ελπίς, ώστε κάποιοι να καταλάβουν τη χρησιμότητα του δημόσιου τομέα και να μην τον βλέπουν μόνο σε τραγωδίες όπως αυτή που
βιώνουμε.
Ζητείται ελπίς για όλους αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή
και ρισκάρουν τη ζωή τους εργαζόμενοι για όλους εμάς, αντί να είναι και
αυτοί σπίτι τους.
Ζητείται ελπίς, για τους ανθρώπους που αγνοούν τα μέτρα, ώστε να συνετιστούν και να καταλάβουν ότι τα δικά τους λάθη και τις μαγκιές θα τα πληρώσουν πρώτα από όλους οι δικοί
τους άνθρωποι. Οι μανάδες τους και οι πατεράδες τους. Τα παιδιά και οι φίλοι τους.
Ζητείται ελπίς, για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Διότι η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη.
Ζητείται ελπίς, ώστε να συνέλθουν έγκαιρα τα ψυχολογικά θύματα αυτής
της ιστορίας.
Ζητείται ελπίς, ώστε να ανακαλύψει και πάλι η Ευρώπη τις έννοιες αλληλεγγύη και στήριξη των άλλων κρατών.
Ζητείται ελπίς για όλους μας, ώστε να μπορέσουμε να μάθουμε να ζούμε αυτόν τον καιρό με έναν νέο τρόπο ζωής.
Ζητείται ελπίς, ώστε να μάθουμε να ζούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, με τους συντρόφους και τα παιδιά μας.
Ζητείται ελπίς, ώστε να γίνουμε και πάλι άνθρωποι. Άνθρωποι που θα
σέβονται το περιβάλλον και τους συνανθρώπους τους. Άνθρωποι που δεν θα ζουν για να δουλεύουν, αλλά θα δουλεύουν για να ζουν.
Για όλα αυτά, ζητείται ελπίς.
Του Νίκου Ελευθερόγλου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο το Σάββατο 21/03
