Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Δυστυχώς, λόγω της αργίας του Δεκαπενταύγουστου, τα σαββατιάτικα φύλλα αναγκάστηκαν να κλείσουν την Πέμπτη το βράδυ, ώστε να τα έχετε σήμερα το πρωί στα χέρια σας. Άρα δεν έχουμε εικόνα για τα αποτελέσματα των συνομιλιών Δένδια – Πομπέο, ούτε φυσικά για την τηλεδιάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. ούτε και για τα αποτελέσματα της επικοινωνίας Μέρκελ – Ερντογάν.
Φοβάμαι ότι αμφότερα δεν θα έχουν ως αποτέλεσμα την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία. Μακάρι σε λίγες ώρες να διαψευστώ και να αποφασίσουν οι Δυτικοί (ΗΠΑ και Ε.Ε.) να τιμωρήσουν την προκλητική εισβολή του Ταγίπ Ερντογάν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά και τις ενέργειές του σε βάρος της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Ωστόσο, με βάση την προϊστορία των αντιδράσεων, να μου επιτρέψετε να κρατώ μικρό καλάθι…
Πιθανότερο σενάριο, επομένως, είναι αυτό των προσπαθειών αποκλιμάκωσης και της έναρξης ενός διαλόγου που είτε θα οδηγήσει στη Χάγη είτε
σε συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας με… προστάτιδες δυνάμεις.
Το ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε είναι το εξής: τι κληρονομιά θα μας αφήσει η περιβόητη «αποκλιμάκωση»; Διότι, εάν θυμηθώ τι μας άφησε η αποκλιμάκωση στα Ίμια, μόνο θλίψη και οργή νιώθω. Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα πέσει στην παγίδα της… αποκλιμάκωσης χωρίς να έχει διασφαλίσει τα νώτα της, που είναι και νώτα της πατρίδας.
Αν, μάλιστα, σε αυτούς τους προβληματισμούς προσθέσουμε όσους έχουν προκαλέσει οι οριοθετήσεις με την Ιταλία και την Αίγυπτο (μερική), τότε μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε όταν έρθουν αυτές προς κύρωση. Διότι τα παράθυρα ερμηνείας που αφήνουν αμφότερες μπορούν εύκολα να «μεταφραστούν» από διαφόρους ως
«Κερκόπορτες» για μια συμφωνία με την Άγκυρα.
Ιδιαίτερα αν θυμηθούμε το πάθημά μας με την Αλβανία, όταν η αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα σηματοδότησε την ακύρωση της συμφωνίας.
Τα γράφω αυτά διότι στη διεθνή πολιτική οι συμφωνίες που αφήνουν «παράθυρα» μπορεί να δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα από
αυτά που θεωρούμε ότι έλυσαν στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Από την άλλη, εκτιμώ ότι η Τουρκία έχει βάλει αυτή τη στιγμή το «περίστροφο» όχι πάνω στο τραπέζι, όπως πιστεύει, αλλά στον κρόταφό της.
Και, αν αποφασίσει να πυροβολήσει, τότε η ίδια θα είναι το πρώτο θύμα μιας τέτοιας επιλογής. Αν θέλει να αυτοκτονήσει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι δικαίωμά της. Όχι, όμως, δικό μας…
