Του Νίκου Φυλάγγελου
Ας παραμερίσουμε την προφανή συγκίνηση για την απώλεια του Δημήτρη Χριστόφια. Και ας σταθούμε σε μια οδυνηρή αλλά επιβεβαιούμενη πραγματικότητα, αναφορικά με το πώς έχει δομηθεί η κοινωνία μας.
Να πρέπει να πεθαίνεις, για να σε… αναγνωρίσουν. Να προσπεράσει κανείς τις αρνητικές στιγμές σου, και να στέκεται σε εκείνες που ξεχώρισαν. Που έκρυβαν περισσότερο φως.
Ο πρώην Πρόεδρος της Κύπρου υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία, όχι μονάχα για το μαρτυρικό νησί, αλλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της. Υπήρξε άλλωστε ο… πρώτος και τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης χώρας της νέας μεγάλης πατρίδας μας. Πιστός στις αρχές του, με αυθόρμητη αίσθηση εθνικής ευθύνης και κατανόηση της ανάγκης για κοινωνική συνοχή, ώστε να προχωρεί μια πολιτεία συντεταγμένη προς το μέλλον, και όχι με τους περισσότερο αδύναμους να μένουν πίσω.
Πολιτικά, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είχε τον επίλογο που του άξιζε. Με τον θάνατό του, η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ευρώπη, θυμούνται ξανά τις καλύτερες στιγμές του. Κάτι που δεν συμβαίνει, συνήθως, όταν κάποιος βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
