Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Οι λέξεις είναι «αέρας». Ερχονται και φεύγουν. Ωστόσο πληγώνουν. Από αυτή την άποψη είμαι σε θέση να καταλάβω τη συναισθηματική φόρτιση που ένιωσε ο (Μακεδόνας από τη μάνα του Αρίστη) πρωθυπουργός την περασμένης Τρίτη όταν ο πρόεδρος της Ν.Δ. τον κατηγόρησε στη Βουλή ότι αντάλλαξε τις συντάξεις με το Σκοπιανό. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι έγινε αυτή η συναλλαγή, για έναν απλό λόγο. Η κυβέρνηση είχε σπεύσει να «δώσει» το Σκοπιανό πολύ πριν επαναδιαπραγματευτεί τις συντάξεις, το φθινόπωρο του 2017 έκλεισε το deal. Αλλο είναι -εκτιμώ- το αντάλλαγμα που ενδεχομένως περιμένει ο πρωθυπουργός για τη γενικότερη φιλοσυμμαχική πολιτική του και το έχει υπαινιχθεί ο κ. Μητσοτάκης σε πρόσφατη ομιλία του. Ανταλλάγματα σε υποθέσεις διαφάνειας, θαρρώ πως το θυμάται.
Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς ότι η ευθεία βολή Μητσοτάκη πόνεσε τον πρωθυπουργό και αντέδρασε αναλόγως. Και τον πόνεσε διότι η κατηγορία αυτή -καλώς ή κακώς- έχει περάσει σε ένα ισχυρό τμήμα του εκλογικού σώματος, πλήττει το όποιο πατριωτικό πρόσωπο της Αριστεράς και απομακρύνει από αυτήν ανδρεοπαπανδρεϊκούς ψηφοφόρους. Πρέπει, επίσης, να επισημανθεί ότι, ανεξαρτήτως αν έγινε ή δεν έγινε «παζάρι» για τις συντάξεις, ο κ. Τσίπρας έχει ύποπτο ποινικό μητρώο. Σε ομιλία του το 2016 είχε κάνει τη διασύνδεση «διαχείριση Προσφυγικού έναντι χρέους» – όταν κατάλαβε το λάθος, έπειτα από καταγγελία του Ευάγγελου Βενιζέλου, το «μάζεψε».
Πέραν όλων αυτών υπάρχει ένα γενικότερο πολιτικό θέμα εξαιτίας των αντιδράσεων στελεχών της Αριστεράς, τα οποία λένε ότι «απαγορεύεται να λέμε κάποιον πολιτικό προδότη ή μειοδότη, είναι πολύ βαριά κουβέντα». Επί της αρχής συμφωνώ. Η προδοσία χρειάζεται δόλο. Σκοπό. Αλλά όσο δύναμαι να παρακολουθώ πώς χειρίζεται τα θέματα ο ΣΥΡΙΖΑ, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η γιγαντιαία άγνοια των στελεχών του για τις προεκτάσεις των χειρισμών τους στα εθνικά θέματα είναι χειρότερη από τυχόν προδοσία.
Μολονότι δεν μου αρέσουν τα επίθετα, θα χρησιμοποιήσω ένα: άσχετοι είναι. Οχι προδότες. Θεώρησαν ότι αν κλείσουν το Σκοπιανό με συνοπτικές διαδικασίες δεν θα αντιδράσει κανείς επειδή δεν υπήρξαν αντιδράσεις με τα Μνημόνια. Πίστεψαν ότι οι φιλήσυχοι δεξιοί θα καθίσουν στα σπίτια τους. Αλλά οι φιλήσυχοι δεξιοί μόνο με τέτοια θέματα εξεγείρονται. Περί πάτρης, όχι περί πάρτης.
Τ ο ίδιο έπαθαν και με την Εκκλησία. Με την ευκαιρία, όμως, μια συνολικότερη παρατήρηση. Οταν κάποιος αποδεικνύεται ότι είναι προδότης πρέπει να τον λέμε με το όνομά του. Ο Κοτζιάς αποκάλυψε έγγραφο του ΥΠΕΞ, σύμφωνα με το οποίο στις διαπραγματεύσεις για το Σχέδιο Ανάν επί ΠΑΣΟΚ είχε δοθεί οδηγία να μην τίθεται ζήτημα αποχώρησης του Αττίλα! Αυτό είναι προδοσία, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Ο Κοτζιάς αποκάλυψε (πρώην πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ εννοούσε, αλλά δεν τον κατονόμασε γιατί τον είχε βοηθήσει στα φοιτητικά χρόνια του στη Γερμανία) ότι πρόεδρος κυβερνήσεως είχε ζητήσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» χωρίς να ερωτηθεί η Ελληνική Δημοκρατία, η οποία μετά θα επικύρωνε εκούσα άκουσα δήθεν το τετελεσμένο!
Συμπεραίνω, λοιπόν. Δεν πρέπει να τις φοβόμαστε τις λέξεις. Και ας πληγώνουν. Αν δεν έχουν περιεχόμενο, δύσκολα βρίσκουν στόχο. Τις πράξεις πρέπει να φοβόμαστε. Και όταν οι λέξεις περιγράφουν με ακρίβεια τις πράξεις, ας μη φοβόμαστε. Ας τις εξαπολύουμε.
