Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Aπό τη Μεταπολίτευση και μετά, λίγα κόμματα κατάφεραν να επιζήσουν στα δεξιά της Ν.Δ. Η ΔΗ.ΑΝΑ. του Κωστή Στεφανόπουλου, η οποία ιδρύθηκε μετά την αποχώρηση 10 βουλευτών και τη διάσπαση της Ν.Δ. τον Σεπτέμβριο του 1985, μετά βίας κατάφερε να εισέλθει στη Βουλή τον Απρίλιο του 1990 με την εκλογή Κατσίκη. Η Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά, αν και ιδρύθηκε με τους καλύτερους οιωνούς (20% τής έδιναν οι δημοσκοπήσεις), ύστερα από τρία χρόνια παρουσίας στο Κοινοβούλιο απέτυχε να πιάσει το πλαφόν του 3% στις εκλογές του 1996. Οι «Ταύροι» του Στέφανου Μάνου δεν τα κατάφεραν ούτε στις ευρωεκλογές του 1999. Το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών, που ίδρυσε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, αμέσως μετά τις εκλογές του 2000 δεν έφθασε καν στις κάλπες.
Η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη έλαβε ποσοστό περί το 2,7% και απέτυχε να εισέλθει στην πρώτη Βουλή του 2012. Μόνο δύο δεξιά κόμματα πέτυχαν και έδειξαν αντοχή στον χρόνο, μακροβιότητα. Ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, που πρωταγωνίστησε άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά στο Κοινοβούλιο στην πενταετία 2007-2012, μετέχοντας και στην κυβέρνηση Παπαδήμου, το πρώτο. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Πάνου Καμμένου, που πρωταγωνιστούν στη Βουλή από το 2012 έως σήμερα, το 2019, επί ολόκληρη επταετία, το δεύτερο. Στην αφετηρία του, το κόμμα αυτό μάλιστα κέρδισε την προτίμηση του 10% των Ελλήνων, με τη μητρική Ν.Δ. να κατακτά ποσοστό μόλις 19%. Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους, λοιπόν.
Ο Καμμένος για όλους εμάς μπορεί να θεωρείται αποστάτης της παράταξής του και, μετά τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και «προδότης» της τάξης του. Για την τόλμη που έδειξε, όμως, χτυπώντας ηχηρά την πόρτα της εξόδου της Ν.Δ. διέγραψε μεγάλη πορεία, πέτυχε εκεί όπου δελφίνοι απέτυχαν, συγκρούστηκε με συμφέροντα και επέδειξε εν τέλει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα. Ωμά, κυνικά, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού, πρέπει να πούμε ότι, ακόμη κι αν αύριο το πρωί αποτύχει να μπει στη Βουλή, το ποτάμι της Ιστορίας το έχει περάσει – ασχέτως τού αν η Ιστορία θα τον γράψει με μελανά ή άλλα γράμματα. Ωμά και κυνικά πρέπει να παραδεχτούμε και κάτι ακόμα: Η παράταξή του τον αξιολόγησε μέχρι υφυπουργό. Η παράταξή του άλλους προόριζε για υπουργούς Αμυνας και υποδοχείς Αμερικανών προέδρων. Ωστόσο, εκείνος «τα βρόντηξε», ακολούθησε δικό του δρόμο, έγινε υπουργός Αμυνας επί τετραετία, υποδέχθηκε στο κόκκινο χαλί τον Ομπάμα και σήμερα είναι συνομιλητής ισχυρών κέντρων με τη διοίκηση Τραμπ. Τούτων δοθέντων, λοιπόν, ο ίδιος πρέπει να καταλάβει, τώρα που πλησιάζει το πολιτικό τέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ότι όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους.
Ολα έχουν ένα τέλος. Οι πορείες έχουν καμπύλες. Με τα ψηλά τους και τα χαμηλά τους. Ο Καμμένος τώρα προσεγγίζει τα χαμηλά του. Οφείλει να τα διαχειριστεί με αξιοπρέπεια. Δεν πρέπει να του φαίνεται παράξενο που οι βουλευτές του και οι υπουργοί του λοξοκοιτάζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τα ψηφοδέλτιά του. Ετσι είναι η πολιτική, δυστυχώς… Κυνική. Με βάση την εικόνα που έχω σήμερα, αν αύριο επιχειρήσει να φύγει από την κυβέρνηση και από την πλειοψηφία, αυτοί που θα τον ακολουθήσουν μετά βεβαιότητας είναι ο Κατσίκης και η Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά.
Οι υπόλοιποι, μολονότι αναγνωρίζουν ότι του χρωστούν, στην πραγματικότητα έχουν συγχωνευτεί με τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει επίσης να παρεξηγείται ο Καμμένος, αν ο Τσίπρας έχει συναντήσει σχεδόν όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του μυστικά και του αποσπά βουλευτές. Ετσι είναι η εξουσία – ύψιστο αφροδισιακό ποτό. Ετσι είναι η πολιτική – δρόμοι ενώνονται και δρόμοι χωρίζουν. Οσον καιρό εξυπηρετούσε τον Τσίπρα η συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛ., τη συνέχιζε. Τώρα, που θέλει να ανοίξει πανιά για αλλού, την τελειώνει. Για πείραμα συνεργασίας Αριστεράς με ιδιόρρυθμο δεξιό κόμμα, άντεξε πολύ, παρά το σφυροκόπημα της αντιπολίτευσης. Προσωπικά, μου αρέσει η ρομαντική εκδοχή της πολιτικής, η τήρηση των δεσμεύσεων μεταξύ πολιτικών ανδρών. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας.
Οταν λοιπόν ο Καμμένος συνειδητοποιήσει ότι στην πολιτική, όπως και στη Μαφία, επικρατεί το ρητό «Δεν υπάρχει τίποτε πιο ασήμαντο από μια υπόσχεση», τότε θα διαχειριστεί καλύτερα, και με τον τρόπο που αρμόζει στο αξίωμά του, το πολιτικό τέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και τη σχέση του με τον Τσίπρα. Οσον αφορά το δικό του σε μια χώρα σαν την Ελλάδα -είναι γεμάτη από τελειωμένους που δεν τελείωσαν-, πάντα θα υπάρχει κάποιο περιθώριο. Οχι τώρα – στο μέλλον.
