Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το είπε πολύ ωραία ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης προ μηνός, όταν προκλήθηκε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτά είναι παλαιά ιδιώματα, η εποχή άλλαξε, ας σταματήσουμε να μιλάμε έτσι».
Φοβάμαι πως δεν το έχουμε καταλάβει όλοι. Η κρίση θα αφανίσει κάθε είδους ηγεσία που δεν συλλαμβάνει τη μεταβολή και τη μετάβαση στη νέα εποχή. Που δεν «οσμίζεται» την ατμόσφαιρα επανίδρυσης του κόσμου. Η πρώτη που το πληρώνει είναι η Εκκλησία. Προσοχή, όχι ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία, η Εκκλησία της οποίας όσον αφορά την επιρροή συρρικνώνεται. Ανακλαστικά μηδέν. Έλαβε αποφάσεις σε εκκλησιαστικό χρόνο και αποξενώθηκε ψυχικά από τους πιστούς. Όταν βγούμε από την κρίση, θα υποχρεωθεί να λύσει μείζονα ζητήματα ταυτότητας και προσανατολισμού.
Η κρίση δεν ακουμπά όμως μόνο συντηρητικούς θεσμούς. Αφορά και προοδευτικούς. Θα πάρει μαζί της και άλλες ηγεσίες. Πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές. Ήδη συμβαίνει. Η κρίση χρεοκοπεί καθημερινά την Αριστερά (ανανεωτική και κομμουνιστική), χρεοκοπεί επίσης και τα ελεγχόμενα από αυτήν συνδικάτα. Και τούτο για έναν απλό λόγο: Αριστεροί, συριζαίοι και κομμουνιστές συνεχίζουν πεισματικά να μιλούν με παλαιά ιδιώματα. Να ακολουθούν σε εποχές συνεννόησης μοναχικούς δρόμους (ΠΑΜΕ).
Η αμηχανία που προκάλεσε στον ευρύτερο χώρο η αποφασιστική αντίδραση Μητσοτάκη στη δίδυμη κρίση οδήγησε ποικιλώνυμες ηγεσίες εντός του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ, εντός του ΚΚΕ και εντός των αριστερόστροφων ηγεσιών των συνδικάτων σε σπασμωδικές αντιδράσεις, παλαιού τύπου. Με εξαίρεση τον Ρουβίκωνα (!), μέλη του οποίου διένειμαν τρόφιμα στους παππούδες και τις γιαγιάδες του Γηροκομείου Αθηνών, Περισσός και Κουμουνδούρου εμμένουν σε κλασικά εικονογραφημένα τσιτάτα! Το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη φορά η «μπάλα» δεν παίρνει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ηγεσία του Περισσού, την οποία οι ψηφοφόροι του κόμματος θεωρούν εξαφανισμένη μέσα στη δίνη.
Συμβαίνει! Αρκεί να τους ακούς στα ραδιόφωνα για να το καταλάβεις. Και συμβαίνει διότι αυτό που εισπράττει ο πολίτης από την πρώτη μέρα της κρίσης έως σήμερα είναι από τη μεν Δεξιά δράση και από τη δε Αριστερά παλαιό λόγο. Ούτε μισή κοινωνική προσφορά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και συνδικάτα έχουν έτοιμη μια παλαιά απάντηση σε κάθε νέο ερώτημα. Οι επιτάξεις για το Μεταναστευτικό δεν τους άρεσαν. Ζητούν όμως τώρα με πάθος επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας.
Όταν όμως ο ίδιος ο ιδιωτικός τομέας εντάσσει εθελοντικώς μονάδες του στο ΕΣΥ (Βασίλης Αποστολόπουλος), μένουν άφωνοι. Απαιτούν επίσης λαϊκίζοντας – μαξιμαλίζοντας 30.000 εντατικές, αλλά όταν τους ρωτάς πόσοι πολίτες είναι οι διασωληνωμένοι σε εντατική σήμερα (92), πόσες είναι οι διαθέσιμες κλίνες του ΕΣΥ για τον Covid-19 (3.300 κατά Μητσοτάκη) και αν χρειάστηκε μέχρι σήμερα οι ιατροί μας να επιλέξουν ποιος θα πεθάνει, νέος ή γέρος, όπως στην Ιταλία (όχι δεν χρειάστηκε), πάλι άφωνοι μένουν. Και θα μείνουν άφωνοι εκ νέου, αν η κατάσταση καταστεί οριακή, διότι τότε και μόνον τότε ο Μητσοτάκης, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, θα επιτάξει οτιδήποτε χρειαστεί.
Ωρύονται για να γίνουν χιλιάδες προσλήψεις στην Υγεία, διαμαρτύρονταν μέχρι πρότινος ότι έχουν αναλάβει εργασία μόνον 170 ιατροί, τώρα ομολογούν ότι ανέλαβαν 2.000 και σαν ο αριθμός φθάσει τις 4.000 θα κλαψουρίζουν πως δεν φθάνει πάλι! Στέκονται καραούλι στα παράθυρα για να κατηγορήσουν ότι δόθηκαν στους ιατρούς ληγμένες μάσκες του 2017, αλλά όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας τούς επισκέπτεται («Σωτηρία») και τους δωρίζει τις μάσκες που ζητούσαν, αντί για «ευχαριστώ», το νέο πρόβλημά τους είναι ότι αυτές αγοράστηκαν με τη διάθεση 0,08 ευρώ από τους καταναλωτές της ΔΕΗ, οι οποίοι είναι εξίσου επωφελούμενοι (προστατεύεται η υγεία τους, αν επισκεφθούν νοσοκομείο)!
Και, βεβαίως, το εξοργιστικότερο: Διαμαρτύρεται η Αριστερά για τις γριές που πάνε να μεταλάβουν στην Εκκλησία ότι συγχρωτίζονται επικινδύνως, αλλά όταν οι συνδικαλιστές της συγκεντρώνονται με τις ντουντούκες σε προαύλια νοσοκομείων, παραβιάζοντας τη νομοθεσία, χαλάνε τον κόσμο και κάνουν θέατρο επειδή πήγε να τους κάνει η Αστυνομία παρατήρηση!
Όλα αυτά δεν είναι παρά όψεις της ίδιας ξεπερασμένης και μίζερης αριστερής συνδικαλιστικής τακτικής: «Σηκώνουμε τον πήχη ψηλά, με την ελπίδα πως θα περάσει ο Μητσοτάκης από κάτω». Αλλά δεν θα περάσει. Και δεν θα περάσει γιατί η Κεντροδεξιά προηγείται αυτή την εποχή από τα γεγονότα, δεν έπεται, δεν τρέχει πίσω από αυτά. Και όταν πρέπει να αναθεωρήσει και να πει «έκανα λάθος», το πράττει αμέσως, δεν περιμένει πενήντα χρόνια (όπως το ΚΚΕ) για να το αναγνωρίσει.
Η Αριστερά αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα -μην πω στενοχωρείται κιόλας- ότι η Κεντροδεξιά κάνει στροφή στο κράτος. Ήθελε το κράτος, όχι αυτό το νέο κράτος βεβαίως, αλλά το άλλο, το αδύναμο, μονοπώλιό της. Χωρίς «παρέα». Το ήθελε για να έχει κάτι να νέμεται πολιτικά. Από την ώρα δε που η «κασέτα» της έχει κολλήσει μονοθεματικά στα θέματα υγείας και εργασίας, παθαίνει κάτι ακόμη: Χάνει τη μείζονα μεταβολή και μαζί την επαφή της με τον κόσμο.
Για παράδειγμα, αρνείται να παραδεχθεί ότι η αστική τάξη της χώρας, που όντως ήταν προκλητικά απούσα στα Μνημόνια και κοιτούσε πώς να φυγαδεύσει τις καταθέσεις της στην Ελβετία, αυτή τη φορά είναι ηχηρότατα παρούσα. «Χαλάνε τη μανέστρα» της Αριστεράς οι ευεργεσίες του Νιάρχου, του Ωνάση, του Προκοπίου, της Καρέλια, των Αγγελοπουλαίων, του Τσάκου, του Στασινόπουλου, του Μυτιληναίου, του Περιστέρη και δεκάδων άλλων.
Έχει αδυναμία φυσική η Αριστερά -και ιδίως η κομμουνιστική- να πει μια καλή κουβέντα για το κεφάλαιο όταν αυτό στηρίζει την κοινωνία, με δωρεές που φθάνουν σήμερα τα 50.000.000 ευρώ (ΣΕΒ και Ενωση Εφοπλιστών). Φοβάται ότι θα κατηγορηθεί πως στοιχίζεται με τον αντίπαλο. Ακόμη χειρότερα, πως θα χάσει τον αντίπαλο. Έστω και αν επιλεκτικά εκτελεί καμιά φορά συμβόλαια του αντιπάλου, με ερωτήσεις της στη Βουλή ή τις προανακριτικές.
Κάπως έτσι πράγματι κινδυνεύει να αποδειχθεί προφητικός ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Τσιάρτας: Ίσως η κρίση μετατρέψει πράγματι ιστορικά κόμματα σε ιστοσελίδες. Και το οξύμωρο ξέρετε ποιο θα είναι; Πως η Αριστερά θα ξεπεραστεί από τα πράγματα τη στιγμή που θεωρητικά δικαιώνονται οι ιδέες της για τον κρατισμό, την κρίση της παγκοσμιοποίησης και τον καπιταλισμό υπό την υπάρχουσα μορφή του. Και θα ξεπεραστεί γιατί βιάζεται να δικαιωθεί, εκπέμπει μίσος (ΣΥΡΙΖΑ) και απουσιάζει από τη μάχη. Θα έχει άδικο, γιατί είχε δίκιο πολύ νωρίς.
Ρωτάτε πώς νιώθω γι’ αυτή την αλλαγή; Θα απαντήσω ειλικρινώς: Δεν ενθουσιάζομαι. Η Αριστερά είναι χρήσιμη. Υπήρξε χρήσιμη το 2015, γιατί με τη διακυβέρνησή της έδειξε στους Ελληνες ότι οι ουτοπίες που πίστευαν για δεκαετίες δεν ήταν εφικτές. Υπήρξε χρήσιμη, γιατί για δεκαετίες μιλούσε για τους άλλους, για εκείνους που δεν μιλούσε κανείς. Τώρα όμως μιλά μόνο για τον εαυτό της. Για τα ποσοστά της. Οι άλλοι είναι έξω από τα «ραντάρ» της. Αν συνεχίσει έτσι, δεν θα αργήσει. Μαζί με τα συνδικάτα, θα καταλήξουν ναυαγοί στα αζήτητα της Ιστορίας. Εκτός αν αλλάξουν ρότα. Χρόνος υπάρχει.
