Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Υποστηρίζω τη Νίκη Κεραμέως στη μετωπική σύγκρουση που έχει με τους συνδικαλιστές για το ζήτημα των καμερών στα σχολεία.
Την υποστηρίζω για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι δεν έχω πειστεί (από τους διαλόγους που είχα με επιφανή στελέχη των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ που εκτιμώ) ότι η ουσία της διαφωνίας τους είναι η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών των μαθητών. Άλλα κίνητρα διακρίνω στο βάθος και -ως συνήθως- οι συνδικαλιστές βάζουν μπροστά τα παιδιά για να συγκινήσουν. Τα παιδιά συγκινούν, ναι, εκείνοι όμως όχι.
Το τι ακριβώς συμβαίνει μόνο αυτοί το γνωρίζουν! Δεν θέλουν να εργαστούν μέχρι το τέλος της σχολικής περιόδου, όπως το έδειξαν από την πρώτη στιγμή εγείροντας ζητήματα για την τηλεκαπαίδευση και προκηρύσσοντας τρίωρες στάσεις εργασίας; Φοβούνται ότι η κάμερα στην αίθουσα θα δημιουργήσει προηγούμενα για την αξιολόγησή τους, την οποία αρνούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι; Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Κάτι φοβούνται όμως.
Πριν από τον κορωνοϊό, εκπαιδευτικός μού είχε εμπιστευτεί τη σκέψη ότι το νέο σύστημα εξετάσεων με την τράπεζα θεμάτων στο λύκειο είναι μεν σωστό, αλλά ο κλάδος του θα αναγκαστεί να αξιολογήσει τα ελλείμματα που δημιούργησε στη μόρφωση των μαθητών το γυμνάσιο και το δημοτικό. Ήταν εφιάλτης για τον ίδιο η προοπτική να είναι άλλη η δική του βαθμολογία και άλλη η βαθμολογία που θα προκύπτει από τα διαγωνίσματα της τράπεζας θεμάτων.
Τον φόβο γι’ αυτή την αξιολόγηση, που αναγκάζει τους εκπαιδευτικούς του λυκείου να βγάζουν το φίδι από την τρύπα για τα ελλείμματα συναδέλφων τους άλλων βαθμίδων, τον καταλαβαίνω και τον ενστερνίζομαι απολύτως. Τον φόβο όμως για την προσωπική τους αξιολόγηση, καθώς οι Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης θα λάβουν ευκαιρίας δοθείσης μια γεύση των διδακτικών τους ικανοτήτων σε απευθείας μετάδοση, όχι δεν τον ενστερνίζομαι. Όλη η ιδιωτική οικονομία μετράται και αξιολογείται καθημερινώς. Ωρα να αξιολογηθεί, επιτέλους, και ο δημόσιος τομέας. Με ή χωρίς κάμερες. Στις τάξεις πρέπει να μπαίνουν οι καλύτεροι. Όχι η επετηρίδα.
Ο δεύτερος λόγος που στηρίζω την Κεραμέως στο συγκεκριμένο είναι ότι δεν έχω πειστεί καθόλου από τα επιχειρήματα των εκπαιδευτικών υπέρ των μαθητών. Ακούω συνεχώς το (προσβλητικό) επιχείρημα για το τι θα γίνει αν ένας μαθητής πει «κοτσάνα» live, αν «κοκκινίσει», αν πει κάτι «ακραίο». Ανοησίες. Οι εκπαιδευτικοί και ο πολιτικός κόσμος κολακεύουν συνεχώς την ελληνική νεολαία για την ωριμότητά της. Της δίδουν το δικαίωμα να ψηφίζει στα 18, να αποκτά δίπλωμα οδήγησης στα 17, κινητό από τα 12, χαλάνε τον κόσμο αν απαγορευτεί σε ανηλίκους η είσοδος στα σινεμά σε ταινίες όπως ο «Τζόκερ», υμνούν τον Δεκέμβριο του 2008 και τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, είναι επιεικείς στο bullying, αλλά όταν πρόκειται να υιοθετηθεί ένα μέτρο για να χτυπηθούν οι κοινωνικές ανισότητες σηκώνουν την Ελλάδα στο πόδι ότι η νεολαία είναι… ευάλωτη. Πόσο υποκριτές!
Όταν με χρήση οπτικοακουστικού υλικού από κινητά τηλέφωνα νέων αποβλήθηκαν μαθητές δημοτικού στην Τούμπα, που υποχρέωσαν άλλους συμμαθητές τους να γλείψουν τις τουαλέτες, και επιβλήθηκαν πειθαρχικά μέτρα σε καθηγητές, τότε δεν άκουσα κανέναν να μιλά για προσβολή ατομικών ελευθεριών. Όταν, πάλι με τη χρήση οπτικοακουστικού υλικού, «συνελήφθη» μαθητής ΕΠΑ.Λ. που καθύβρισε σκαιά καθηγήτριά του, πάλι δεν άκουσα καμία οιμωγή υπέρ των ατομικών ελευθεριών των μαθητών από τους συνδικαλιστές. Το αντίθετο. Οι κάμερες των κινητών ήταν χρήσιμες! Και τώρα που τους ζητείται να βάλουν πλάτη να βοηθηθούν μαθητές από κλειστό κύκλωμα, με κωδικούς πρόσβασης και όχι από ανοικτό κανάλι στο διαδίκτυο, διαφωνούν και ζητούν στήριξη από την κοινωνία; Όχι, αγαπητοί, δεν πάει έτσι. Δεν γίνεται να νομιμοποιείτε την κάμερα του κινητού όταν σας συμφέρει και να την ποινικοποιείτε όταν δεν σας συμφέρει!
Ο τρίτος λόγος που στηρίζω την Κεραμέως στο συγκεκριμένο (την οποία αντιπαθεί το μισό Υπουργικό Συμβούλιο και όλη η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. επειδή είναι απρόσιτη – ας το κοιτάξει) είναι διότι η υπουργός Παιδείας ξέρει να ξεχωρίζει το ασήμαντο από το σημαντικό σε αυτό το πέλαγος της ασημαντότητας. Είναι διότι δεν κάνει πίσω στο πρώτο πρωτοσέλιδο που την απειλεί, δεν οπισθοχωρεί στο πρώτο «πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο» που δεν είναι ούτε πανεκπαιδευτικό, ούτε συλλαλητήριο (χίλιοι με το ζόρι), ούτε μετέχει σε αυτό το μαθητικό κίνημα. Και βεβαίως τη στηρίζω διότι δεν «μασά», όταν η «ανεξάρτητη» Αρχή Προστασίας Δεδομένων που συμβουλεύτηκε από την αρχή και συναίνεσε στη νομοθετική ρύθμιση κάνει πίσω πανικόβλητη στο πρώτο γρύλισμα του Τσίπρα.
Εάν η Κεραμέως είχε πάρει πίσω τη ρύθμιση με την ευκολία που πήρε πίσω ο Νίκος Χαρδαλιάς το δήθεν σεξιστικό σποτ Λούλη, αν είχε κατεβάσει τις αφίσες για τις εκτρώσεις στο μετρό, όπως έκαναν με το πρώτο φτέρνισμα των social media το ΥΠΕΧΩΔΕ και το Μαξίμου, αν είχε διαγράψει έπειτα από πρωτοσέλιδο της «Αυγής» το πρώτο στέλεχος της Ν.Δ. που είπε μια κουβέντα παραπάνω για το Μεταναστευτικό, αν εν τέλει είχε υποκύψει στη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας της Αριστεράς, τότε σήμερα η υπουργός θα δοξαζόταν ως… πεφωτισμένη κεντρώα μεταρρυθμίστρια.
Η Κεραμέως εδώ όμως προτίμησε να μείνει μόνη και να ηγηθεί. Ως προς αυτό έχει τον σεβασμό μου. Δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που η χώρα διατρέχει μείζονες εθνικούς και οικονομικούς κινδύνους κάποιοι (αυτό δεν αφορά τους εκπαιδευτικούς) να δημιουργούν καθημερινά ατζέντα, ανάγοντας σε κυρίαρχα θέματα ένα σποτ, μια αφίσα, μια κατάληψη, έναν κρατούμενο ληστή, μια ιδεοληψία.
Δεν απειλείται η Ελλάς από μονόστηλα της ιστορίας και λοιπές γραφικότητες. Από άλλα κινδυνεύει. Για τα λοιπά βεβαίως, ιδίως τα εκκλησιαστικά, διατηρούμε τις διαφωνίες μας με την κυρία υπουργό. Μην ξεχνιόμαστε. Αλλά για εδώ μπράβο.
