Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020
Το μέλλον κάθε κοινωνίας σεργιανίζει αποκλειστικά και μόνο στα χέρια της. Στο μυαλό και την καρδιά της. Στις προτεραιότητες που θέτει σε κάθε ιστορική συγκυρία, και στο ποιους επιλέγει για να τις εκφράσουν. Σε ποιους αποφασίζει να εκχωρήσει το δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή της. Επομένως, για το μέλλον της.
Ο παραπάνω πρόλογος εξηγεί μερικώς την εθνική κακοδαιμονία του τόπου μας. Μια λάθος διαδρομή, με λάθος όρους και προτεραιότητες. Με τους λάθος ανθρώπους στο τιμόνι της ζωής μας.
Θεωρητικά, η εθνική τραγωδία των Μνημονίων θα έπρεπε να μας διδάξει ότι, δεν υπάρχει μεγαλύτερος και περισσότερο αποτελεσματικός δάσκαλος από την αποτυχία. Να μάθουμε από τα λάθη μας. Να μην τα επαναλάβουμε. Να προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε προς ένα περισσότερο ρεαλιστικά αισιόδοξο μέλλον, ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή.
Η Ελλάδα μετά την κρίση, σε επίπεδο κοινωνικής αυτογνωσίας, δεν δείχνει να έχει κάνει ουσιαστικά βήματα βελτίωσης, δηλαδή προόδου, σε σχέση με την Ελλάδα… προ κρίσης. Με την Ελλάδα που οδηγήθηκε στη βαθιά, σύνθετη, πολυεπίπεδη και… πεισματάρα εθνική κρίση της τελευταίας δεκαετίας.
Μόλις υποψιαστήκαμε ότι ξαναπιάνουμε το νήμα με πτυχές, έστω, κανονικότητας… επιστρέφουμε ταχύτατα σε πινελιές του χειρότερου εαυτού μας. Ρίξτε μια ματιά καθημερινά γύρω σας. Δίπλα, πίσω και μπροστά σας. Ως πεζοί ή ως οδηγοί. Η εικόνα είναι σχεδόν παρόμοια.
Μια κοινωνία που περπατάει στην καθημερινότητά της, με τη ματιά… κολλημένη στην οθόνη του κινητού. Αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν γύρω της. Αδυνατώντας να σηκώσει το βλέμμα ψηλά. Αποκηρύσσοντας το προνόμιο που σου προσφέρει η ζωή, να κοιτάζεις μακριά και να ονειρεύεσαι.
Ακόμη και τα όνειρά μας δείχνουν να έχουν εγκλωβιστεί σε όσα μας προσφέρει το κινητό μας. Πολύ περισσότερο, το μέλλον μας. Μια τέτοια κοινωνία, είναι δεδομένο ότι θα… σκοντάφτει διαρκώς. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, κάθε φορά θα σηκώνεται καλύτερη και… διορθωμένη.
