Του Μάνου Οικονομίδη
Ήταν τόσο ταιριαστό να το εκφράσει ο Robert Downey Jr. Ένα αστείρευτο ταλέντο, που λίγο έλειψε να χαθεί στη διάρκεια της διαδρομής. Του ταξιδιού. “Part of the journey is the end”, ήταν η αποστροφή του, στον ρόλο του Tony Stark στην επιλογική ταινία των “Avengers”.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης εστίασε στη συναισθηματική χορογραφία του ταξιδιού, της διαδρομής προς την Ιθάκη, των στιγμών που περιμένουν στη διπλανή γωνία, και γίνονται ζώσα πραγματικότητα. Εμπειρία. Ανάμνηση.
Μέρος του ταξιδιού είναι το τέλος. Και η μη αναστρέψιμη διάσταση του θανάτου, η εκκωφαντική ωδή της ασυνέχειας. Μπροστά στο δέος αυτό, η καρδιά και το μυαλό αναζητούν φίλτρα εξισορρόπησης, αλλά δυσκολεύονται, μάλλον εύλογα και αναμενόμενα.
Γι’ αυτό είναι τόσο αυθόρμητη η μετανάστευση της μνήμης, κάθε φορά που “φεύγει”, απρόσμενα και απροειδοποίητα κάποιος διάσημος και μεγάλος. Ειδικά όταν με τη διαδρομή του έχουν συνδεθεί τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Εκείνα που προηγήθηκαν, σε εποχές ανέφελες και αισιόδοξες. Τότε που όλοι αισθανόμασταν ότι τίποτα δεν μπορεί να μας αγγίξει. Τότε που δεν είχαμε αρχίσει να χάνουμε κομμάτια της καρδιάς μας, μετρώντας απώλειες. Ανθρώπων και ονείρων.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς, στις 7 Ιουνίου του 1993. Ο Άιρτον Σένα, την 1η Μαϊου του 1994. Ο Κόμπι Μπράιαντ, στις 26 Ιανουαρίου του 2020. Τρεις απώλειες που “σκότωσαν” τις αναμνήσεις. Και άδειασαν το… κουτί με τα σοκολατάκια, που σύμφωνα με τον “Forrest Gump” Τομ Χανκς, λέγεται… ζωή.
