Του Μάνου Οικονομίδη
Ένα προφανές εθνικό σύμπτωμα που σεργιανίζει στον δημόσιο βίο τα τελευταία χρόνια, και εν πολλοίς εξηγεί το “βάλτωμα” σε μια κρίση σύνθετη και πολυεπίπεδη, πολύ πιο βαθιά και περίπλοκη από την οικονομική ταυτότητα της χώρας, έχει να κάνει με τη δυστοκία να συναντούμε δίπλα και μπροστά μας, “μεγάλους Έλληνες”.
Δηλαδή, τις ισχυρές και καλλιεργημένες προσωπικότητες, που θα ξεχώριζαν στον τομέα τους, και με τον λόγο και την παρουσία τους θα συνέδραμαν σε μια δημιουργική αφύπνιση της κοινωνίας, η οποία παραδοσιακά επιλέγει το… νανούρισμα, αντί για την προωθητική ανησυχία.
Με αφορμή την επέτειο θανάτου του εμβληματικού Μάνου Χατζιδάκι, η σκέψη εκ των πραγμάτων κοντοστέκεται στην απουσία τέτοιων μεγάλων Ελλήνων.
Μια απουσία που εξηγεί το εθνικό χειρόφρενο της ομαλής εξέλιξης προς το μέλλον.
Και ανοίγει εκ νέου τη μεγάλη και επιτακτική συζήτηση για το γονιδίωμα του λαϊκισμού, που εκείνος από τους πρώτους εντόπισε, υπογράμμισε την επικινδυνότητά του, και ουσιαστικά προέβλεψε ότι θα έτρωγε τις σάρκες του Ελληνισμού.
Τσαλακώνοντας το εθνικό μέλλον κατά τρόπο μοιραίο, για τις τρέχουσες γενιές των Ελλήνων.
Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν δίστασε να τα βάλει με τον αυριανισμό, τότε που η… μιντιακή συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ αυτοπροσδιοριζόταν ως ο παράγοντας που “γκρέμισε τον καραμανλισμό”.
Προειδοποίησε τους Έλληνες να μην εφησυχάσουν, πόσο μάλλον να μην ενδώσουν: “Δυο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: Ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός”. Και συνέχιζε: “Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις”.
Δυστυχώς είχε εκκωφαντικό δίκιο. Η Ελλάδα συνήθισε τον λαϊκισμό. Τον αποδέχτηκε. Και πλέον πληρώνει ακριβά το τίμημα της συγκατοίκησης μαζί του.
Ο λαϊκισμός, ως εθνική παθογένεια, επέδειξε αξιοσημείωτες ικανότητες. Αντοχές. Προσαρμοστικότητα. Και μια… γοητεία, στην οποία ελάχιστοι πολιτικοί κατάφεραν να αντισταθούν. Να μην ενδώσουν.
Εκεί ωστόσο βρίσκεται και η κόκκινη, διαχωριστική γραμμή που καθιστά κάποιον ηγέτη. Και κάτι παραπάνω: Εθνικό ηγέτη. Τον οποίο θα εμπιστευτεί μια κοινωνία ταλαιπωρημένη και αδικημένη, για ένα άλμα ρεαλισμού προς το μέλλον.
Όχι βουτιά στο πιο προβληματικό εθνικό “χθες”. Όχι επιστροφή στον λαϊκισμό.
Οι πραγματικοί ηγέτες άλλωστε, δρουν και πολιτεύονται με το μέλλον στραμμένο στις επόμενες γενεές. Σε εκείνες θα λογοδοτήσουν. Όχι στις… επόμενες εκλογές.
