Του Νίκου Φυλάγγελου
Με το θρησκευτικό αίσθημα των κοινωνιών, δεν κατάφερε ποτέ να τα βάλει κανείς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα δόγματα προϋπήρξαν των δικών μας γενεών και θα υπάρχουν και μετά από εμάς. Η σχέση που καλλιεργούν με τον ψυχισμό ενός ανθρώπου, και η προσπάθεια να εξηγήσουν… τη ζωή μετά, καθιστούν κάθε θρησκεία περίπου ανίκητη.
Η πίστη είναι φυσικά αμιγώς προσωπική υπόθεση. Και ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά. Εσωτερικά. Χωρίς να τη… φωνάζει.
Ειδικά ο ελληνικός λαός διατηρεί βαθιά θρησκευτικότητα και πίστη. Και οι μέρες του Πάσχα, η Μεγάλη Εβδομάδα, διατηρούν προχωρημένη σημειολογία.
Φέτος, με την πανδημία του κορονοϊού και την εθνική καραντίνα, όλα είναι διαφορετικά. Καλό θα ήταν ωστόσο να μπει ένα φρένο σε δημοσιογράφους, “περσόνες” των social media και δημοσιολογούντες, που… χωρίς να καταλαβαίνουν, υψώνουν το δάχτυλο στην Εκκλησία.
Οι περισσότεροι από αυτούς βέβαια… δεν έχουν τον Θεό τους. Η συγκεκριμένη έλλειψη ωστόσο, δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών.
