Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Πλησιάζουν, λοιπόν, και φέτος τα Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα διαφορετικά! Αλλιώτικα… Με πολλούς απόντες!
Με καραντίνα, κοινωνική αποστασιοποίηση, οικογενειακή απομόνωση, αποξένωση, μοναξιά, πενία για πολλούς…! Όλα αυτά… για «το καλό μας» (όπως εικάζουν ειδικοί, «ειδικοί» και λοιποί άλλοι)! Με την προσδοκία αποφυγής νόσησης από έναν ιό, εκτεθειμένοι σε τόσες άλλες ανεξέλεγκτες καταστάσεις!
Καταργήσαμε το Θεό από τη ζωή μας! Αντικαταστήσαμε τον πνευματικό με μέντιουμ, μάγους ή «ειδικούς ψυχολόγους». Την προσευχή με γιόγκα και «ψευτογκουρούδες» που πλουτίζουν σε βάρος των κορόιδων. Κάνουμε δίαιτες αλλά όχι νηστείες. Βάλαμε στη θέση του Χριστού τους δαίμονες! Αντικαταστήσαμε την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία με ύπνο, εκδρομές, βόλτες, τρέξιμο ή ποδηλατάδες… Καταδικάσαμε και αυτήν, την Θεία Κοινωνία, το μοναδικό μέσο λύτρωσης και σωτηρίας (σε μια προσπάθεια να εξορθολογήσουμε το υπέρλογο…, έξω από τις ανθρώπινες ικανότητες – δυνατότητες, χτίζοντας ένα νέο πύργο, σαν αυτό, της Βαβέλ). Καταργήσαμε το εικονοστάσι της γιαγιάς και σβήσαμε το καντηλάκι της! Στείρα η όποια θρησκευτικότητά μας. Ηθική ανεπάρκεια, υπερκαταναλωτισμός, ασωτία, υποκρισία, φθόνος.
Άδειασε η ψυχή μας! Άδειασε το σπίτι μας! Από χαρά, ελπίδα κι όνειρα! Από Αγάπη! Αργοπεθαίνουμε!
Όμως όχι… Η «ατομική ευθύνη» μας περιορίζεται στην «μη τήρηση των μέτρων» για τον κορωνοϊό, στην όποια αμφιβολία για την ορθότητα αντιμετώπισης της κατάστασης, στους ενδοιασμούς για το εμβόλιο, στα ερωτήματα για τα κίνητρα και στα συμφέροντα που, έτσι κι αλλιώς, διακυβεύονται.
Είναι ευκαιρία όμως…
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εορτάζουμε την γέννηση του Θεανθρώπου! Τη γέννηση της Ελπίδας και της Σωτηρίας! Την Αναγέννηση του Ανθρώπου!
Το κρίσιμο ερώτημα επομένως δεν είναι το «πώς θα περάσουμε φέτος τα Χριστούγεννα», αλλά αν μπορέσουμε να αντιληφθούμε επιτέλους, ο καθένας χωριστά κι όλοι μαζί, ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Κανένας, θέλω να πιστεύω, ότι δεν συμβιβάζεται με όλα όσα βιώνουμε. Πόσο μάλλον όταν η προοπτική που δίνεται δεν εξασφαλίζει το αύριο και δεν έχει χρονικό ορίζοντα. Είμαστε διατεθειμένοι ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής; Θέλουμε να παραδώσουμε έναν κόσμο με αισιοδοξία και υπαρκτό μέλλον στα παιδιά μας; Αγαπάμε το μέγιστο αγαθό της αληθινής ζωής;
Μπορούμε να αλλάξουμε την προδιαγεγραμμένη μας πορεία προς την ολική καταστροφή και ένα νέο «κατακλυσμό». Φτάνει να το κάνουμε έγκαιρα και να μην απαιτηθεί μια νέα κιβωτός σωτηρίας! Αρκεί να το επιδιώξουμε… Ο Θεός μας περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά, να τρέξει πρώτος προς το μέρος μας, όπως ο πατέρας προς τον άσωτο υιό του!
Καλά Χριστούγεννα, με ανοιχτή καρδιά, σε όλους!
