Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Διπλωμάτης δεν είμαι. Ούτε από τακτικές και ελιγμούς, σε αυτό το πεδίο, γνωρίζω. Ως Έλληνας πολίτης όμως, παρακολουθώντας δρώμενα και εξελίξεις, αν μη τι άλλο, έχω ξεκάθαρη άποψη.
Η Ελλάδα, χρόνια τώρα, έχει αποφασίσει να ταυτίζεται με τα συμφέροντα των Η.Π.Α. Καλώς ή κακώς. Για τους περισσότερους Έλληνες μάλλον ορθώς, άσχετα αν αυτό δεν έχει «εξαργυρωθεί» ποτέ, τουλάχιστον στον βαθμό που εμείς ως λαός θα θέλαμε, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τις διαχρονικές και προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας, και άλλων γειτόνων μας (Αλβανών, Σκοπιανών κλπ), αλλά και σε ζητήματα άλλα, εκτός των λεγόμενων «εθνικών» (οικονομικά, εμπορικά, γεωστρατηγικά κλπ).
Ακόμα και η κυβέρνηση Τσίπρα, προερχόμενη από τα αριστερά έδρανα του κοινοβουλίου, φρόντισε να εξυπηρετήσει τις επιδιώξεις των Η.Π.Α. στην περίπτωση της «συμφωνίας» των Πρεσπών, χωρίς να συντρέχει λόγος βιασύνης και χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα, με τη συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ για τον αγωγό Eastmed, υπό την επίβλεψη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Μ.Πομπέο (20/03/2019, Ισραήλ), αλλά και με την υπογραφή συνεργασίας στα εξοπλιστικά (βάσεις, λιμάνια, F-16, F-35 κλπ). Στις δύο πρώτες περιπτώσεις μάλιστα, «αδειάζοντας» την Ρωσία, κατεξοχήν σημείο αναφοράς της αριστεράς και ερχόμενη σε ταύτιση με το Ισραήλ, στρατηγικό σύμμαχο των Η.Π.Α. άλλα και μόνιμο κόκκινο πανί για κάθε αριστερό.
Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη να στηρίξει τη δολοφονία Σουλεϊμανί ήταν βεβιασμένη και κατά προσωπική μου άποψη, όπως και πολλών άλλων, λάθος. Πώς στηρίζεις τη δολοφονία ενός «εν δυνάμει» αρχηγού κράτους σε περίοδο ειρήνης; Πώς ανοίγεις, επιπόλαια, μέτωπο με τον αραβικό κόσμο, όταν παραδοσιακά αποτελεί στήριγμα της Ελλάδας και το αντίπαλο δέος σε ένα διαχρονικό παιχνίδι ισορροπιών;
Δυστυχώς είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα δεν φέρει καμιά ισχυρή προσωπική υπογραφή. Από την δεκαετή περίοδο της κρίσης τα πράγματα έχουν εξελιχθεί ακόμα χειρότερα.
Ελλείψει λοιπόν προσωπικοτήτων, η εξωτερική πολιτική θα έπρεπε να ενώνει και να χαράσσεται με στρατηγική από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων με μοναδικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον! Ανεξάρτητα από το ποιος ανεβοκατεβαίνει στην εξουσία. Όταν σε διεθνείς συνομιλίες και διαπραγματεύσεις ο ισχυρός μυρίζει το φόβο σου και διαπιστώνει την αδυναμία σου, σου φέρεται απαξιωτικά. Παράλληλα, για τον ίδιο λόγο, σου γυρίζουν την πλάτη και όλοι οι υπόλοιποι στη διεθνή σκηνή. Με την απουσία ηγετικών προσωπικοτήτων στο χώρο, θεωρώ πως αυτό συμβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια, εκκωφαντικά από τις αρχές του 2015, και δυστυχώς …το έργο συνεχίζεται.
Αν λοιπόν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε φιάσκο τύπου Ιμίων, μνημονίων, «συμφωνίας Πρεσπών», παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και «συνεκμετάλλευσης» (…γιατί όλα προς τα εκεί μας οδηγούν), αν δεν θέλουμε να βιώσουμε άλλη μία «ιστορική ήττα» με απρόβλεπτες συνέπειες, καλό είναι όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αναλογιστούν το βάρος της όποιας θέσης κατέχουν, …για όσο την κατέχουν!
