Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Άρθρο 211 – Νόμος 4512/2018 – Ποσοστό απαρτίας για συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας
Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του ν. 1264/1982 (Α΄ 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής:
«Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (½) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.».
Ο νόμος δηλαδή, ως προς την κήρυξη απεργίας, άλλαξε με τη συμμετοχή του «50%+1» των «οικονομικά τακτοποιημένων μελών», των συνδικάτων, από 17/01/2018 (κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.). Έως τότε ίσχυε ότι προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος (1264/1982, αρθ.8, παρ.2), τη συμμετοχή δηλαδή του «ενός τρίτου (1/3) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών».
Αλήθεια, πώς γίνεται ξαφνικά, και μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να προσπαθεί να μας πείσει να «κατέβουμε» στους δρόμους, εκτός των άλλων, και για ένα νόμο που τροποποίησε ο ίδιος (επί υπουργίας Αχτσιόγλου) και που απλά ο νέος υπουργός (Ν.Δ., Βρούτσης) θέλει να αλλάξει τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας για τη λήψη απόφασης από τους εργαζομένους (ηλεκτρονικά), ώστε να αυξήσει και το ποσοστό συμμετοχής, άρα να έχει και μεγαλύτερο κύρος η απόφαση; Πραγματικά είναι να τρελαίνεσαι!
Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε ποιοι και πόσοι συμμετέχουν στις απεργίες. Και με κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πριν, και με κυβέρνηση Ν.Δ., τώρα. Ούτε μηδενιστές είμαστε, να μειώνουμε τη συμμετοχή (κυβερνητικά προσκείμενα ΜΜΕ), ούτε υπερφίαλοι για να κάνουμε λόγο για «μαζική προσέλευση» (αριστερά προσκείμενα ΜΜΕ). Αλλά ειλικρινά, πιστεύει κάποιος ότι οι περισσότεροι απεργούν; Στον ιδιωτικό τομέα μόνο σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιοσταθμούς και ηλεκτρονικές σελίδες καταλαβαίνεις απεργία. Ποιος άλλος απεργεί; Ή μήπως στο δημόσιο, με όλες τις μισθολογικές μειώσεις, από τα μνημόνια κι έπειτα, απεργεί η πλειοψηφία; Αν ισχύει κάτι διαφορετικό, μάλλον εγώ ζω σε άλλο κόσμο!
Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο συνδικαλιστικός χώρος είναι ο μόνος υπεύθυνος για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Κανείς όμως «νοήμων» δεν τον απάλλαξε και από το μεγάλο μερίδιο ευθύνης του. Εκείνο που στα μάτια της κοινωνίας τον απαξίωσε, βλέποντας κατά σειρά τους εργατοπατέρες να εντάσσονται σε κομματικούς σχηματισμούς (ανεξαρτήτου απόχρωσης…) να αποσιωπά σε αντικοινωνικά μέτρα ή και να συναλλάσσεται προκειμένου να εναντιωθεί σε κάθε μεταρρύθμιση ή μέτρο με θετικό πρόσημο. Με όλα όσα συνέβησαν, ακολούθησαν και συνεχίζονται στο χώρο, πώς θα προχωρήσουμε σαν χώρα; Αν απεργούμε για να …απεργούμε (πραγματικά η εικόνα συμμετοχής του πρώην «τσάρου» Ευκλείδη Τσακαλώτου σε προηγούμενη απεργιακή πορεία ήταν κορυφαία…), τότε πώς να υπάρξει μια πραγματικά μαζική συμμετοχή σε πιθανές μελλοντικές αλλοπρόσαλλες νομοθετικές προσπάθειες, αναχρονιστικές που πραγματικά θα προβαίνουν σε αντιαναπτυξιακές προοπτικές για τον τόπο (όχι φυσικά όπως τη μετατροπή μιας ψηφοφορίας σε ηλεκτρονική…);
Η απεργία είναι ιερό δικαίωμα! Όπως ιερό είναι και το δικαίωμα στην εργασία! Όταν η απεργία συμβαίνει για προφάσεις και λόγω κομματικών συμφερόντων, χάνει την ισχύ της! Ειδικά όταν γίνεται από μια μικρή μερίδα ανθρώπων με τρόπο που δυσχεραίνει το δικαίωμα μιας άλλης, αναλογικά, πολύ μεγαλύτερης μερίδας ανθρώπων να πάνε απλά στη δουλειά τους!
Τα πράγματα είναι απλά και, αν δεν φοράμε παρωπίδες, κατανοητά για,… και από, όλους!
