Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Ήταν λοιπόν ένας νοικοκύρης που είχε ένα οικόπεδο. Κληρονομιά, «πάππου προς πάππον». Σε καλή τοποθεσία. Εύφορο. Συνόρευε με άλλο οικόπεδο χέρσο και άγονο. Με ιδιοκτήτη, επίσης κληρονόμο, έναν «μποντιμπιλνταρά», νταβατζή στο επάγγελμα (κουτσαφάκι, καμπόσο και ψευτόμαγκα…). Τα οικόπεδα απερίφραχτα. Οι παππούδες όμως είχαν συμφωνήσει, αποδεχτεί και υπογράψει τα όρια. Σε «συμβολαιογράφο»!
Μετά από έρευνες στο οικόπεδο του νοικοκύρη υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες στο υπέδαφος του οικοπέδου να υπάρχει «χρυσός». Το έμαθε κι ο νταβατζής και εγείρει αξιώσεις! Αμφισβητεί τα όρια και διεκδικεί μερίδιο. Δήθεν, δεν αναγνωρίζει πλέον τις υπογραφές του παππού του, ούτε τους νόμους που ισχύουν για τα όρια των δύο οικοπέδων και ότι απορρέει από αυτούς! Απειλεί το νοικοκύρη να μην τολμήσει να περιφράξει το οικόπεδό του, πόσο μάλλον να ξεκινήσει διαδικασίες για το «χρυσάφι», αν δεν συμφωνήσουν στο «μερίδιο». Ειδάλλως, …θα «πέσει ξύλο»(!) Ποιο μερίδιο; Αυτό που δήθεν του αναλογεί από τον πλούτο που κρύβει το οικόπεδο του νοικοκύρη! Ετσιθελικά! «Νταβατζηλίκια» δηλαδή!
Παρουσιάζεται κι ένας εργάτης, που δούλευε στον νοικοκύρη και ζούσε από το βιος του, και κάνει δηλώσεις, «δεξιά κι αριστερά», ότι ο νοικοκύρης (κι αφεντικό του) δεν πρέπει να είναι «μοναχοφάης»(!) Πρέπει να σκεφτεί και τον γείτονα-νταβατζή (!) (που με «ξένα κόλυβα» θέλει να κάνει «μνημόσυνο»!). Υποστηρίζει, ο αχάριστος εργάτης, ότι θα πρέπει να συμφωνήσει σε «συνεκμετάλλευση» ο κύριός του, του πλούτου του οικοπέδου του, με τον γείτονα-νταβατζή, προκειμένου να ξεκινήσει να καρπώνεται το κέρδος από τον «χρυσό» που κρύβει το οικόπεδό του! Άλλωστε, καθώς λέει, από το να φοβάται να ξεκινήσει τη διαδικασία, υπό τις απειλές του γείτονα, καλύτερα να μοιραστεί τα κέρδη από το να μην καρπώνεται τίποτα(!) Ιδού η λογική του! Ο νταβατζής ακούει, τρίβει τα χέρια του και σκέφτεται να χρησιμοποιήσει τον κακό εργάτη για ψευδομάρτυρα…
Όλα τα παραπάνω, συχνά περιστατικά σε μια αίθουσα δικαστηρίου, για επίλυση περιουσιακών διαφορών. Φαινόμενα που αισιοδοξούμε να μειωθούν σημαντικά με το Κτηματολόγιο, που ολοένα και επεκτείνεται στη χώρα μας!
Γεγονός όμως παρόμοιο και με τη στάση της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Εκεί που η Συνθήκη της Λωζάνης (1923), η Συνθήκη του Παρισιού (1947) και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας “UNCLOS” (Γενεύη 1958 – Μοντέγκο Μπέι 1982) κατοχυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου (το τελευταίο δεν έχει υπογράψει, μεταξύ άλλων και, η Τουρκία για προφανείς λόγους), και η γειτονική χώρα αξιώνει διεκδικήσεις έχοντας θέσει κατά καιρούς και “casus belli”… Εκεί που πρόθυμοι «Κοτζιάδες», από τη θέση του «κακού κι αχάριστου εργάτη», «χαρίζουν» και θέλουν να εκχωρηθούν κυριαρχικά δικαιώματα και περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, της χώρας που τους τρέφει, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να το κάνουν! Ποιος; Ένας βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, διπλωμάτης, πρώην Υπ.Εξωτερικών, κύριος «διαπραγματευτής» με βόρειους γείτονες και εκχωρητής του ονόματος «Μακεδονία» (έτσι τα ‘φερε η ζωή…), σε αντίθεση με την βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού! «Συμφωνίες» που λόγω θέσης ανακίνησε και υπέγραψε, που ο ίδιος όμως αναιρεί με δηλώσεις του και δεν σέβεται ούτε την υπογραφή του («Βόρεια Μακεδονία» υπέγραψε, …«Μακεδονία» διαλαλεί…)!
Νταβατζήδες και σαπάκια που δυστυχώς στη ζωή μας συναναστρεφόμαστε σχεδόν καθημερινά! Θα τους ανεχόμαστε όμως; Ως πότε;
