Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Η μαθητική ή στρατιωτική παρέλαση στην Ελλάδα είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής της νέας γενιάς προς τους προγόνους τους που πολέμησαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Είναι ο τρόπος μας να πούμε «ευχαριστώ» σε όλους όσους πολέμησαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Την ώρα της παρέλασης μιμούμαστε το βάδισμα του στρατού, τακτικού ή άτακτου, και μπαίνουμε για λίγο στη θέση των Ελλήνων στρατιωτών που έκαναν επέλαση μέχρι τα ελληνοαλβανικά σύνορα για να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό το 1940 (28η Οκτωβρίου) ή βρήκαν το σθένος να επαναστατήσουν κόντρα σε μια αυτοκρατορία το 1821 για τους ίδιους λόγους (25η Μαρτίου). Για λίγα μέτρα, ακολουθούμε συμβολικά την πορεία τους προς τον αγώνα για την ελευθερία και βαδίζουμε δίπλα-δίπλα (αυτό σημαίνει άλλωστε «παρ-έλαση» και «παρ-ελαύνω») με τους στρατιώτες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για εμάς. Αυτή η συμβολική αναπαράσταση, γίνεται προς τιμή του ιστορικού γεγονότος και αποτελεί το διαχρονικό «ευχαριστώ» μας στους νεκρούς, που δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας, στους ανάπηρους πολέμου, που στιγματίστηκαν για μια ζωή, σε γενιές και γενιές Ελλήνων που έδωσαν το αίμα τους για την ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία, τα όσια και τα ιερά. Σε ανάμνηση του ιστορικού «Όχι» και του αγώνα για την ελευθερία βαδίζουμε κι εμείς πλάι τους.
(Αυτό σαν απάντηση στο: «[…] Τι κοινό μπορεί να ‘χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να ‘χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού. Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια. […] »)
Αφήνω στην κρίση του καθένα επίσης τη σύγχυση στο μυαλό του πρώην πρωθυπουργού (!) που μπέρδεψε το «ελληνικό έπος» με το «αλβανικό μέτωπο» (σχ. «αλβανικό έπος»), τις αναφορές περί «λαϊκισμού» της υπουργού παιδείας, του «εθελοντισμού» της υφυπουργού εργασίας ή τον παραλληλισμό του «Αέρα» του ΄40 με τον αέρα των «ορυκτών καυσίμων» από ευρωβουλευτή της αντιπολίτευσης. Εδώ ταιριάζει η λαϊκή έκφραση «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς»… Μιας και όλοι αυτοί, κι άλλοι τόσοι…, «καλά μασούν»!
Διάβασα για «μήνυμα» που θέλησε να περάσει «η νεολαία» (!) Δεν φέρνω καμιά αντίρρηση στο ότι η νεολαία, πόσο μάλλον η μαθητική, πρέπει να αντιδρά και να στέλνει μηνύματα. Αλίμονο. Σε αυτήν ανήκει το αύριο. Οφείλει να αντιδρά, να αντιστέκεται, να πρωτοπορεί! Όσο ουτοπικό φαντάζει ένα μήνυμα (για παγκόσμια και παντοτινή ειρήνη) ή ανέφικτο. Αρκεί να το κάνει έτσι ώστε να μην προσβάλλει, χλευάζοντας, τα πιστεύω των άλλων! Αρκεί να επιλέξει κατάλληλα τον τρόπο, τον τόπο και τον χώρο για να περάσει το μήνυμά της (…αφήστε που τελικά αντιληφθήκαμε όλοι το πόσο… «μαθητική νεολαία» αποτελούσαν οι «εν λόγω» κυρίες…)!
Διάβασα ακόμη, «ρίξε μια ματιά στην Ευρώπη και δες αν γίνονται μαθητικές παρελάσεις για να καταλάβεις…». Απαντώ απλά: «Πείτε μου που αλλού στην Ευρώπη συναντάς, αναλογικά, τους νεκρούς της Ελλάδας σε πολέμους;». Στην Ελλάδα, και παντού στον κόσμο, οι Ήρωες δεν γεννιούνται… Αναδεικνύονται από τις συνθήκες! Το ότι η πατρίδα θυμάται και τιμά τους ΗΡΩΕΣ της, αποτελεί σημείο αναφοράς για αυτήν την πατρίδα!
Άλλοι υποστηρίζουν ότι «οι κυρίες» στην παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν έχουν τα ίδια «πιστεύω» και δεν αναγνωρίζουν τις παρελάσεις για το σκοπό που η πλειοψηφία των Ελλήνων, ανεξαρτήτου ιδεολογίας, τις στηρίζει και συμμετέχει. Άρα δεν υπάρχει και ζήτημα ως προς τον τρόπο που έδρασαν. Αυτό όμως έρχεται ως ασυνέπεια σε θέματα «σεβασμού της διαφορετικότητας» που κατά καιρούς επικαλούνται όλοι όσοι έσπευσαν να σιγοντάρουν την κίνηση αυτών των «κυριών». Ούτε «κόβεται» ούτε «ράβεται» ανάλογα με το κουστούμι που φοράμε! Ο σεβασμός στα «πιστεύω» του άλλου και η αποφυγή της προσβολής τους είναι προαπαιτούμενο σε μια ελεύθερη χώρα. Σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εδώ, δηλαδή, στην Ελλάδα που, στην περίπτωσή μας, έλαβε χώρα το «δρώμενο» (γιατί πολύ απλά κάπου αλλού, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα τολμούσαν οι «κυρίες» να κάνουν κάτι ανάλογο…). Και ΜΠΡΑΒΟ μας που είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, που έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ για να μπορεί ο καθένας να κάνει τις επιλογές του! Όλοι όμως είμαστε υπεύθυνοι για τα λόγια και τις πράξεις μας! Υπόλογοι σε μια ευνομούμενη κοινωνία – αλλά πρωτίστως στον Θεό του (;), ο καθένας…!
Υ.Γ.: Προσβολή αποτελεί, επίσης, και η συμμετοχή στην παρέλαση με εμφάνιση «μίνι φούστας» ή «κραυγαλέου μπούστου». Το ένα δεν αναιρεί το άλλο!
