Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Για ακόμα μία φορά, η ελληνική κοινωνία έχει διχαστεί. Για ακόμα μία φορά οι Έλληνες έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, σε ότι έχει να κάνει με τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες. Σε αυτό βέβαια έχουν συμβάλλει οι σταθερά μεγάλες ροές το τελευταίο τετράμηνο, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης υπεράριθμων ανθρώπων στις υπάρχουσες δομές, η επιβεβλημένη ανάγκη αποσυμφόρησης των νησιών μας, η «εργαλειακή» χρήση του προβλήματος από την Τουρκία, η παρεμβατική συμπεριφορά μερίδας των εισερχομένων, η δεδομένα, συνεχιζόμενη λάθος πολιτική προσέγγισης και αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος.
«…Το δικαίωμα στο άσυλο αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν αποτελεί έγκλημα το να ζητά κανείς άσυλο, ακόμα και αν έχει μπει στη χώρα με παράτυπο τρόπο. Η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες που έχουν υπογράψει τη Σύμβαση της Γενεύης για το Καθεστώς του Πρόσφυγα, έχουν τη νομική υποχρέωση να επιτρέπουν στους πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση στην επικράτεια και τη διαδικασία ασύλου ώστε να αναζητήσουν προστασία. Επομένως, η χορήγηση ασύλου δεν αποτελεί πράξη «φιλανθρωπίας» ούτε εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της Ελλάδας, αλλά υποχρέωσή της με βάση τις διεθνείς συνθήκες, την ευρωπαϊκή και την ελληνική νομοθεσία…» (Στέλλα Νάνου, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες).
Ωστόσο, «…Η αναφορά στη χώρα προέλευσης, είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε σε ένα συμπέρασμα για το αν κάποιος χρίζει ή όχι διεθνούς προστασίας. Συνεπώς, η αλλαγή στους πληθυσμούς που φτάνουν στη χώρα, μπορεί να οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα ότι αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να μην δικαιούνται ασύλου. Νομίζω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όταν το 2015 από τους 3.000 ανθρώπους που περνούσαν το Αιγαίο την ημέρα, οι 2.000 ήταν Σύροι, μπορούσε εύκολα κανείς να καταλάβει πως υπήρχε ένα θέμα προστασίας. Όταν το 2019, ο αριθμός των άλλων εθνοτήτων που περνούν είναι μεγαλύτερος σε αναλογία, σημαίνει είτε ότι έχει πρακτικά χειροτερέψει η κατάσταση στις χώρες τους, είτε πως έχουν καταλάβει ότι ο τρόπος να μπουν στην Ευρώπη, είναι ζητώντας άσυλο…» (Βασίλης Χατζόπουλος, καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου και Πολιτικών του Παντείου Πανεπιστημίου).
Το επιχείρημα ότι οι δαπάνες για την αντιμετώπιση του προβλήματος δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό της χώρας είναι αναληθές. Ρίχνοντας μια ματιά στα έγγραφα που έχουν δημοσιοποιηθεί στην ΔΙΑΥΓΕΙΑ προκύπτουν ερωτήματα. Για παράδειγμα, ένα έγγραφο καθορίζει τη συνολική δαπάνη για το προσφυγικό για το χρονικό διάστημα 1/1/2018 έως 31/7/2019 στα 63.000.000 Ευρώ. Από τα παραπάνω χρήματα το 75% (47.250.000) το δίνει η Ε.Ε. (στον Π/Υ της οποίας συνεισφέρει και η χώρα μας) και τα 15.750.000 Ευρώ τα δίνει η χώρα και πιθανότατα χάνονται από το ΥΠΕΘ.
Επίσης σε έγγραφο από τις 19ης Δεκεμβρίου 2018 (Ειδική Έκθεση: Επί τροπολογίας στο σχέδιο νόμου «Επείγουσες ρυθμίσεις αρμοδιότητας Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής») αναφέρεται ξεκάθαρα ότι …οι ανωτέρω δαπάνες θα αντιμετωπίζονται από πιστώσεις είτε του Τακτικού Προϋπολογισμού, είτε του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων καθ’ υπέρβαση των εγγεγραμμένων πιστώσεων του ΥΠ.ΕΘ.Α. – αρθ.96 παρ.2 του ν.4368/2016. Σε όλα αυτά να προστεθούν και οι ζημιές – αποζημιώσεις σε κατοίκους και παραγωγούς από τη επίδραση και την τοποθέτηση των ΚΥΤ ή άλλων δομών από τη μετανάστευση σε αγροικίες ή άλλες μορφές επιχειρηματικής δράσης.
Επομένως το ποιηματάκι ότι «τα λεφτά μας τα δίνει η Ε.Ε.» δεν ισχύει αφού από το έγγραφο, φαίνεται ότι η Ε.Ε. χρηματοδοτεί το 75% και όχι το 100%, άρα 25% (+ την εισφορά της Ελλάδας στον Π/Υ της Ε.Ε.) προέρχεται από Εθνικούς Πόρους. Ποσό σημαντικό για την Ελλάδα της κρίσης, που θα μπορούσε το αντίστοιχο τίμημα να το διαθέσει αλλού αν δεν είχε την υποχρέωση να αντιμετωπίσει την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί.
Η άλλη όψη του νομίσματος, είναι οι «θέσεις εργασίας» στις ΜΚΟ, τα ενοίκια σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία, η αύξηση του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού σε επαγγέλματα που είχαν απαξιωθεί, η αύξηση της κατανάλωσης σε συγκεκριμένα ήδη κλπ.
Να ήταν όμως μόνο αυτές οι αλληλεπιδράσεις; Τόσο απλοϊκή και επιδερμική η ανάγνωση των επιπτώσεων…!
Οι ανοχές και οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, πλέον, έχουν υπερβεί κατά πολύ τα όριά της. Αυτό δεν αποτελεί υπεκφυγή αλλά διαπίστωση! Οι Έλληνες γνωρίζουμε από προσφυγιά! Ο ελληνικός λαός δεν θα μπορούσε να μην είναι φιλόξενος απέναντι σε ανθρώπους που βιώνουν διώξεις, απειλούνται ή τρομοκρατούνται. Δυστυχώς όμως το ελληνικό κράτος έχει περιορισμένες δυνατότητες που έχουν ήδη υπερβληθεί κατά πολύ!
Από την άλλη κανένας, λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορεί να μην κάνει δεύτερες – βαθύτερες – σκέψεις από τις συνέπειες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα από την συνεχιζόμενη, και χωρίς μέτρο ή έλεγχο, εισροή ανθρώπων από άλλες χώρες στο έδαφός της. Ανθρώπων διαφορετικών πεποιθήσεων, κουλτούρας και βιωμάτων. Ανθρώπων χωρίς έγγραφα, χωρίς ταυτότητα. Ανθρώπων που δεν είναι όλοι έτοιμοι να ενστερνιστούν τον δυτικό τρόπο ζωής, όσα κονδύλια και αν προωθεί γι’ αυτόν τον σκοπό ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης και η Διεθνής Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. Συνεπειών με δυνητική απειλή ακόμα και για την ασφάλεια της χώρας, όπως έχει δημόσια υποστηρίξει και ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος. Κι ας λοιδορήθηκε από συγκεκριμένη μερίδα κόσμου.
Καμία ακραία ενέργεια, από όπου και αν προέρχεται, δεν έχει θέση στη χώρα μας! Κανένα αφελές και ατυχές δημόσιο σχόλιο από πολιτικά ή άλλα πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να διχάζουν τους Έλληνες ακόμα περισσότερο. Η υποκρισία περισσεύει κι από τις δυο μεριές! Το ζήτημα είναι, στοχευόμενα και μεθοδικά, να οδηγήσουμε τα «μυαλά των ισχυρών» στο πολύ απλό και αυτονόητο. Να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες, σε χώρες που αδυνατούν από μόνες τους να το κάνουν, ώστε ούτε μετανάστες να δημιουργούνται ούτε πρόσφυγες. Οι άνθρωποι να απολαμβάνουν το δικαίωμα για ασφαλή, υγιή και αξιοπρεπή διαβίωση στα πατρογονικά τους εδάφη. Να μετακινούνται κατόπιν επιθυμίας τους, νόμιμα και με σεβασμό σε νόμους, κανόνες και πολιτισμικές συνήθειες!
