Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να έχει στη ζωή του ανθρώπους που τον αγαπούν. Πραγματικά. Που τον νοιάζονται. Που στέκονται δίπλα του κυρίως στα δύσκολα, και που δεν αποφεύγουν να του πουν σκληρές αλήθειες. Προκειμένου να τον συνετίσουν και να τον βοηθήσουν να συνεχίσει τη ζωή του επί πραγματικών δεδομένων. Όχι… με πλάνες.
Όπως φαίνεται, ο Γιώργος Παπανδρέου… δεν έχει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή του. Αν τους είχε, δεν θα ζούσαμε σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, με τη συνέντευξη στη Σία Κοσιώνη και τον Βασίλη Χιώτη, το δράμα της πλάνης ενός πρώην πρωθυπουργού. Που ακόμη αρνείται να ομολογήσει τα πολιτικά εγκλήματά του σε βάρος του έθνους και του μέλλοντος της πατρίδας μας. Που συνεχίζει να ζει σε πλάνες, υποκαθιστώντας έτσι την… κανονική πραγματικότητα.
Ο Γιώργος πέρασε στην Ιστορία ως… ΓΑΠ. Ως… ο τελευταίος των Παπανδρέου. Ως ο κομιστής ενός θρυλικού επωνύμου, στο οποίο προκάλεσε όση ζημιά μπορούσε. Λίγο μικρότερη βέβαια από τη ζημιά που προκάλεσε στη χώρα.
Πάμε… για άλλα, λοιπόν.
