Του Μάνου Οικονομίδη
Οι στιγμές δεν προσφέρονται για τη βαθιά και αυτονόητη μελαγχολία που συσσωρεύει το ταξίδι του μυαλού στις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τα όνειρα και τις συγκρίσεις με τη βιώσιμη πραγματικότητα. Η Ευρώπη αυτοεγκλωβίστηκε εδώ και πολλά χρόνια στο αδιέξοδο του “ιδρυματισμού”. Εθίστηκε να κοιτάζει προς τα μέσα και προς τα πίσω, αντί για μπροστά, ψηλά και μακριά.
Μια Ευρώπη γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, αντί για μια Ευρώπη… αυτοϊασης των παθογενειών της, μέσα από την προωθητική αξιοποίηση της διαφορετικότητας των λαών της. Μια Ευρώπη με κλειστά τείχη, μυαλά και καρδιές, αντί για μια Ευρώπη που θα ενσωματώνει καινούρια αφηγήματα. Και θα προοδεύει συνεκτικά.
Αυτή η Ευρώπη παραμένει το κοινό σπίτι μας. Και παρά τις μεγάλες απογοητεύσεις που μας προσφέρει, αποτελεί μονόδρομο για το εθνικό μέλλον. Η διόρθωσή της άλλωστε μπορεί να επιτευχθεί μονάχα εκ των έσω. Με τους παρόντες. Όχι από… μακριά (και αγαπημένοι). Με τους απόντες.
Η κοινωνική κρίση λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, είναι μια αχρείαστη, οριακή και ατυχής συγκυρία για να… ξανασυστηθούμε. Να ζωγραφίσουμε με περισσότερο φως την Ευρώπη των λαών. Να ξαναγίνει μια Ευρώπη των λαών.
Η συνεδρίαση του Eurogroup της Δευτέρας, και η ανάγκη να προσπεράσουμε τη μιζέρια των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, προσφέρει έναν αισιόδοξο πρόλογο για την “επόμενη μέρα”. Φτάνει φυσικά να σταθεί μια Ευρώπη ατροφικής κατανόησης των προτεραιοτήτων των κοινωνιών της, στο ύψος των περιστάσεων.
Δύσκολο. Αλλά αναγκαίο.
