Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Μαϊου 2020
Η επιστροφή των πιστών στις Εκκλησίες. Λίγο οξύμωρο δεν ακούγεται; Επειδή η πίστη είναι αμιγώς προσωπική υπόθεση. Σεργιανίζει μέσα σας. Και σε συνέχεια της συγκεκριμένης παραδοχής, «Εκκλησία» μπορεί να γίνει κάθε στιγμή και πρόσωπο όπου εκδηλώνεται η βαθύτερη ανάγκη να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Να παραμερίσεις το συμφέρον του εαυτού σου, και να νοιαστείς περισσότερο για κάποιον άλλο.
Κατά τη διάρκεια του εθνικού λουκέτου λόγω του κορονοϊού, η Εκκλησία της Ελλάδας κατάφερε να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί. Και αναιρώντας το δικαίωμά της στην αυτοσυγκράτηση, να συνδράμει καθοριστικά στη συντονισμένη και συλλογική προσπάθεια της πολιτείας να περιοριστούν οι εστίες μετάδοσης και πολλαπλασιασμού της πανδημίας.
Σε σχέση με όσα «θυσίασε» η Εκκλησία, τα συγχαρητήρια που εισέπραξε ήταν ελάχιστα. Κυρίως επειδή θεωρείται… προοδευτικό να αμφισβητείς, αν όχι να χλευάζεις την πίστη του άλλου. Μέχρι βεβαίως να βρεθείς ο ίδιος σε μια μεγάλη ανάγκη, που σε αναγκάζει να στρέψεις τη ματιά σου ψηλά.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση της διαχείρισης των συνεπειών της πανδημίας, ο ρόλος της Εκκλησίας είναι ακόμη περισσότερο κεντρικός και κρίσιμος. Για να μην χαθεί το μέτρο. Να μην χαλαρώσει η κατάσταση κοινωνικού συναγερμού. Να μην περάσουμε απέναντι… λιγότεροι.
Δεν βλάπτει λοιπόν περισσότερο αυτοσυγκράτηση από όλους τους… κοσμικούς σχολιαστές. Αν είχαν μελετήσει προσεκτικά την επικοινωνία των θρησκειών, θα καταλάβαιναν ότι, μάλλον όχι τυχαία τα δόγματα… προϋπήρξαν ημών. Και θα συνεχίσουν το ταξίδι τους στο μέλλον της Ιστορίας και χωρίς εμάς.
