Του Νίκου Φυλάγγελου
Μια προεκλογική περίοδος προσφέρεται για πλεονασμό από εκτιμήσεις και συμπεράσματα, ειδικά αν έχει κανείς την υπομονή και το καθαρό μυαλό να “διαβάζει” σωστά και ψύχραιμα, όσα συμβαίνουν.
Η τρέχουσα πολυ-προεκλογική περίοδος μάλιστα, προσφέρεται για ακόμη περισσότερα και πιο σημαντικά συμπεράσματα. Δείτε για παράδειγμα τη βουλιμία υποψηφίων, τόσο στην αυτοδιοίκηση όσο και στην κεντρική πολιτική, να εξασφαλίσουν θέση σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Μοιάζουν διατεθειμένοι… να κάνουν τα πάντα.
Και γιατί; Επειδή θεωρούν ότι, αρκεί η εικόνα για να εκλεγούν. Η εικόνα είναι χρήσιμη για να γίνουν γνωστοί. Η κρίσιμη παράμετρος ωστόσο αφορά το… πώς γίνονται γνωστοί. Με ποιό προφίλ, ποιές ιδέες, ποιά ραχοκοκκαλιά ιδεών και αντιλήψεων.
Το να πιστεύουν οι… πολιτευόμενοι, ότι αρκεί η τηλεόραση, ή ότι παίζει τόσο καθοριστική σημασία, δείχνει ότι προφανώς δεν έχουν καταλάβει τι συνέβη στην Ελλάδα στα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Και ταυτόχρονα, υποτιμούν βαθιά τους πολίτες, την κοινωνία, τους ψηφοφόρους.
Ας πάρουμε τώρα… την άλλη όχθη. Τα κανάλια. Γιατί προβάλλουν τους ίδιους και τους ίδιους υποψηφίους, λες και δεν υπάρχουν άλλοι; Λες και… έσπασε το καλούπι, με ορισμένους που, μοιάζουν… εντοιχισμένοι. Να έχουν γίνει δηλαδή “ένα” με το τηλεοπτικό στούντιο.
Οι λόγοι πολλοί και ενδιαφέροντες. Σκεφτείτε ωστόσο και κάτι ακόμη: Τα κανάλια δείχνουν λαχανιασμένη εμμονή να προβάλλουν εκείνους που… δεν τραβούν. Εκείνους που, όσο και να εμφανίζονται στα κανάλια, παραμένουν “κουτσά άλογα”.
Έτσι εκτίθενται και οι υποψήφιοι, αλλά και τα κανάλια.
