Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020
Η φυσική προδιάθεση του ανθρώπου να προσδοκά το καλύτερο αποτύπωμα που θα έχει κάθε επόμενη στιγμή, λειτουργεί ως το αναπόφευκτο εφαλτήριο για την εργαλειοποίηση της ψυχολογίας του καθενός, στη μάχη με την πανδημία του κορονοϊού.
Στην αρνητική κατεύθυνση, φυσικά. Τόσο στη χώρα μας, όσο και παντού στον πλανήτη, όπως καταγράφουν οι σχετικές εικόνες που μας μεταφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ, οι κοινωνίες έχουν παραδοθεί στη δύναμη της αναπόφευκτης και σωρευτικής κόπωσης.
Σχεδόν 10 μήνες… υπό αναστολή, δεν είναι μια συνθήκη την οποία μπορεί να διαχειριστεί εύκολα η ανθρώπινη σκέψη. Πόσο μάλλον να συμβιβαστεί μαζί της η καρδιά.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τα μηνύματα και οι προτροπές κοινωνικής ευσυνειδησίας, αυτή τη φορά έχουν ατελή και ασθενική αποτελεσματικότητα. Με τις προφανείς, δραματικές συνέπειες στη θυελλώδη εξάπλωση της πανδημίας σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.
Συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει, γι’ αυτό και δεν έχει εφαρμοστεί. Οι κοινωνίες άλλωστε δεν αντιδρούν αυτοτελώς στην πανδημία του κορονοϊού, αλλά σε μια βεβαρημένη ψυχολογία, ειδικά την τελευταία δεκαετία, όταν παντού στον πλανήτη η καθημερινότητα και οι προοπτικές του μέλλοντος επιδεινώθηκαν, λόγω της οικονομικής κρίσης και των σύνθετων και πολυεπίπεδων συνεπειών της.
Η πρόγνωση λοιπόν δεν είναι αισιόδοξη. Γιατί έχει χαθεί η μάχη με την εσωτερική συζήτηση του καθενός, για να αγκαλιάσει ξανά την ελπίδα στη ζωή του, προ κορονοϊού.
